မွတဆင္. ထပ္ဆင္.ျပီး စာေရးသူလုိ.ေတြးနိင္ခ်င္လွပါ၏။ ။
2012/5/5 Lu Bo <lubo601@gmail.com>
---------- Forwarded message ----------
From: Blogger <no-reply@blogger.com>
Date: 2012/5/4
Subject: [လူဗိုလ္ဟူသည္ ...] "လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ထပ္ဆင့္အေတြးမ်ား (၂)"
To: lubo601@gmail.com
by Yin Nint Aung on Friday, May 4, 2012 at 8:40am
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္(က)တစ္ခါက ရဲအရာရွိအသိတစ္ေယာက္ေျပာဖူတဲ႕ ဟာသတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ နယ္စပ္ဂိတ္ကေန ကားတစ္စီးမဟုတ္ တစ္စီးနဲ႕ အျမဲျဖတ္ေလ႕ရွိပါတယ္။ သူ႕ကို ရဲေတြကလည္း မသကၤာၾကဘူး။ ဒီေတာ႕ ထံုးစံအတိုင္း စစ္ၾကေဆးၾကတာေပါ႕။"မင္းဘာေတြ သယ္လာတာလဲ""အ၀တ္အစား ဆယ္ထည္ေလာက္ပါ"သူေျပာတဲ႕ အတိုင္းလည္း တကယ္ အ၀တ္အစား ဆယ္ထည္ပဲပါတယ္။ က်န္တာလည္း မသကၤာစရာမေတြ႕ေတာ႕ လြတ္ေပးလိုက္တယ္။ တစ္ေခါက္ကေန ႏွစ္ေခါက္။ ႏွစ္ေခါက္ကေန သံုးေခါက္၊ ေလးေခါက္ျဖစ္လာေတာ႕။ ရဲေတြက ေသခ်ာ စစ္ၾကေတာ႕တာေပါ႕။"မင္းဘာေတြ သယ္လာတာလဲ""အ၀တ္အစား ဆယ္ထည္ေလာက္ပါ"ခါတိုင္းလိုပဲ သူက ေျပာတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႕ သူယူလာတဲ႕ အကႌ် အိတ္ကပ္ေတြပါမက်န္ အကုန္စစ္ၾကတယ္။ဘာမွ မေတြ႕ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကားဘီးတာယာေတြပါ ခြဲၾကည့္တဲ႕အထိ။ ဘာဆို ဘာမွကို မေတြ႕ဘူး။ ေနာက္ဆံုး လက္ေလွ်ာ႕လိုက္ရတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ ရဲအရာရွိနဲ႕ အဲဒီလူ ျပန္ဆံုၾကတယ္။ ရဲကလည္း အခဲမေၾကေသးဘူး။ ထပ္ေမးတယ္။"မင္းအမွန္တိုင္းေျပာစမ္း ..ငါအခု ပင္စင္လည္း ယူလိုက္ျပီ .. မင္းကိုလည္း မဖမ္းေတာ႕ဘူး …မင္း အဲတုန္းက မဟုတ္တာတစ္ခုခုေတာ႕ လုပ္ေနခဲ႕တာ မဟုတ္လားကြ"အဲဒီေတာ႕မွ ထုိလူကလည္း ၀န္ခံလိုက္တယ္။"ဟုတ္ပါတယ္ ..အဲဒီတုန္းက ..ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကားေမွာင္ခို ကူးေနတာပါ" တဲ႕။(ခ)ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ငယ္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ကဗ်ာေရးတာ စာေရးတာကို ဘယ္သူကမွ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ မလုပ္ေပးခဲ႕ဘဲ ၀ါသနာၾကီးခဲ႕သူပါ။ နည္းနည္းေလး ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ႕ ေမာ္ဒန္ဆိုတဲ႕ စာေပအရသာကို ခံစားတတ္လာတယ္။ ဖတ္တယ္။ ဖတ္တယ္။ ခံစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ နားမလည္ခဲ႕ဘူး။ ဘာလဲ။ ဘာေတြ ေရးထားတာလဲ။ ခံစားလို႕ေတာ႕ ရတယ္။ နားမလည္ဘူး။ (အဲဒီ ႏွစ္ခုၾကားမွာလည္း နားမလည္ဘဲ ဘယ္လို ခံစားလဲဆိုတဲ႕ ေမးခြန္းေတြ ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။)ေမာ္ဒန္ကေနမွ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ကို ထပ္တက္လာျပန္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ သြက္သြက္ခါသြားတယ္။ ဖတ္လို႕လည္း ေကာင္းေနတယ္။ နားလည္း မလည္ဘူး။ ဘာလဲဟ။ ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္ခဲ႕ဘူး။ ကိုယ္တိုင္လည္း သူတို႕လို ေရးၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္သလို လူေတြ နားမလည္ေအာင္ ေရးၾကည့္တယ္။"ဟဟ .. ငါပို႕စ္ေမာ္ဒန္ေရးႏိုင္ျပီလုိ႕ …"ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႕ေတာ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လာေမးတယ္။"ရင္နင့္ေအာင္ .. မင္းေရးတာေတြက ဖတ္လို႕ေတာ႕ ေကာင္းတယ္ ..နားမလည္ဘူး .. မင္းဘာကို ဆိုလိုခ်င္တာလဲ .. ရွင္းျပပါလား …" တဲ႕။ခက္ေခ်ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း နားမွ မလည္တာ။ကၽြန္ေတာ္ ခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႕ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ဆိုတဲ႕ စာေပကို အသည္းအသန္နားလည္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနခဲ႕ေပမယ့္ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ရဲ႕ လွည့္စားမႈနဲ႕ ဗဟိုခ်က္ကင္းမဲ႕မႈဆိုတဲ႕ သေဘာတရားမ်ားကို နားမွ မလည္ခဲ႕ဘဲေလ။ရယ္စရာတစ္ခုကေတာ႕ ကားေမွာင္ခိုသြင္းေနတဲ႕ ကားေပၚမွာမွ ကားတစ္စင္းလံုးကို မသကၤာစရာ ပတ္ရွာေနတဲ႕ရဲေတြလို ျဖစ္ေနခဲ႕သလား။ သင္တုိ႕ကိုယ္တိုင္လည္း ပို႕စ္ေမာ္ဒန္စာတစ္ပုဒ္ကို မသၤကာလို႕ ေလ႕လာခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကားတစ္စင္းလံုးကို ပတ္ရွာေဖြမေနဘဲ အဲဒီကားကို အရင္ၾကည့္ၾကပါဦးလို႕ ေျပာလိုက္ပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရပါဦးမယ္။ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ စကားေျပာသူမ်ား(က)ဟာသေလးတစ္ခုပါ။ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕တစ္ခုကို အေရးၾကီး ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ ရဲအရာရွိက ဖုန္းကိုင္လိုက္တယ္။"ဟုတ္ကဲ႕ .. အမိန္႕ရွိပါ""မီးသတ္ကလား မသိဘူး""ဟုတ္ပါတယ္ မီးသတ္ကပါခင္မ်ာ""ကန္ေတာ္ၾကီး တိုက္ခန္းဘက္သိလား""သိပါတယ္""စစ္ကိုင္းလမ္းက ေကြ႕လိုက္ရင္ တံတားေလးကို ေက်ာ္ရမွာေလ""ဟုတ္ကဲ႕ သိပါတယ္""ဘယ္ေကြ႕လိုက္တာနဲ႕ ေျမာင္းေလးရွိတယ္ေျမာင္းေဘးေလးမွာ က်ဳပ္စိုက္ထားတဲ႕ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေလးရွိတယ္ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေလးေတြ ေဘးမွာ နံနံပင္လည္း ရွိတယ္ခရမ္းခ်ဥ္သီးပင္ကေတာ႕ မေန႕ကမွ စစိုက္ၾကည့္တာ""ဒီမယ္ .. မွားေနျပီနဲ႕တူတယ္ .. ခင္ဗ်ား စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ဖုန္းဆက္ရမွာဒါက မီးသတ္ဆီေရာက္ေနတယ္ဗ်""မမွားပါဘူးကြာက်ဳပ္သိပါတယ္ .. က်ဳပ္ရဲ႕ စိုက္ခင္းေလးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လို႕ပါခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေတြက ေျမၾသဇာေကာင္းေတာ႕ သိပ္ျဖစ္တာပဲကြခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြပါ သီးလာရင္ေတာ႕ အိမ္မွာ စကိုင္းနက္ပါတပ္မလားလို႕ကြ""ဒီမယ္ဗ် .. ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေတြ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြက ပြဲရံုကို သြားေရာင္းရမွာဒါက မီးသတ္ပါ… မ၀ယ္ပါဘူးအေရးေပၚသံုးတဲ႕ ဖုန္းျဖစ္လို႕ မဆိုင္တာေတြ ေျပာလို႕မရပါဘူးဖုန္းခ်လိုက္ေတာ႕မယ္ ခင္ဗ်""ေန .. ေနပါဦးကြာကန္ေတာ္ၾကီးတိုက္ခန္းမွာ မီးေလာင္ေနတာ ေျပာမလို႕ပါကြာအဲဒါ .. မင္းတို႕လာရင္ .. ငါ့စိုက္ခင္းေလးေတြ နင္းမိမွာစိုးလို႕ ၾကိဳေျပာတာျမန္ျမန္သာလာေတာ႕ မီးေတာ္ေတာ္ေလာင္ေနျပီ"(ခ)လူဟာ အခ်ိဳ႕ ႏွစ္ႏွစ္၊ အခ်ိဳ႕ သံုးႏွစ္အရြယ္ကတည္းက စကားစေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ လူျဖစ္လာေလေလ စကားေတြ ေျပာရေလေလပါ။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ စကားကို ဘယ္လိုေျပာခဲ႕သလဲလို႕။ စကားပဲ ပါးစပ္ကေျပာမွာေပါ႕လို႕ သင္က ဆိုခ်င္ဆိုပါလိမ့္မည္။ အမွန္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက ငယ္တုန္း စကားတတ္ခါစ ေျပာခဲ႕တာနဲ႕ လူၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေတာ႕ ေျပာခဲ႕ၾကတဲ႕ စကားကြဲျပားသြားတာေလးကိုပါ။- ကေလးေတြဟာ စကားတတ္ျပီဆိုတာနဲ႕ စကားေျပာၾကတယ္။ သူတို႕ ေျပာသမွ်ဟာ အေၾကာင္းအရာမ်ားတယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခု အဆက္အစပ္မရွိလွ။ ခုတင္ ငွက္ေတြ ဘာလို႕ ပ်ံလဲ ေျပာရင္းက ခုတင္ ခ်ိဳခ်ဥ္စားခ်င္တယ္ ေျပာခ်င္ ေျပာတာမ်ိဳး။ သူတို႕စကားေတြဟာ နိဒါန္းမရွိ၊ နိဂံုးမရွိ။ အေျဖာင့္အတိုင္းပင္ ျဖစ္တယ္။- လူၾကီးေတြ စကားေျပာတာကေတာ႕ မတူေတာ႕။ အေၾကာင္းအရာနည္းလာတယ္။ ကိုယ္သိတဲ႕၊ ကိုယ္တတ္တဲ႕၊ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ႕ အေၾကာင္းအရာအနည္းငယ္အခ်ိဳ႕ကိုပဲ ေျပာတယ္။ စကားတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုက လည္း အဆက္အစပ္ရွိလာတယ္။ စကားမ်ားတြင္ နိဒါန္းရွိလာတယ္။ နိဂုံးရွိလာတယ္။ ေကာင္းတဲ႕ ေစတနာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတဲ႕ ေစတနာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ရွိလာတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ဆုိတဲ႕ အတၱရွိလာတယ္။ စိတ္မ၀င္စားတာကို သည္းခံျပီး မေျပာခ်င္ၾကေတာ႕ဘူး။လူဟာ စကားမေျပာခ်င္လည္း ေျပာေနရတာပဲ။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တိုင္လည္း စကားေတြေျပာရပါတယ္။ "ဒီကိစၥနဲ႕ ပက္သတ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာက ေပါ႕ေလ" လို႕ စကားနိဒါန္းပ်ိဳးရတယ္။ မဟုတ္တာ၊ မၾကိဳက္တာတစ္ခုကို ျငင္းခ်င္ရင္ေတာင္မွ "ခင္ဗ်ားေျပာတာလည္း မွန္ေကာင္းမွန္မွာပါဗ်ာ" လို႕ နိဂံုးခ်ဳပ္ေပးရတယ္။ ကိုယ္ေျပာတာ ေဘာင္၀င္ဖို႕ ဥပမာေတြ၊ သာဓကေတြလည္း ထည့္ေျပာရတယ္။ ကိုယ္ေျပာတာ လက္ခံဖို႕ ဦးတည္ေမးခြန္း (Leading Question) ေတြလည္း ေမးရတယ္။ ပါ၀ါတစ္ခုအတြက္ဆိုရင္ ထိုးေကၽြးတဲ႕ စကားနဲ႕ အစခ်ီ၊ ကိုယ္ရည္ေသြးတဲ႕စကားကို ပါးပါးခ်င္းစီ စာကိုယ္ထည့္။ ေၾသာ္။ စကား၊ စကား။ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိတိုင္ ကၽြန္ေတာ္က စကားမေျပာတတ္ေသးတဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ။ အျမဲတမ္း စကားမွားတတ္လြန္းလုိ႕ စိတ္ညစ္ခဲ႕ရတာလည္း မ်ားျပီ။ သင္တုိ႕ကုိယ္တိုင္လည္း တျခားလူေတြရဲ႕ ေသေရးရွင္ေရး ဒုကၡကို အရင္မေျပာဘဲ ကိုယ့္စိုက္ခင္းကုိ မနင္းဖို႕ နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ႕ဖူးပါသလား။ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အႏိုင္အရံႈးမ်ား(က)သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္က်ျပီးတဲ႕ေနာက္ လင္မယားရန္ျဖစ္တဲ႕ ျပႆနာေတြ ေျပာျပဖူးတယ္။ ေျပာရင္း သူတို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ၾကားက ဟာသေလးကို ေျပာျပသြားတယ္။"ငါတို႕ လင္မယားရန္ျဖစ္တိုင္းငါကပဲ ႏိုင္တယ္ကြ""ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ … ၾကြားမေနနဲ႕""အတည္ပါကြာ ..