/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:Calibri;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
ငရဲမင္းႀကီးရဲ႕ဟားတုိက္သံ
ေမာင္လူေရး၊ ႏိုု၀င္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၂
သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာကို ပံုေဖၚၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သစ္ပင္ ေတာေတာင္ေရေျမေတြတြင္မကဘဲ အဲဒါေတြကို တည္မွီေနထုိင္ရင္းနဲ႔ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ေဒသခံေနထုိင္သူေတြရဲ႕ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ၊ သမိုင္း အေထာက္အထား၊ လူမႈဘဝေတြကိုပါ တြဲၾကည့္မွ ျပည့္စံုပါလိမ့္မယ္။ သဘာဝရင္းျမစ္ေတြကို ထုတ္ယူ လိုက္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ သူ႔ကို တည္မွီေနတဲ့ ရိုုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ သမိုင္းအေထာက္အထားေတြ၊ လူမႈဘဝ ေတြပါ ကေျပာင္းကျပန္ျဖစ္သြားရပါေတာ့တယ္။ အျပန္အလွန္္ပါဘဲ အဲဒီသဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို တည္မီွ ေနထုိင္ရင္း အလိုလို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈျပဳေနတဲ့ ေဒသခံေတြရဲ႕ လူမႈဘဝေတြ ဖရုိဖရဲ ၿပိဳကြဲၿပီဆိုရင္လဲ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြ၊ သမိုင္းအေထာက္အထားေတြေပ်ာက္ဆံုးၿပီး သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္လဲ ေပ်ာက္သြားရပါေတာ့တယ္။
ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ေဒသရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ပုဂၢလ ဝိေသသေတြ တည္ရွိေနေရးထက္ ကို္ယ့္ေဒသကိုအရင္းျပဳၿပီး အျခားေဒသတခုရဲ႕ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးက ပိုအေရးႀကီးတယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ဘယ္လိုမွ အဓိပၸါယ္မရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာေတြ ေပ်ာက္သြားတာဟာ ကိုယ့္ေဒသေပ်ာက္ဆံုးသြားတာပါဘဲ။ ကိုယ့္ရပ္ရြာေပ်ာက္သြားတာပါဘဲ။ ကိုယ့္ေဒသေပ်ာက္သြားတာဟာ ေဒသေနလူေတြအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ အမွန္တရား ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ေဒသေပ်ာက္ဆံုး သြားရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ ေရးမဟုတ္၊ ဘီလူးရီသံဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီျဖစ္ရပ္မ်ဳိးေတြမွာ ေပ်ာ္ရြင္မႈဆိုတာဟာ တည္ရွိေနတာသာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ ပထဝီေရးရာစိတ္ခ်မႈပါ။ ဒါ ေဒသကေပးတဲ့ ခြန္အားပါ။ ေနရာေပ်ာက္ဆံုးသြားတာဟာ ဝမ္းနည္းမႈနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးမထားမႈ၊ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္မႈကိုသာ ေပးစြမ္းႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ကိုယ္ပိုင္အမွတ္အသားမဲ့သြားသူမွာ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈကိုလဲ အေလးထားမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈကိုက မေရရာေတာ့တဲ့ အေျခအေနေရာက္သြားတာကိုး။ ႏိုင္ငံေတာ္က သူ႔ကုိ သူ႔ေဒသကို၊ သူ႔အမွတ္အသားေတြကုိ ဘာမွ အကာအကြယ္မေပးခဲ့ဘူးဆိုေတာ့ေလ။