ငါပဲ ႏိုင္တယ္ကြရန္ျဖစ္တိုင္း ငါ့မိန္းမက ငါ့ေရွ႕ ဒူးေထာက္ျပီး ေျပာရတယ္""ဟ.. ဟုတ္လား .. ဘာေျပာတာလဲ""ရွင္ ခုခ်က္ျခင္း ကုတင္ေအာက္က ထြက္ခဲ႕စမ္းတဲ႕"(ခ)အရံႈးအႏိုင္ဆိုတာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေဖနဲ႕ အေမလည္း ရန္ျဖစ္ဖူးပါတယ္။ အေဖက ရန္ျဖစ္ရင္ ၾကမ္းတမ္းတဲ႕ စကားလံုးေတြနဲ႕ ဆဲပါတယ္။ အေမက ရန္ပြဲနဲ႕ မဆိုင္တဲ႕၊ စကားႏိုင္လုသလို ႏိုင္ရင္ျပီးေရာ စကားေတြနဲ႕ ျပန္ေျပာပါတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းကေန အေဖက ေဒါသထြက္လာရင္ အိမ္က ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ကို ေပါက္ခြဲတတ္ပါတယ္။ ခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႕ ဘယ္သူႏိုင္သြားလဲ။ ဘယ္သူ ရံႈးသြားလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က မကြဲျပားေသး။မိန္းမခ်င္း ရန္ပြဲေတြကို သင္တို႕လည္း ၾကံဳဖူးမွာပါ။ အမ်ားစုက စကားႏိုင္လုသလို စကားမ်ားရန္ျဖစ္ၾကတာပါ။ ျဖစ္တဲ႕ ျပႆနာကို ရွင္းဖို႕ ဦးတည္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။"ညည္းဘယ္တုန္းက ဘယ္သူနဲ႕ ဘာျဖစ္တယ္မလား""အမေလး .. သူက ေျပာတယ္ရွိေသး .. ညည္းညီမလို လင္ေကာင္မေပၚဘဲ ဟိုဟာ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး"(အမွန္ေတာ႕ ရန္ျဖစ္တာက သူ႕ညီမနဲ႕ မဟုတ္ပါ)အဲလို ျပႆနာထက္ စကားကို အႏိုင္လုျပီး ေျပာဖို႕ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲက အႏုိင္ အရံႈးမ်ား၊ စစ္တုရင္ပြဲက အႏိုင္ အရံႈးမ်ား၊ စစ္ပြဲတစ္ပြဲက အႏိုင္အရံႈးမ်ား။ စီးပြားေရးေလာကက အႏိုင္ အရံႈးမ်ား။ ဘယ္သူႏိုင္သလဲ။ ဘယ္သူရံႈးသလဲ။ ႏိုင္တစ္ခါ ရံႈးတစ္လွည့္သာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္ကို ဒူးေထာက္ေအာင္လို႕ ကုတင္ေအာက္၀င္ျပီး အရံႈးေပးလိုက္ဖို႕လည္း စဥ္းစားေနခဲ႕သူပါ။ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပစားေပးသူမ်ား(က)တစ္ခါက ပညာရွိအဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ဆီကို လူငယ္တစ္ေယာက္က စကားလာေျပာတယ္။"အဘိုး .. အဘိုးက ပညာရွိၾကီးဆို""ေအးေပါ႕ကြ""အဘိုးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္းျပိဳင္ေမးၾကမယ္ဗ်ာဘယ္လိုလဲ""ဟဟ … မင္းက .. ငါ့ကို ဘယ္လုိလုပ္ႏိုင္မွာလဲကြ""ရတယ္ဗ်ာ .. ကၽြန္ေတာ္က အေလာင္းအစားလုပ္ျပီး ျပိဳင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ျပန္မေျဖႏိုင္လို႕ ရံႈးတဲ႕သူက တစ္ေထာင္ေပးေၾကး""အမ္ .. မင္းငါ့ကို မႏိုင္ပါဘူးကြာ .. မင္းျပိဳင္ခ်င္သပါ႕ဆိုလည္းဒီလိုလုပ္ ငါမေျဖႏိုင္ရင္ မင္းကို ငါးေထာင္ေပးမယ္မင္းမေျဖႏိုင္ရင္ တစ္ေထာင္ပဲ ေပးပါ .. အေက်ာေပးတယ္""ဟုတ္ ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ .. ျပိဳင္ပြဲစမယ္ … အဘိုးအရင္ေမး"ပညာရွိ အဘိုးၾကီးက စေမးလိုက္တယ္။"ယူေရနီယံ သတၳဳမွာ သံုးတဲ႕ အိတ္ခ်္တူးအက္စ္အိုဖိုး အက္ဆစ္ကို ဘယ္လိုထုတ္လဲကြ"လူငယ္ မသိပါ။ တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ အဘိုးၾကီးက မိန္႕မိန္႕ၾကီး ျပံဳးလို႕။ ျပီးေတာ႕ လူငယ္က သူေမးအလွည့္ေရာက္ေတာ႕ ေမးလိုက္တယ္။"ေတာင္ေပၚတက္တုန္းက ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ႕ ေျခေထာက္သံုးေခ်ာင္းေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းေတာ႕ ေျခေထာက္ေလးေခ်ာင္းအဲဒါ ဘာသတၱ၀ါလဲ"အဘိုးၾကီး စဥ္းစားတယ္။ သူဖတ္ဖူးတဲ႕ စာထဲမွာလည္း မပါဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာမ်ားလဲ။ ဘာမ်ားလဲ။ သူမသိေတာ႕။ အရံႈးေပးကာ ငါးေထာင္တန္တရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္ရတယ္။လူငယ္က"ေက်းဇူးပဲ အဘိုး သြားေတာ႕မယ္ေနာ္" တဲ႕။"ေဟ႕ .. ေဟ႕ …မင္းေျပာတဲ႕ အေကာင္က ဘာအေကာင္လဲကြ"လူငယ္က"ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူးဗ်" ဆိုျပီး တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။(ခ)တစ္ခါတေလမွာ လူအခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ပစားေပးထားခဲ႕တယ္။ ပစားေပးတယ္ဆိုတာ အေက်ာေပးတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ညီငယ္ က်ားကစားၾကလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က က်ားႏွစ္ေကာင္က် ေပးကစားျပီး သူ႕ကို အေက်ာေပးတယ္။ ေဘာလံုးကန္ၾကလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က သံုးဂိုးေက်ာေပးျပီး ကစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ထဲေရာက္လာတဲ႕အခါ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ျပန္ျပီး ပစားေပးလာတဲ႕ လူအခ်ိဳ႕နဲ႕ ျပန္ၾကံဳရျပန္ပါတယ္။ သူတို႕က ကၽြန္ေတာ္႕ထက္ ပိုေတာ္ေၾကာင္း ပစားေပးျပီး ျပသလာျခင္းလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ျမင္လာတယ္။ေလာင္းကစားနည္းတစ္ခုျဖစ္တဲ႕ ေဘာလံုးပြဲေလာင္းတဲ႕အခါ ပိုေကာင္းတဲ႕ အသင္းက ညံ႕တဲ႕ အသင္းကို ဂိုးေက်ာေပးျပီး ေလာင္းၾကတယ္။ မန္ယူႏွင့္ ဆန္းဒါးလန္းပြဲတြင္ မန္ယူက တစ္ဂိုးအရံႈးျဖင့္ ေလာင္းေၾကးဖြင့္တယ္။ သင္က ပစားေပးတဲ႕ အသင္းကို ေလာင္းမလား။ ပစားအေပးခံရတဲ႕ အသင္းကို ေလာင္းမလား။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းတြင္ ပစားေပးတဲ႕သူက ျပန္ရံႈးသြားၾကတာလည္း အမ်ားအျပား။ ေလာကဟာ အဲလို ရႈပ္ေထြးလွပါတယ္။ပါ၀ါ ေလးဆယ့္ရွစ္ စာအုပ္တြင္ ထိုးေကၽြးျခင္းဆိုတဲ႕ နည္းဗ်ဴဟာကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္လိုက္ရတယ္။ သူတပါးကို အႏိုင္ယူဖို႕နည္းက သူဟာ ကိုယ့္ကို ႏိုင္ႏိုင္ေခ်ရွိတယ္လို႕ ထင္ရေအာင္ အရင္လုပ္ရမယ္တဲ႕။ သူလံုး၀မႏိုင္ဘူးလို႕ထင္ရင္ သူဟာ ကိုယ္နဲ႕ ျပိဳင္ေတာ႕မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ႕။ ထိုအဆိုကို သင္လက္ခံပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္က လက္မခံပါ။ ရိုးရွင္းတဲ႕ဘ၀မွာ ရိုးရွင္းစြာပဲ လူေတြကို ဆက္ဆံခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိတိုင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္တိုင္လည္း ပစားေပးေနရတုန္း။ ကိုယ့္ကိုလည္း ပစားေပးခံေနရတုန္းပါ။ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္(က)အရက္သမားတစ္ေယာက္ဟာ လမ္းေပၚမွာ ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္လာျပီး လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေတာ႕ သူေခါင္းကို ျပျပီး ေမးပါတယ္။"အစ္ကို … ကၽြန္ေတာ္႕ ေခါင္းမွာ အဖု ဘယ္ႏွစ္ဖုရွိလဲ"ထိုလူက အရက္သမားရဲ႕ေခါင္းက အဖုကို ေရတြက္ျပီး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။"သံုးဖုရွိတယ္ ညီ"အရက္သမားက အေျဖကို ၾကားေတာ႕ ဆက္ျပီး ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးနဲ႕ ဆက္ေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ အဲလို ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးနဲ႕ ေလွ်ာက္ရင္းက ဓါတ္တိုင္ကို ၀င္တိုက္တယ္။ ၀င္တိုက္ျပီးေတာ႕ အဲဒီ ဓါတ္တိုင္နားက လူကို အရက္သမားက ေမးျပန္တယ္။"အစ္ကို .. ကၽြန္ေတာ္႕ ေခါင္းမွာ အဖုဘယ္ႏွစ္ဖု ရွိလဲ"ထိုလူက ေခါင္းကို ၾကည့္ျပီး ျပန္ေျဖတယ္။"ေျခာက္ဖုကြ""ေျခာက္ဖု .. ဟုတ္လား ..ေျခာက္ဖု .. ေျခာက္ဖုဆိုရင္ အိမ္ေရာက္ျပီ .. ဒါကၽြန္ေတာ္႕အိမ္ပဲ" ဆိုျပီး အိမ္ထဲ ၀င္သြားပါေလေရာ။(ခ)အရက္သမားရဲ႕ အိမ္မွတ္တဲ႕ အမွတ္အသားကို ဖတ္ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေမာမိရင္းက ျပန္လည္ ၀မ္းနည္းမိသြားတယ္။ ဒါဟာသတဲ႕လား။ ဒါဟာသမွ မဟုတ္ဘဲလို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတြးေတာမိခဲ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲ၊ အိမ္ထဲမွာ ေပါ႕ေပါ႕ပါးပါးၾကီး အပူအပင္မဲ႕ေနလာခဲ႕ပါတယ္။ အေဖေပးတဲ႕ မုန္႕ဖိုး၊ အေမေကၽြးတဲ႕ ထမင္းကို စားျပီး ေက်ာင္းကို သြား၊ ကစား၊ အိမ္စာလုပ္၊ အေဖေျပာျပတဲ႕ တန္ခိုးရွိတဲ႕ စားပြဲခင္း ပံုျပင္ေလးကို နားေထာင္။ အခ်ိန္တန္ရင္ အိပ္၊ အခ်ိန္တန္ရင္ စား။ ဘာမွမလိုဘူး။ဒါေပမယ့္ အသက္ေလးအရြယ္ေရာက္၊ ေလာကမွာ ကိုယ္ေပါက္လာတဲ႕ အေတာင္ပံေလးကို ကိုယ္တုိင္ အသံုးခ်ခ်င္လာတယ္။ ကိုယ္သိလာျပီ၊ ကိုယ္တတ္လာျပီဆိုတာနဲ႕ အမွ် မိဘနဲ႕ သေဘာထားမတူ၊ ကလန္ကဆန္ျပန္လုပ္၊ အိမ္ေပၚက ဆင္း။ အဲဒီ ေႏြးေထြးတဲ႕ အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ေမ႕ဖုိ႕ၾကိဳးစားမိခဲ႕တယ္။ ဘာကိုမွ မစဥ္းစား၊ မျပင္ဆင္ဘဲ အိမ္ေထာင္ေလးက်ခဲ႕။ တစ္လ ထမင္းစားရိတ္ဘယ္မွာလဲက တစ္ဖု၊ ေနဖို႕ အိမ္က ဘယ္မွာလဲက တစ္ဖု၊ ေရေၾကးလား၊ မီးေၾကးလား၊ အပိုသံုးလား၊ က်န္းမာေရးအတြက္လား၊ ဒါေတြက တစ္ဖု၊ မေလာက္ေတာ႕ဘူး၊ ေခ်းဦးဟ၊ ငွားဦးဟေတြက တစ္ဖု၊ အဲဒီ အတိုးေတြ အေၾကြးေတြက တစ္ဖု၊ မျဖစ္ေတာ႕ဘူး၊ ရန္ကုန္မွာ ငါ့ပညာနဲ႕ လခပိုရမယ္ဆိုျပီး ဇနီးနဲ႕ ခြဲ၊ သမီးနဲ႕ ခြဲ၊ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္မရတဲ႕ ညေတြမွာ လြမ္းရတာက တစ္ဖု၊ ကဲ ..ကၽြန္ေတာ္႕ေခါင္းမွာ ဓါတ္တိုင္နဲ႕ တိုက္မိတဲ႕ အဖုေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမွ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ႏိုင္မွာလဲ။တစ္ဆိတ္ေလာက္၊ သင္က ကၽြန္ေတာ္႕ေခါင္းမွာ အဖုေျခာက္ခု ျပည့္ျပီလား ၾကည့္ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီလား ဆုိတာ သိခ်င္လို႕။ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းမ်ား(က)ဆရာကံခၽြန္ေရးခဲ႕ဖူးတဲ႕ ဟာသေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ တစ္ခါက ရထားေပၚမွာ လူငယ္တစ္ေယာက္က အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္သိခ်င္လို႕ ေမးပါတယ္။"အဘိုးေရ .. ဘယ္အခ်ိန္ရွိျပီလဲဟင္ …ကၽြန္ေတာ္နာရီကို အခ်ိန္ျပန္တိုက္ခ်င္လို႕ပါ"အဘိုးၾကီးက လူငယ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ေျဖပါတယ္။"ဘာလို႕ ေျပာရမွာလဲကြ .. မေျပာႏိုင္ဘူး""ဟာ .. အဘိုးကလည္း .. အခ်ိန္ေလးေျပာရမွာေတာင္ တြန္႕တိုေနသလားဗ်ာ""ေအး .. တြန္႕တယ္ တိုတယ္ေဟ႕ .. မေျပာႏိုင္ဘူးငါက ေျပာျပလိုက္ရင္ … မင္းက ေက်းဇူးပဲလို႕ ေျပာျပီး ျပံဳးျပမယ္ျပီးရင္ .. မသိမသာ ခင္သြားမယ္ … ဒါျပီးရင္ .. မင္းက မင္းဖတ္ေနတဲ႕ စာအုပ္နဲ႕ငါဖတ္ေနတဲ႕ စာအုပ္ လဲဖတ္ဖို႕ ေျပာမယ္ .. ငါကလည္း အားနာလို႕ လဲဖတ္လိုက္မယ္ ..ေရွ႕က ဘူတာမွာ ရပ္လို႕ .. လက္ဖက္ရည္ဆင္းေသာက္ရင္ ..လူမႈေရးအရ … မင္းကို ေသာက္ပါဦးလား လုပ္ရမယ္ … မင္းက ၀င္ေသာက္မယ္ ..၀င္ေသာက္ေတာ႕ .. ေနာက္ဘူတာက် ထမင္းစားရင္မင္းက ငါ့ကို ျပန္ေကၽြးမယ္ .. ထမင္းစားရင္း .. မင္းက ဘယ္မွာ ေနတယ္.. ဘာလုပ္တယ္ ေျပာမယ္ …ငါကလည္း ဘယ္မွာေနတယ္ … ဘာလုပ္တယ္ … ေျပာရမယ္ ..ငါ့လိပ္စာကို သိေတာ႕ … မင္းက ငါ့အိမ္လာလည္မယ္ ..လာလည္ရင္ … မင္းက ငါ့သမီးနဲ႕ ေတြ႕မယ္ … ျပီးရင္ .. ငါ့သမီးကို ၾကိဳက္မယ္ ..ျပီးေတာ႕ …. ငါ့သမီးကို လက္ထပ္ခ်င္ေၾကာင္း လာေတာင္းမယ္ …မင္းလို .. အခ်ိန္မွန္တဲ႕ နာရီေလးတစ္လံုးေတာင္ မရွိတဲ႕ ေကာင္ကိုငါ႕သမီးနဲ႕ သေဘာမတူႏိုင္ဘူးေဟ႕ …ဒါေၾကာင့္ .. အခ်ိန္ကို မေျပာႏိုင္ဘူး .. နားလည္လားကြ .."(ခ)ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အေသးအဖြဲကိစၥမ်ားမွ ၾကီးက်ယ္တဲ႕ ကိစၥမ်ားအထိ စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကသူေတြကို သင္တို႕ေကာ ေတြ႕ဖူးၾကပါသလား။ ဒါမွ မဟုတ္ သင္ကိုယ္တိုင္ေကာ အျမဲလို ကိစၥတစ္ခုခုတိုင္းအတြက္ ၾကိဳတင္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနသူလား။အခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားသည္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္က လက္ခံေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္က လက္မခံခ်င္ပါ။ ဥပမာ- သင္ဒီေန႕ စားခ်င္တာအတြက္ မစားမီ သင္စားခ်င္တာကို ေစ်းသို႕သြား၀ယ္ျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္က လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္လေလာက္တြင္ သင္စားခ်င္တဲ႕ အရာေတြကို ခုကတည္းက ၾကိဳတင္ကာ ၀ယ္ထားျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္က လက္မခံခ်င္ပါ။ သင္၀ယ္ထားေပမယ့္ ပုပ္သိုးႏိုင္တဲ႕ ပစၥည္းဆိုရင္ အလကား ပုပ္သိုးကုန္မွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။သင္ကိုယ္တုိင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလို႕ရမယ့္ အရာေတြကို သင္က ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္း မရွိတာေတြအတြက္ သင္တို႕ေကာ ကၽြန္ေတာ္ပါ အနည္းနဲ႕ အမ်ား စိုးရိမ္ေနၾကပါတယ္။ ေရာက္လာဖို႕ အလွမ္းေ၀းလြန္းတဲ႕ ျပႆနာေတြကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနမယ့္ အစား ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ အနီးဆံုးက ျပႆနာမ်ားကိုသာ အရင္ေျဖရွင္းခ်င္သူပါ။အဲလို .. မေရာက္ေသးတဲ႕ ျပႆနာေတြကို သင္ကိုယ္တိုင္ေကာ ၾကိဳတင္ စိုးရိမ္ေနသူျဖစ္ေနပါသလား။ကၽြန္ေတာ္က အဲလိုလူေတြကို မေခ်းရေသးတဲ႕ အေၾကြးကို ၾကိဳတင္ အတိုးေပးေနၾကသူုမ်ားလို႕ နာမည္ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ႕သူမ်ား(က)ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ အေပ်ာ္အပ်က္စေနာက္ခဲ႕ၾကတာေတြ မ်ားလွပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေခ်ာင္ပိတ္ေမးခြန္းမ်ားနဲ႕ ေမးျပီး အေနရအထိုင္ရခက္သြားေတာ႕ အားလံုးက ၀ိုင္းရယ္ေမာကာ ေလွာင္ေျပာင္ခဲ႕တာေတြက လူငယ္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီထဲက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ပိုက္ဆံျပတ္လို႕ လာေခ်းငွားလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာခဲ႕တာေလးကို တင္ျပခ်င္ပါတယ္။သူငယ္ခ်င္း။ ။ ရင္နင့္ေအာင္ ပိုက္ဆံေခ်းစမ္းပါကြာ .. ငါျပတ္ေနလို႕ကၽြန္ေတာ္။ ။ ဘယ္ေလာက္ေခ်းမွာလဲကြသူငယ္ခ်င္း။ ။ မမ်ားပါဘူးကြာ .. တစ္ေသာင္းေလာက္ပါ ..