တကယ္လို႔ အဲဒီ ေပ်ာက္ကြယ္ဆံုးရွဳံးသြားမႈေတြေနရာမွာ ျဖည့္စြက္ခ်က္ေတြ၊ ပံ့ပိုးမႈေတြ၊ အစားထုိးမႈေတြမွာ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ သမိုင္းတန္ဖိုးေတြ၊ လူမႈဘဝေတြ၊ ကိုယ္ပိုင္အမွတ္အသားေတြ၊ ဓေလ့ေတြ ကပ္ပါမလာေတာ့ဘူးဆိုရင္၊ ေနမေကာင္းတဲ့လူတေယာက္ ပိုင္ဆုိင္ထားတဲ့ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြသာ ျဖစ္မွာပါဘဲ။ ဒါဟာ သူ႔အတြက္ ဘယ္လိုမွ မသင့္ေတာ္တဲ့အရာေတြ၊ တန္ဖုိးမရွိတဲ့အရာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈဆိုတာဟာ ေပ်ာ္ရြင္ေက်နပ္မႈမပါဘူးဆိုရင္ သူ႔တန္ဖိုးကို ဘာနဲ႔ ဘယ္လို တြက္မွာလဲ။ တန္ဖိုးတြက္မရတဲ့အရာေတြဟာလဲ လူ႔အေဆာင္အေယာင္၊ အဆင္တန္ဆာ မျဖစ္နုို္င္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူမႈဘဝအတြက္ အေထာက္အကူ မျဖစ္ပါဘူး။ သစ္ပင္တပင္နဲ႔ တုိက္တလံုးဟာ လူေတြကို ေက်နပ္မႈေပးစြမ္းႏုုိင္တာခ်င္း လံုးဝမတူပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ တုိက္က ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ပိုင္းျဖတ္ၿပီး သစ္ပင္ကို ခုတ္လွဲလိုက္တာဟာ ပိုေကာင္းတဲ့လုပ္ေဆာင္မႈ မျဖစ္ႏုိ္င္ပါဘူး။ တုိက္ေဆာက္ဖုိ႔ ေနရာလြတ္ရွာတာသာ ပိုေကာင္းတဲ့စီမံလုပ္ေဆာင္မႈ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
လူေတြရဲ႕ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြ၊ စိုးရိမ္ေသာကျဖစ္ေနရတာေတြနဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဆုိတာနဲ႔ အလဲအထပ္လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူေတြမေပ်ာ္ မရႊင္တဲ့အရာကို လူေတြအတြက္လို႔ ဘယ္လိုလုပ္ေျပာလို႔ ရမွာလဲ။ ေနာက္ၿပီး အသက္ရွဴရတာ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ေသာက္ေရေတြ၊ သံုးေရေတြပ်က္စီးၿပီး ေရာဂါ ေတြရလာမယ္ဆုိရင္ အဲဒီမီးခုိးထြက္ေနတဲ့၊ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြထုပ္ေနတဲ့ စက္ရုံတရုံဟာ အဲဒီေဒသခံေတြ အတြက္ ငရဲမင္းႀကီးရဲ႕လက္ေဆာင္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီဆုိးက်ဳိးေတြကို တစက္မွ မခံစားရဘဲ အက်ဳိး အျမတ္ေတြသာ ရယူေနတဲ့ တျခားတေနရာက စာရြက္ကိုင္လူတန္းစားတစုကေတာ့ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလို႔ ေအာ္ေနမွာေပါ့။ ဒါ သူတို႔အတြက္ဘဲေလ။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ေဒသခံေတြအေပၚ လူသားဘဝ၊ လူေနမႈ ဘဝအေပၚ၊ လူ႔မ်ဳိးဆက္အေပၚ က်ဴးလြန္တဲ့ ရာဇဝတ္မႈႀကီးသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဥပမာ ေၾကးနီစီမံကိန္းေတြဟာ ေဒသခံေတြအတြက္ ဘာဆိုဘာမွ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ၊ အဓိပၸါယ္ရွိမႈ မရွိပါဘူး။ သူတို႔ လံုးဝမသိတဲ့၊ သူတို႔နဲ႔ ဘာအဆက္အစပ္မွ မရွိတဲ့သူေတြက ဒီေဒသေနသူေတြရဲ႕တည္မွီရာကို၊ ယံုၾကည္ရာကို၊ တန္ဖုိးထားမႈေတြကို၊ သမိုင္းအေထာက္အထားေတြကို၊ သူတို႔အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ေျမလွန္ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ေနတာပါ။