ကၽြန္ေတာ္။ ။ ဘာ.. တစ္ေသာင္းဟုတ္လားသူငယ္ခ်င္း။ ။ ေအးေလ.. တစ္ေသာင္းတည္းပါဟကၽြန္ေတာ္။ ။ မင္းအဆင့္အတန္းနဲ႕ကြာ .. ပိုက္ဆံေခ်းစရာလား … လာမေနာက္စမ္းပါနဲ႕သူငယ္ခ်င္း။ ။ ငါတကယ္လိုတာကြ .. မေနာက္ဘူး …ကၽြန္ေတာ္။ ။ မင္းက ရယ္စရာေတာ္ေတာ္ေျပာတဲ႕ေကာင္ပဲ .. မင္းလိုေကာင္က .. ငါ့ဆီက ေခ်းမလားသူငယ္ခ်င္း။ ။ ဟာ .. အတည္ေျပာေနတာ … တစ္ေသာင္းေလာက္ေခ်းစမ္းပါ ..ကၽြန္ေတာ္။ ။ မင္းအတည္ဆိုရင္ ေခ်းပါတယ္ကြာ… လာေနာက္မေနနဲ႕ ..သူငယ္ခ်င္း။ ။ မေနာက္ပါဘူးဆိုမွကၽြန္ေတာ္။ ။ မင္းရုပ္တည္ၾကီးနဲ႕ ေနာက္ေနတာ ငါသိပါတယ္.. မင္းလိုေကာင္က ေခ်းမွာ မဟုတ္ဘူးသူငယ္ခ်င္း။ ။ ဟာ … ငါက အတည္ဆိုမွကြာ …ကၽြန္ေတာ္။ ။ ေအးေလ.. တကယ္ဆိုလည္း ေခ်းမလို႕ပါ .. မင္းက လာေနာက္ေနတာကိုးကြသူငယ္ခ်င္း။ ။ (ဆဲဆိုသံ)(ခ)ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းၾကည့္မိပါတယ္။ ေလာကမွာ လူေတြဆီကျဖစ္ေစ၊ ေလာကဓံကျဖစ္ေစ၊ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မဆို ဒုကၡေပါင္းစံုကို တစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳး လာေပးေနၾကသူမ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားလွျပီလဲ။ ကိုယ့္ကို ဒုကၡလာေပးသူမ်ား၊ ကိုယ့္အတင္းကို ေျပာေနၾကသူမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေပါင္းလည္း မ်ားလွျပီ။ သင္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲလုိလူမ်ိဳးမ်ားစြာ ၾကံဳဖူးပါလိမ့္မယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားက အမွတ္တရ စခဲ႕တာေတြကို ခု ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ႕မွ ဒါဟာ ရယ္စရာ သက္သက္မဟုတ္ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ရိပ္စားမိလာတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ႕ ရယ္စရာတစ္ခု မဟုတ္ဘဲ ဘ၀မွာ တန္ဖိုးရွိတဲ႕ တုန္႕ျပန္မႈလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ယူဆလိုက္တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႕ကို တနည္းနည္းနဲ႕ ေလာကဓံက ဒုကၡေပးဖို႕လာရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္မယ္လို႕။ေလာကဓံ။ ။ မင္းကို ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေပးမယ္ကၽြန္ေတာ္။ ။ မဆိုးပါဘူးကြာ .. ဒုကၡေတာင္ အေကာင္းစားေပးမယ္ဆိုေတာ႕ မိုက္သားပဲေလာကဓံ။ ။ ဘာကြ .. မင္းကို ဒုကၡဆိုးဆိုးေပးမယ္ .. သိလားကၽြန္ေတာ္။ ။ မင္းလားကြာ .. ငါ့ကို ဒုကၡေပးမွာ .. လာေနာက္မေနနဲ႕ …ေလာကဓံ။ ။ ေခြးသား .. ငါက တကယ္ေပးမွာ ..ကၽြန္ေတာ္။ ။ ေအးပါကြာ .. မင္းေနာက္ေနတာ .. ငါသိပါတယ္ …ေလာကဓံ။ ။ ေအး… တကယ္ေပးမွ .. ငိုမေနနဲ႕ …ကၽြန္ေတာ္။ ။ ရယ္ရတယ္ကြာ … မင္းက ရယ္စရာေတာ္ေတာ္ ေျပာတဲ႕ ေကာင္ပဲ …ေလာကဓံ။ ။ (ဆဲဆိုသံ)ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေလာကဇာတ္ေကာင္မ်ား(က)အလုပ္ကိစၥ အီးေမးလ္ေတြ စစ္ရင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပို႕ထားတဲ႕ ဟာသေလးကို ဖတ္မိသြားျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးရယ္မိပါတယ္။ ဟာသေလးက တိုတိုေလးပါ။"မေန႔ညက စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ရင္း ငါ မ်က္ရည္က်ခဲ႔ရတယ္ကြာ" "ဟုတ္လား၊ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ႕ စာအုပ္ေပါ႕ စာေရးဆရာ ဘယ္သူေရးတာလဲ သူငယ္ခ်င္း" "ငါ့ရဲ႕ ဘဏ္စာအုပ္ပါကြာ"(ခ)ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ စာေပမွာ ရသနဲ႕ သုတလို႕ အေျခခံအားျဖင့္ ခြဲထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏွစ္ခုလံုးဟာ ကင္းရွင္းတယ္လို႕ မရွိပါဘူး။ ရသမ်ားတဲ႕ စာေပနဲ႕ သုတမ်ားတဲ႕ စာေပရယ္လို႕သာ ကြဲျပားမယ္လို႕ ထင္မိပါတယ္။ သမိုင္းဆုိတဲ႕ သုတစာအုပ္ေတြ ဖတ္ရင္းက ေဒါသထြက္ရတဲ႕ အထိ ျဖစ္ခဲ႕ရတာ ရသပါေနလို႕ပါ။ ရသစာေပေတြ ဖတ္ရင္းလည္း ကိုယ္မသိေသးတာေတြ ပါလာေတာ႕ သုတ ပါေနလို႕ပါ။ ကိုယ့္အေၾကြးေတြကို ကိန္းဂဏန္းအျဖစ္ ေဖၚျပထားတဲ႕ ဘဏ္စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္မွာ သူ႕ကို အသိေပးေနတဲက သုတစာေပလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ျမင္မိေပမယ့္ ပံုျပင္ထဲက ဖတ္မိသူက မ်က္ရည္က်ခဲ႕ရပါတယ္တဲ႕။ ေသေသခ်ာခ်ာေတြးမိျပန္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ရသစာေပပဲ ဖတ္ဖတ္ သုတစာေပပဲ ဖတ္ဖတ္ ဇာတ္အိမ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ဘက္က