ေၾကးနီစီမံကိန္း တာဝန္ခံလူႀကီးဦးေအာင္မင္းက စီမံကိန္းဧရိယာမွာရွိတဲ့ ရြာ ၂၆ ရြာနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ "မင္းတုိ႔ရြာကေရ ေတြ ေခြးေတာင္ မေသာက္ဘူး" ထုတ္ေျပာရက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုသိရက္နဲ႔ အဲဒီေရေတြကို ေဒသခံေတြကို ေသာက္ေစတာဟာ သူတို႔ေျပာတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါဘဲ။ မစြမ္းမသန္၊ လူစဥ္မမီတဲ့ကေလးေတြ ေမြးလာတာဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါဘဲ။ တနယ္လံုး အဆိပ္သင့္ေနၿပီ။ တကယ္ပါ၊ ဒါဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါ။
ဒီေဒသတခုလံုးရဲ႕ လူေနမႈဘဝသုဥ္းသြားမႈကို ဘာနဲ႔ အစားထုိးမလဲ၊ ဘယ္လို ကုစားမလဲ။ က်န္းမာတဲ့လူ႔အသိုက္အၿမံဳတခု ေပ်ာက္ ဆံုးသြားတာဟာ ဒီဖြ႔ံၿဖိဳးေရးစီမံကိန္းကေပးတဲ့့ ဆုလာဘ္ပါ။ ေဒသခံေတြအတြက္ တရားမႈဆိုတာ ဘယ္ကရွာရ မွာလဲ။ ကိုယ့္ေဒသနဲ႔ဘာမွမသက္ဆိုင္တဲ့ လူတေယာက္က ကိုယ့္ေဒသကလူသားေတြအေပၚ စီမံေနတာဟာ၊ ေနရာခ်ထားတာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သင့္ေတာ္မွန္ကန္တယ္လို႔ ဆိုမရပါဘူး။
အဲဒီလိုပါဘဲ ဒီေဒသကလူေတြရဲ႕ အခြန္အထုတ္ေတြစား၊ ယူေနတဲ့အစိုုးရတရပ္ဟာ ေဒသခံေတြရဲ႕ အသဘာဝေဘး၊ အမႏုႆဒဏ္ေတြကို ဥေပကၡာျပဳ၊ လံုးဝအကာအကြယ္မေပးဘဲ သူတုိ႔အက်ဳိးစီးပြားသက္သက္အတြက္ ေဒသကို ၿဖိဳဖ်က္သူေတြကို အေထာက္အကူေပးေနတာဟာ ဘယ္လိုမွ အဓိပၸါယ္မရွိပါဘူး။ လက္ပံတန္းေတာင္ကိစၥမွာ မိခင္ႏိုင္ငံေတာ္ အစုိးရနဲ႔ သားေတာ္ စစ္ကိုင္းတုိင္းအစိုးရအဖြဲ႔ကို ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။
ဒီျဖစ္စဥ္ထဲမွာ ဦးပိုင္ဟာ ႏုိင္ငံေတာ္လား၊ ပုဂၢလိကကုမၸဏီတခုလားဆိုတာလဲ သမတႀကီးအပါအဝင္ ျပည္သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တာဝန္ေတြယူထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္ႀကီးကလဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မမိန္႔ဆိုပါဘူး။ ဦးပိုင္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ဘိုးေအႀကီးလို၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏို္င္ငံေတာ္ရဲ႕အေမြစားအေမြခံသားလုိ လုပ္ေဆာင္ေနတာဟာလဲ ဘယ္လိုမွ ခံစားလို႔မရပါဘူး။
လူ႔ယဥ္ေက်းမႈတခုကို သင္းကြပ္သူေတြတျဖစ္လဲ ဦးပိုင္နဲ႔ ဝမ္ေဘာင္ကုမၸဏီက ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါဗ်၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါဗ်ာလို႔ လွ်ာကို ဘတ္ႀကိဳးစင္ေျပာေသာ္လဲ ႀကိဳက္သေလာက္ေျပာ၊ အဲဒီေျပာၾကားခ်က္ေတြဟာ ေဒသခံေတြအတြက္ ငရဲမင္းႀကီးရဲ႕ဟားတိုက္သံေတြသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ခင္ဗ်ား။
(Photo - 2012 March, Opening Ceremony of Lat Pa Taung Mountain Project)