ဘက္လိုက္ဖတ္ၾကတာမ်ားတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ အခ်ိဳ႕ ဇာတ္ေကာင္ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လို႕ ခံစားဖတ္ခဲ႕ဖူးပါတယ္။ စာရြက္ေပၚက ဇာတ္ေကာင္ေတြ ခံစားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာလို႕ ခံစားၾကတာလဲ။ တခါတေလက်ေတာ႕လည္း အဲဒါနဲ႕ ေျပာင္းျပန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာလို႕ မခံစားၾကတာလဲ။ သမိုင္းစာအုပ္ေတြကို ဖတ္တိုင္းမွာ ဟစ္တလာကို ဘာလို႕ မုန္းခဲ႕ၾကတာလဲ။ အႏုျမဴဗံုးကို ဘာလို႕ မုန္းခဲ႕ၾကတာလဲ။ ကဒါဖီကို ဘာလို႕ မုန္းခဲ႕ၾကတာလဲ။ ကင္ဂ်ံဳအီကို ဘာေၾကာင့္မုန္းခဲ႕ၾကတာလဲ။ သင္က ေျဖပါလိမ့္မည္။ သူတို႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက ရက္စက္လို႕၊ ၾကမ္းတမ္းလို႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ အဲဒီလိုမ်ိဳး မေျဖခ်င္ပါ။ အဲဒီလူေတြေနရာမွာ ကိုယ္လို႕ မခံစားလို႕။ ကိုယ့္အတၱနဲ႕ မယွဥ္ၾကည့္လို႕။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ ဘဏ္စာအုပ္လို မဖတ္ျဖစ္လို႕။ သင္လက္ခံခ်င္မွသာ လက္ခံလိုက္ပါ။ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အေဖ(က)အဲဒီေန႕က အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူ ျခံ၀င္းေထာင့္က ထိုင္ခံုေလးမွာ ထိုင္ေနခဲ႕ပါတယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အဲလို ထိုင္ေနတုန္းမွာ အိပ္တန္းတက္မယ့္ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ဟာ အိမ္ေခါင္မိုးရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ လာနားပါတယ္။"သား .. အဲဒါ ဘာငွက္လဲ"အေဖက ေမးပါတယ္။"အေဖ .. အဲဒါ က်ီးကန္းေလ"ကၽြန္ေတာ္က အေဖ႕ေမးခြန္းကို ေျဖျပီးေတာ႕ အေဖက ဒုတိယအၾကိမ္ထပ္ေမးပါတယ္။"သား .. အဲဒါ ဘာငွက္လဲ""အေဖ .. အဲဒါ က်ီးကန္းပါ"ကၽြန္ေတာ္ေျဖျပီး နည္းနည္းၾကာေတာ႕ အေဖက ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေမးပါတယ္။"သား .. အဲဒါ ဘာငွက္လဲ""အာ .. အေဖကို ေျပာျပီးျပီေလ .. က်ီးကန္းပါလို႕ဆို"အဲလို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္စြာ ေျဖအျပီးမွာေတာ႕ အေဖက ခဏျငိမ္က်သြားပါတယ္။ အေဖဘာေတြ ေတြးေနခဲ႕သလဲ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ အေဖမ်က္လံုးတင္မဟုတ္ နားပါ မေကာင္းေတာ႕တာလားလို႕ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ခဏေနေတာ႕ အေဖ႕ဆီက စကားသံ ထြက္လာျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း သူေမးတာက အတူတူပါ။"သား .. အဲဒါ ဘာငွက္လဲ"ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္ေတာ႕။ ဒီေလာက္ေျပာေနတာကို အေဖ ဘာလို႕ မ်ား ထပ္ခါထပ္ခါေမးေနရလဲလို႕။"က်ီးကန္း၊ က်ီးကန္း၊ က်ီးကန္း ….မွတ္ထားေနာ္ .. အဲဒါ က်ီးကန္းဗ်"ကၽြန္ေတာ္႕စကားဆံုးေတာ႕ အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထိုင္ေနတဲ႕ ထိုင္ခံုေလးက ထျပီး တုန္တုန္ရီရီနဲ႕ အိမ္ထဲ၀င္သြားပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ႕ အေဖဟာ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကို ကိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ရဲ႕ သူလွန္ထားတဲ႕ စာမ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေပးျပီး ဖတ္ခိုင္းပါတယ္။အဲဒီစာမ်က္ႏွာ အေဟာင္းေလးမွာ အေဖလက္ေရးနဲ႕ ေရးထားတာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႕။"ဒီေန႕စကားတတ္ခါစ က်ဳပ္သားေလးနဲ႕အတူတူ ျခံေထာင့္က ထိုင္ခံုေလးမွာ ထိုင္ေနတုန္းက်ီးကန္းတစ္ေကာင္ကို ျမင္ေတာ႕အဲဒါဘာငွက္လဲလို႕ ႏွစ္ဆယ့္ငါးၾကိမ္တိတိ ေမးခဲ႕ပါတယ္ႏွစ္ဆယ့္ငါးၾကိမ္လံုးလံုး က်ီးကန္းလို႕ က်ဳပ္ ေျဖခဲ႕တယ္ ..သားကို စိတ္မတိုပါဘူး ..သားဟာ က်ဳပ္အတြက္ေတာ႕ သိပ္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတဲ႕ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္"(ခ)ကၽြန္ေတာ္ဘာသာျပန္ခဲ႕ဖူးတဲ႕ ခံစားမႈရသပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္မိျပန္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕အေဖဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ေမးသမွ် စိတ္ရွည္ရွည္ေျဖေပးခဲ႕သူပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖဟာ ဘြဲ႕ရပညာတတ္မဟုတ္ခဲ႕ေလေတာ႕ သူတတ္တဲ႕ ကားေမာင္းျခင္း၊ ကားျပင္ျခင္း လုပ္ငန္းနဲ႕အတူ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုကို လူတစ္လံုး၊ သူတစ္လံုး ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္တဲ႕ အထိ သင္ေပးခဲ႕ပါတယ္။ အေဖခရီးက ျပန္ေရာက္ျပီဆိုတာနဲ႕ အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ပံုျပင္ေျပာျပပါတယ္။ ညဘက္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ အေဖအနားမွာ ၀ိုင္းျပီး အေဖေျပာတဲ႕ ပံုျပင္ေတြကို နားေထာင္ခဲ႕ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးသမွ် အေဖဟာ သူသိတာေရာ၊ မသိတာပါ အကုန္ေျဖေပးခဲ႕တာခ်ည္း။အသက္ေလးအရြယ္ေရာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္တက္ေတာ႕ မွတ္မိပါေသးတယ္။ အေဖဟာ ေခတ္နဲ႕အညီေျပာင္းလဲလာတဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာနည္းပညာေတြကို သိခ်င္၊ စူးစမ္းခ်င္တယ္နဲ႕ တူပါတယ္။"ငါ့သား .. တီဗြီလိုဟာၾကီးက ဘယ္လိုေခၚတာလဲ""အေဖ .. အဲဒါ ေမာ္နီတာ လို႕ ေခၚတယ္""ငါ့သား … အင္တာနက္နဲ႕ အီးေမးလ္က ဘာကြာတာလဲကြ""မဆိုင္ဘူးေလ အေဖ.. အင္တာနက္ရွိမွ အီးေမးလ္သံုးလို႕ရတာတီဗြီက အင္တာနာ ရွိရင္ ျမ၀တီေကာ၊ ျမန္မာ႕ အသံပါ ၾကည့္လို႕ ရသလိုေပါ႕"အေဖေမးတာကို ကၽြန္ေတာ္ေျဖေပးခဲ႕ေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခါလည္း အေဖဟာ ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ျပန္ေမးတတ္ပါတယ္။"ငါ့သား … အင္တာနက္နဲ႕ အီးေမးလ္က ဘာကြာတာလဲကြ""အေဖကလည္း မတူပါဘူးဆိုမွ ဗ်ာ""ေအး .. ဘယ္လို မတူတာလဲ""……………………"ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္ဘဲ ထထြက္လာခဲ႕မိပါတယ္။ခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႕ အေဖ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ အားနာလိုက္တာ။ သူအပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေျပာခဲ႕ဖူးတဲ႕ တန္ခိုးရွိတဲ႕ စားပြဲခင္းပံုျပင္ေလးအစား၊ ကားတစ္စင္းကို ဘယ္လို ေမာင္းတယ္ဆိုတာေတြ အစား၊ အင္ဂ်င္တစ္လံုးဘယ္လို အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာေတြ အစား၊ အင္တာနက္နဲ႕ အီးေမးလ္ဘယ္လိုကြာသလဲ အေဖနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားရပါဦးမယ္။ရင္နင့္ေအာင္
--
Posted By Blogger to လူဗိုလ္ဟူသည္ ... at 5/04/2012 11:15:00 PM
--
ေမွာ္ဆရာအဖြဲ ့မွ ေန ့စဥ္ေမးလ္မ်ား ရယူလိုပါက http://groups.google.com/group/mrsorcerer/subscribe?hl=en ကို ႏွိပ္ျပီး မန္ဘာ၀င္ႏိုင္ပါသည္ ။
မန္ဘာ၀င္မ်ား မိမိတို.သိထားသည္မ်ားကို မွ်ေ၀လိုပါက mrsorcerer@googlegroups.com သို. ေမးလ္ပို.ႏိုင္ပါသည္ ။
ေမွာ္ဆရာအဖြဲ ့မွ ႏႈတ္ထြက္လိုလွ်င္ mrsorcerer+unsubscribe@googlegroups.com ကိုႏွိပ္ျပီး ေမးလ္ပို.ပါ ။
စာလက္ခံလိုသည့္ပံုစံ ျပင္လိုလွ်င္ http://groups.google.com/group/mrsorcerer?hl=en ကို သြားပါ ။
ေမွာ္ဆရာ အဖြဲ ့၏ စည္းကမ္းမ်ားကို သိလိုလွ်င္ http://groups.google.com/group/mrsorcerer/browse_thread/thread/af2f4a1d44d4d909?hl=en တြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္ ။
Facebook (FB) ေမွာ္ဆရာအဖြဲ႔သို႔ Mail ပို႔လိုလွ်င္ mrsorcerer2@groups.facebook.com
FB ေမွာ္ဆရာအဖြဲ႔သို့ ၀င္ရန္ http://www.facebook.com/home.php?sk=group_173571176006981&ap=1
ေမွာ္ဆရာ အဖြဲ ့ႏွင့္ပက္သက္၍ ေ၀ဖန္အၾကံျပဳလိုပါက >>>
ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ ( mrsorcerer9@gmail.com, mrsorcerer27@gmail.com ) ထံသို.
ေပးပို.ႏိုင္ပါသည္ ။
ခင္မင္စြာျဖင့္
ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ
--
ေမွာ္ဆရာအဖြဲ ့မွ ေန ့စဥ္ေမးလ္မ်ား ရယူလိုပါက http://groups.google.com/group/mrsorcerer/subscribe?hl=en ကို ႏွိပ္ျပီး မန္ဘာ၀င္ႏိုင္ပါသည္ ။
မန္ဘာ၀င္မ်ား မိမိတို.သိထားသည္မ်ားကို မွ်ေ၀လိုပါက mrsorcerer@googlegroups.com သို. ေမးလ္ပို.ႏိုင္ပါသည္ ။
ေမွာ္ဆရာအဖြဲ ့မွ ႏႈတ္ထြက္လိုလွ်င္ mrsorcerer+unsubscribe@googlegroups.com ကိုႏွိပ္ျပီး ေမးလ္ပို.ပါ ။
စာလက္ခံလိုသည့္ပံုစံ ျပင္လိုလွ်င္ http://groups.google.com/group/mrsorcerer?hl=en ကို သြားပါ ။
ေမွာ္ဆရာ အဖြဲ ့၏ စည္းကမ္းမ်ားကို သိလိုလွ်င္ http://groups.google.com/group/mrsorcerer/browse_thread/thread/af2f4a1d44d4d909?hl=en တြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္ ။
Facebook (FB) ေမွာ္ဆရာအဖြဲ႔သို႔ Mail ပို႔လိုလွ်င္ mrsorcerer2@groups.facebook.com
FB ေမွာ္ဆရာအဖြဲ႔သို့ ၀င္ရန္ http://www.facebook.com/home.php?sk=group_173571176006981&ap=1
ေမွာ္ဆရာ အဖြဲ ့ႏွင့္ပက္သက္၍ ေ၀ဖန္အၾကံျပဳလိုပါက >>>
ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ ( mrsorcerer9@gmail.com, mrsorcerer27@gmail.com ) ထံသို.
ေပးပို.ႏိုင္ပါသည္ ။
ခင္မင္စြာျဖင့္
ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ
