---------- Forwarded message ----------
From: Blogger <no-reply@blogger.com>
Date: 2013/1/18
Subject: [လူဗိုလ္ဟူသည္ ...] "ဂႏၳ၀င္အိပ္မက္" (အပိုင္း-၁)
To: lubo601@gmail.com
--
Posted By Blogger to လူဗိုလ္ဟူသည္ ... at 1/19/2013 09:44:00 AM
From: Blogger <no-reply@blogger.com>
Date: 2013/1/18
Subject: [လူဗိုလ္ဟူသည္ ...] "ဂႏၳ၀င္အိပ္မက္" (အပိုင္း-၁)
To: lubo601@gmail.com
ဤစာအုပ္ကို ေရးဖို႔ စိတ္ကူးသေႏၶတည္ခဲ့တာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကပင္ျဖစ္၏။ မူလက ကဗ်ာအျဖစ္ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကလ်ာမဂၢဇင္းကို စတင္ထုတ္ေဝဖို႔ စီစဥ္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုၾကီးေမာင္ဝဏၰက အတိုင္ပင္ခံအယ္ဒီတာ အျဖစ္ေဆာင္ရြက္သည္။ သူကမဂၢဇင္းအမွတ္တစ္အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးဖို႔ကၽြန္ေတာ့္ကို တာဝန္ေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးေပးလုိက္သည္။ ထုိကဗ်ာသည္ ဟိုအခ်ိန္က စံႏႈန္းႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ ေမာ္ဒန္
ဆန္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ကလ်ာမဂၢဇင္းမွာ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ကေလးထြက္လာဖို႔ မူခ်ထားသည္ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုဝဏၰက...
"ပထမဆံုးလမွာေတာ့ သိပ္အဆန္းထြင္လို႔မေကာင္းေသးဘူးကြ၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းကဗ်ာကို ေနာက္လမွ
သံုးေတာ့မယ္"ဟုဆိုသည္။ အမွတ္တစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ ပါမလာ။ အမွတ္ႏွစ္က်ေတာ့ ကဗ်ာေဖာင္ကို စာစီၿပီး ရိုက္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္က်မွ မႏၱေလးမွ ဆရာတစ္ေယာက္၏ ကဗ်ာက ကပ္ၿပီးေရာက္လာသည္။
အသက္ေရာ၊ ပညာေရာ၊ ဝါပါၾကီးေသာဆရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီတဲ့လမွာ မျဖစ္မေနထည့္ေပးမွ သင့္ေတာ္မည္။
ဒီေတာ့ ထည့္ဖို႔ အဆင္သင့္ျပင္ၿပီးသား ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ျဖဳတ္ပစ္ရေတာ့မည္။ ကိုဝဏၰသည္ လူရင္းကိုဦးစားေပးသည့္အေနႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို ျဖဳတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ အမွတ္ႏွစ္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ မပါေတာ့။
အမွတ္သံုးက်ေတာ့ေကာ။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ စာေပဆိုင္ရာ မူဝါဒအေျပာင္းအလဲတစ္ခုျဖစ္လာသျဖင့္ မဂၢဇင္းမွာ ကာရန္လံုးဝမဲ့သည့္ကဗ်ာကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပဖို႔အခက္အခဲရွိလာသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာသည္ ကလ်ာမဂၢဇင္းမွာ ပါဝင္ခြင့္မရေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ျပန္ေရာက္လာသည္။
ဒီၾကားထဲမွာ ထုိကဗ်ာကို ကိုဝဏၰက ဆရာေအာင္ျပည့္ကို ျပခဲ့သည္ဟုဆို၏။ ဆရာျပည့္က...
"စိတ္ကူးေလးေကာင္းတယ္ကြ၊ ဝတၳဳအျဖစ္နဲ႔ျပန္ေရးပါလား"ဟုအၾကံေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထုိစဥ္က ကဗ်ာအေနနဲ႔သာ စိတ္ထက္သန္ေနေသာေၾကာင့္ ဘာမွမလုပ္ဘဲသိမ္းထားလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ ထိုကဗ်ာကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ဆရာျပည့္ေျပာသလို ဝတၳဳအျဖစ္ေရးလွ်င္ေကာင္းမည္ဟု ယူဆလာမိျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ မေရးျဖစ္ေသး။
ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ဝတၳဳတိုအျဖစ္ေရးတာထက္ မဂၢဇင္းဝတၳဳရွည္အျဖစ္ေရးလွ်င္ ပိုၿပီးျပည့္စုံမည္ဟု ေတြးမိျပန္၏။ ႏွစ္မ်က္ႏွာသံုးမ်က္ႏွာေလာက္ ေရးၿပီးေနာက္ ဆက္မေရးျဖစ္ဘဲ ရပ္သြားျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနလုိက္ျပန္သည္။ လံုးဝေမ့သြားတာေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ခါတစ္ခါ
သတိရၿပီး တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ေရးကိုေရးမည္ဟု ေတးထားျခင္းသာျဖစ္၏။
ခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ တျခားစာေတြေရးေနရင္းကပင္ ထိုဝတၳဳကေလးကို ေမ့ေလ်ာ့ထားမိ
သလိုလည္း ခံစားလာရသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၿပီးေအာင္ေရးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ လံုးခ်င္းဝတၳဳပါးပါးေလးအျဖစ္ ေရးဖို႔လည္း စိတ္ကူးမိသည္။
ဤဝတၳဳတြင္ ပါဝင္ေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားမွာ အျပင္ေလာကမွာ တကယ္ရွိခ့ဲေသာ၊ ရွိေနဆဲျဖစ္ေသာ နာမည္ေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ ဝတၳဳထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ တကယ္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာစိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဇာတ္လမ္းဆင္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ပါဝင္ေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ ေခတ္ျပိဳင္မ်ားမဟုတ္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။
ဟိုးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက လူေတြေရာ၊ ခုေခတ္မွာ ရွိေနဆဲလူေတြကိုပါ ကာလတစ္ခုတည္းတြင္ေရာေႏွာ၍
ဇာတ္လမ္းထဲမွာ လႈပ္ရွားအသံုးေတာ္ခံေစျခင္းျဖစ္၏။
ဒီေနရာမွာ တင္ျပစရာတစ္ခုရွိပါသည္။ ဝတၳဳထဲမွာပါဝင္ေသာ ဇာတ္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ပက္သက္၍ သူတို႔အေၾကာင္း တီးမိေခါက္မိရွိထားလွ်င္ ပို၍ဖတ္လို႔ေကာင္းပါလိမ့္မည္။ စာဖတ္မ်ားခဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ျပႆနာရွိႏိုင္မည္
မထင္ပါ။ ဇာတ္လမ္းအသားေပး ဝတၳဳမ်ဳိးကိုသာဖတ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ေတာ့ "ဘာေတြေရးထားမွန္းလဲ မသိဘူး" ဟုေျပာစရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဖတ္ရတာ အခက္အခဲရွိခဲ့လွ်င္ေတာ့ အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္ပါသည္။
'ဒါသက္သက္စတန္႔ထြင္တာပါ'ဟု စြပ္စြဲလွ်င္လည္း 'ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ'ဟုဝန္ခံရပါမည္။ စာေရးဆရာဆိုတာ တစ္ခါတစ္ခါ ခုလိုစိတ္ကူးအသစ္အဆန္းကေလးမ်ဳိးကို စာဖတ္ပရိသတ္ ေရွ႕ေမွာက္စမ္းသပ္တင္ျပၿပီး အစစ္ေဆးခံခ်င္တတ္ေသာ 'ဉာဥ္'ကေလးရွိတတ္ပါသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္....ဤဝတၳဳသည္ ျမန္မာစာေပေလာကတြင္တစ္ခါမွ မေပၚေပါက္ဖူးေသးေသာ စာအုပ္
ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ရဲရဲဝ့ံဝ့ံ အာမခံပါသည္။ (ဟုတ္တယ္ေလ၊ ခုမွ ပထမအၾကိမ္ထုတ္ေဝလိုက္တာကိုး။)
ေလးစားခ်စ္ခင္လ်က္
မင္းလူ
* * * * *
ေတာ္စတိြဳင္းသည္ အိမ္ခန္းတံခါးကိုပိတ္ၿပီး ေသာ့ခတ္လိုက္သည္။ ထံုးစံမို႔သာ ေသာ့ခတ္ရျခင္းျဖစ္၏။ ဒီအတိုင္း ဖြင့္ထားခဲ့လည္း စိတ္ခ်ရတာပါပဲ။ သူတို႔ရပ္ကြက္က လူရိုးလူေကာင္းေတြခ်ည္းေနၾကေသာေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္။ အိမ္ထဲမွာ ခုိးစရာ အဖိုးတန္ပစၥည္းမည္မည္ရရ မရွိေသာေၾကာင့္ သာျဖစ္၏။ ေသာ့ဆိုသည္မွာ ခတ္ဖို႔ထားျခင္းျဖစ္၏။
ေသာ့ဝယ္ထားၿပီးမွ မခတ္ဘဲ ထားလွ်င္ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မလဲ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကလည္း သူခိုးဆိုတာ မခိုးခင္စနည္းနာတတ္ေသးသည္။ အိမ္အေျခအေန၊ အိမ္ရွင္တို႔၏ စီးပြားေရးအေျခအေန ကို ေလ့လာၿပီးျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ရေလာက္တယ္ထင္မွ ဝင္ခိုးမွာေပါ့။ ဒါမွလည္း စြန္႔စားရက်ဳိးနပ္မွာေပါ့။
သူ႔အိမ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူခိုးကမွ အဖက္လုပ္ၿပီး ဝင္ခိုးလိမ့္မည္မထင္။ ရွားရွားပါးပါး စာေပဝါသနာရွင္သူခိုး
ဆုိလွ်င္ေတာ့ မေျပာတတ္။ သူခ်မ္းသာသမွ်က စာအုပ္ေတြခ်ည္းပဲကိုး။ သူေတာ္ေကာင္း သူခိုးဆုိလွ်င္ေတာ့ သနားၿပီး ပါတာေလးေတာင္ ထားသြားေကာင္းထားသြားေလမလားမသိ။ သို႔ရာတြင္ သူခိုးဆိုမွေတာ့ စကတည္းက ယူဖို႔သာ ရည္ရြယ္ၿပီး လာခဲ့တာမဟုတ္လား။ အင္းေပါ့ေလ၊ ခမ်ာမ်ားမွာလည္း မရွိလို႔ ခိုးစားၾကရရွာတာေပါ့။ ရွိမွေတာ့ ဘယ္ခိုးေတာ့မလဲ။ ဝွက္ပဲဝွက္ေတာ့မွာေပါ့။ ရွိတဲ့လူေတြက သူတို႔ပိုင္ဆိုင္တာေတြကို လံုျခံဳေအာင္ဝွက္ထားၾကၿပီး မရွိတဲ့လူေတြက ဒါကို ရေအာင္ရွာယူျခင္းကို 'ခိုးသည္'ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိၾကတာပါပဲ။
သူသည္ ဆင္းရဲသားမ်ားအေပၚ အျမဲစာနာတတ္သူပီပီသူခိုးေတြအတြက္ေတာင္ ေဖးေဖးမမေတြးမိလုိက္ေသးသည္။ အျပင္ထြက္တဲ့အခါတိုင္း အိမ္ကိုေသာ့ခတ္သြားရတာက အိမ္ေစာင့္မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ အိမ္ကို ေစာင့္ေရွာက္မယ့္လူ
လံုးဝမရွိတာေတာ့မဟုတ္။ ခုေလာေလာဆယ္ မရွိျခင္းသာျဖစ္၏။
အိမ္ကိုေသာ့ခတ္ထားခဲ့ရတဲ့အခါတိုင္း ရင္ထဲမွာ မခ်ိလွ။ အရင္က သာသာယာယာ စိုစိုျပည္ျပည္ရွိခဲ့ေသာ အိမ္ကေလးသည္ ခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ ဒါ မိမိမွာသာအျပစ္မကင္းျခင္းျဖစ္သည္ဟု အျမဲခံစားရသည္။
အေျခအေနအရ ဇနီးႏွင့္သားသမီးမ်ားကို သူတုိ႔ရြာမွာ ခဏျပန္ေနခိုင္းထားရသည္။ ခဏဆိုေသာ္လည္း ေျခာက္လေလာက္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒီတစ္မိုးကုန္ရင္ေတာ့ ျပန္ေခၚႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕ ဟုတြက္ဆထားသည္။ သူတို႔ကို ျပန္မေခၚႏိုင္ဘဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပါရြာမွာသြားလိုက္ ေနရ တာမ်ဳိးလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္ ဆိုေသာအေတြးက ကပ္ပါလာျပန္သည္။
သူတို႔လမ္းက မိုးတြင္းဘက္ဆို သိပ္မေကာင္းလွ။ ေျမသားလမ္းအျဖစ္သာ ရွိေနေသးသျဖင့္ ဗြက္ေပါက္ခ်င္သည္။ ဒီႏွစ္မိုးဦးကလည္း ေကာင္းခဲ့သျဖင့္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ခ်ဳိင့္က်င္းေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ေရေတြအိုင္ေနတတ္သည္။ အုိင္ထဲက ေရမ်ားသည္
အေပါစား ေဆးဆိုးလက္ဖက္ေျခာက္ႏွင့္ေဖ်ာ္ထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္တူေနသည္ ဟု စာေရးဆရာပီပီ အလကၤာႏွင့္ေတြးမိေသး၏။
လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ခ်က္ေကာ့ကိုဝင္ေခၚသြားဖို႔ သတိရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်က္ေကာ့တုိ႔လမ္းဘက္သို႔ ခ်ဳိးေကြ႕ဝင္လာခဲ့သည္။ သူတို႔လမ္းက အျမင့္ပိုင္းက်သျဖင့္ နည္းနည္းပိုေကာင္းသည္။ ေရအိုင္ ခပ္ေသးေသးေလးေတြသာရွိ၏။
ခ်က္ေကာ့သည္ သူႏွင့္ နဂိုကတည္းက ခင္မင္ခဲ့သူျဖစ္၏။ ျမိဳ႕သစ္ကိုေျပာင္းလာၾကၿပီး တစ္ရပ္ကြက္တည္းေနျဖစ္ၾကေသာအခါ ပို၍တဲြမိလာသည္။ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း တစ္ေယာက္နားလည္ၾကသျဖင့္ ေပါင္းရသင္းရတာ အဆင္ေျပသည္။ စာေပနယ္ထဲမွာ
ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရေသာ ဘဝတူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း အျပန္အလွန္စာနာမႈရွိ၏။
ခ်က္ေကာ့က ဝတၳဳတိုအေရးေကာင္းသူျဖစ္၏။ သူ၏ဝတၳဳတိုမ်ားကို စာေပေဝဖန္ေရးဆရာမ်ားက ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ခ်ီးက်ဴးရုံသာ ခ်ီးက်ဴးႏိုင္သည္။ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ဖို႔ေတာ့ သူတို႔လည္း မတတ္ႏိုင္ၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဝတၳဳတိုမွ ရသည့္ စာမူချဖင့္မိသားစုဘဝကို
ထိန္းထားႏိုင္ဖုိ႔အခက္အခဲရွိသည္။ ဒီအခ်က္ကပင္ ခ်က္ေကာ့၏ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပမႈ၏ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္ေလ၏။
ခုပဲၾကည့္။ ခ်က္ေကာ့၏ အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္လုိက္စဥ္မွာပင္ အိမ္ထဲကခ်က္ေကာ့မိန္းမ၏ အသံစာစာကိုၾကားေနရၿပီ။
"ဘာတဲ့၊ ဝတၳဳတိုေရႊေခတ္ ေရာက္ေတာ့မွာပါတဲ့၊ ဟုတ္စ.... ဟား ဟား၊ ရယ္မ်ားေတာင္ ရယ္လိုက္ခ်င္ေသး၊ အဲဒီေရႊေခတ္မွာ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို စာမူခေသာင္းခ်ီေပးမွာမို႔လို႔လား၊ သိပ္စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ႔၊ ခုဟာက ဝတၳဳတိုေရႊေခတ္မဟုတ္ဘူး၊ ဆန္ေခတ္၊ ဆန္ေခတ္....သိရဲ႕လား "
ခ်က္ေကာ့က တစ္စံုတစ္ခုျပန္ေျပာသည္။ အသံတိုးသျဖင့္ ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိရ။ သူ႔မိန္းမ၏အသံကသာ လႊမ္းထြက္လာျပန္၏။
"ေလာေလာဆယ္ အိမ္မွာ ဆန္မရွိတာက ပိုအေရးၾကီးတယ္၊ ဒီေန႔ မဂၢဇင္းတိုက္က စာမူခ ရစရာရွိတယ္လုိ႔ေျပာတယ္မဟုတ္လား၊
ေကာင္းၿပီ၊ ညေန အျပန္က်ရင္ ညေစ်းက ဆန္ဝင္ဝယ္ခဲ့၊ ဆန္မပါရင္ျပန္မလာနဲ႔"
ေတာ္စတိြဳင္းသည္ နားစြင့္ေနရင္းက ျပံဳးလိုက္မိ၏။ စာေရးဆရာဇနီးပီပီ နေဘကာရန္နဲ႔ ေျပာတတ္သားပဲဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ဘာတဲ့။ 'ဆန္မပါရင္ ျပန္မလာနဲ႔'တဲ့။ နေဘထပ္ေတြ သံုးေလ့ရွိေသာ ကဗ်ာ ဆရာရွယ္လီကိုေျပာျပရဦးမည္။ သူ႔အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
လမ္းစ ရခ်င္ရသြားႏိုင္သည္။
ခုလိုအခ်ိန္လွမ္းေခၚလိုက္မွ ခ်က္ေကာ့ကို ကယ္တင္ရာက်မည္။ ထို႔ေၾကာင့္.....
"ခ်က္ေကာ့ေရ...ေဟ့ ခ်က္ၾကီး"ဟု လွမ္းေအာ္လိုက္၏။ သူကခ်က္ေကာ့ကို 'ခ်က္ၾကီး'ဟုခ်စ္စႏိုးေခၚေလ့ရွိ၏။ "ေတာ္ေတာ္လား၊ လာၿပီေဟ့၊ လာၿပီ"
ခ်က္ေကာ့သည္ အသံျပန္ေပးရင္း ခ်က္ခ်င္းလိုေျပးထြက္လာသည္။ အိမ္က အျမန္လစ္ထြက္ခ်င္ေနမွန္း
သိပ္သိသာ၏။ ရွပ္အက်ႌကိုေတာင္ လက္ကဆြဲ၍ထြက္လာၿပီး အျပင္ေရာက္မွ ကိုယ္ေပၚဝတ္သည္။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ၾကယ္သီးတပ္သည္။
"မင္းေရာက္လာတာ ဘုရားသခင္ေရာက္လာသလိုပါပဲကြာ"ဟု ေျပာသည္။ ေတာ္စတိြဳင္းက...
"မင္းက ဘုရားသခင္ကုိ ယံုလို႔လား"
"မယံုလို႔ရမလားကြ၊ ဒီမိန္းမကို ဘုရားသခင္ကပဲ ဖန္တီးခဲ့တာပဲဟာ၊ တကယ္ေတာ့ ဒီဒုကၡေတြဟာ အာဒမ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာကြ၊ သူကတစ္ေယာက္တည္းေနရတာ ပ်င္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး ပါးစပ္ေဆာ့မိလုိ႔ ဘုရားသခင္က သူ႔နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ၿပီး
ဧဝကိုဖန္ဆင္းေပးခဲ့ရတာမဟုတ္လား" ေတာ္စတိြဳင္းက ျပံဳးလိုက္ၿပီး...
"မင္း အခုလိုေျပာမွ ဟာသေလးတစ္ခုကို သြားသတိရတယ္၊ ေလာကၾကီးမွာ ကံအေကာင္းဆံုးလူဟာ အာဒမ္ပဲတဲ့၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔မွာ ေယာကၡမမရွိလို႔တဲ့"
"ေအးကြာ၊ သူ႔မွာ ခယ္မမရွိတာေတာ့ ကံဆိုးတာပဲ၊ အင္း....တကယ္ေတာ့ သူ႔ကိုခ်ည္း အျပစ္ေျပာလို႔မရဘူးကြ၊ ဘုရားသခင္သတိလစ္သြားတာလည္းပါတယ္"
"ေဩာ္....ဧဝကို ဖန္ဆင္းရာမွာ ပါးစပ္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ကိစၥေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ဧဝအႏြယ္ဝင္ေတြ နားပူနားဆာလုပ္တာကို ခုထိ ငါတို႔ေယာက္်ားေတြ ခံေနရတာေပါ့"
"အမယ္ ဧဝတို႔ အုပ္စုေတြ ပူညံပူညံလုပ္တာလည္း အျပစ္မေျပာနဲ႔ေလကြာ၊ ငါတို႔ အာဒမ္ၾကီးကလည္း ခပ္ကဲကဲပဲမဟုတ္လားကြ၊ ဘုရားသခင္က အခ်င္းအာဒမ္၊ သင္၏ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကိုထုတ္ယူ၍ သင့္အတြက္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ငါဖန္ဆင္းေပးအံ့ လို႔ေျပာတဲ့အခါမွာ အာဒမ္က အုိ...အဖဘုရားသခင္၊ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းတည္းေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းထုတ္ယူေတာ္မူပါလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္တဲ့ေလကြာ"
ခ်က္ေကာ့က ရယ္သည္။ "ေအးကြာ၊ မင္းနဲ႔ ေတြ႔မွပဲ ခုလိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္ႏိုင္ေတာ့တယ္" ေတာ္စတိြဳင္းကလည္း ခ်က္ေကာ့ ေပ်ာ္သြားေအာင္ တမင္ရယ္စရာေတြေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ "ဒါနဲ႔....ဒီေန႔ မင္းစာမူခ ရစရာရွိတယ္ဆို"
ေတာ္စတိြဳင္းက ေမးသည္။ "မေသခ်ာပါဘူး၊ ေဆာက္ျဖစ္မွ ကန္ထရိုက္ပါ"ဟု ခ်က္ေကာ့က ျပန္ေျပာသည္။
ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒကာဆိုေသာ ေရွးစကားပံုကို ေခတ္အျမင္ႏွင့္ ေျပာင္းေျပာလိုက္သျဖင့္ ေတာ္စတိြဳင္း
သေဘာက်ၿပီးျပံဳးလုိက္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခ်က္ေကာ့ရဲ႕ဝတၳဳေတြဖတ္လို႔ေကာင္းတာပဲ ဟူ၍လည္း ေတြးမိ၏။
"စာမူခမရရင္ေကာ...ညေနက်ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"မင္းအိမ္မွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္းရွိတာပဲဟာ၊ ငါလာအိပ္မယ္ဆိုရင္ မင္းေတာင္စကားေျပာေဖာ္
ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးေပးလုိက္သည္။ ထုိကဗ်ာသည္ ဟိုအခ်ိန္က စံႏႈန္းႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ ေမာ္ဒန္
ဆန္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ကလ်ာမဂၢဇင္းမွာ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ကေလးထြက္လာဖို႔ မူခ်ထားသည္ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုဝဏၰက...
"ပထမဆံုးလမွာေတာ့ သိပ္အဆန္းထြင္လို႔မေကာင္းေသးဘူးကြ၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းကဗ်ာကို ေနာက္လမွ
သံုးေတာ့မယ္"ဟုဆိုသည္။ အမွတ္တစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ ပါမလာ။ အမွတ္ႏွစ္က်ေတာ့ ကဗ်ာေဖာင္ကို စာစီၿပီး ရိုက္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္က်မွ မႏၱေလးမွ ဆရာတစ္ေယာက္၏ ကဗ်ာက ကပ္ၿပီးေရာက္လာသည္။
အသက္ေရာ၊ ပညာေရာ၊ ဝါပါၾကီးေသာဆရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီတဲ့လမွာ မျဖစ္မေနထည့္ေပးမွ သင့္ေတာ္မည္။
ဒီေတာ့ ထည့္ဖို႔ အဆင္သင့္ျပင္ၿပီးသား ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ျဖဳတ္ပစ္ရေတာ့မည္။ ကိုဝဏၰသည္ လူရင္းကိုဦးစားေပးသည့္အေနႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို ျဖဳတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ အမွတ္ႏွစ္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ မပါေတာ့။
အမွတ္သံုးက်ေတာ့ေကာ။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ စာေပဆိုင္ရာ မူဝါဒအေျပာင္းအလဲတစ္ခုျဖစ္လာသျဖင့္ မဂၢဇင္းမွာ ကာရန္လံုးဝမဲ့သည့္ကဗ်ာကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပဖို႔အခက္အခဲရွိလာသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာသည္ ကလ်ာမဂၢဇင္းမွာ ပါဝင္ခြင့္မရေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ျပန္ေရာက္လာသည္။
ဒီၾကားထဲမွာ ထုိကဗ်ာကို ကိုဝဏၰက ဆရာေအာင္ျပည့္ကို ျပခဲ့သည္ဟုဆို၏။ ဆရာျပည့္က...
"စိတ္ကူးေလးေကာင္းတယ္ကြ၊ ဝတၳဳအျဖစ္နဲ႔ျပန္ေရးပါလား"ဟုအၾကံေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထုိစဥ္က ကဗ်ာအေနနဲ႔သာ စိတ္ထက္သန္ေနေသာေၾကာင့္ ဘာမွမလုပ္ဘဲသိမ္းထားလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ ထိုကဗ်ာကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ဆရာျပည့္ေျပာသလို ဝတၳဳအျဖစ္ေရးလွ်င္ေကာင္းမည္ဟု ယူဆလာမိျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ မေရးျဖစ္ေသး။
ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ဝတၳဳတိုအျဖစ္ေရးတာထက္ မဂၢဇင္းဝတၳဳရွည္အျဖစ္ေရးလွ်င္ ပိုၿပီးျပည့္စုံမည္ဟု ေတြးမိျပန္၏။ ႏွစ္မ်က္ႏွာသံုးမ်က္ႏွာေလာက္ ေရးၿပီးေနာက္ ဆက္မေရးျဖစ္ဘဲ ရပ္သြားျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနလုိက္ျပန္သည္။ လံုးဝေမ့သြားတာေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ခါတစ္ခါ
သတိရၿပီး တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ေရးကိုေရးမည္ဟု ေတးထားျခင္းသာျဖစ္၏။
ခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ တျခားစာေတြေရးေနရင္းကပင္ ထိုဝတၳဳကေလးကို ေမ့ေလ်ာ့ထားမိ
သလိုလည္း ခံစားလာရသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၿပီးေအာင္ေရးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ လံုးခ်င္းဝတၳဳပါးပါးေလးအျဖစ္ ေရးဖို႔လည္း စိတ္ကူးမိသည္။
ဤဝတၳဳတြင္ ပါဝင္ေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားမွာ အျပင္ေလာကမွာ တကယ္ရွိခ့ဲေသာ၊ ရွိေနဆဲျဖစ္ေသာ နာမည္ေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ ဝတၳဳထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ တကယ္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာစိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဇာတ္လမ္းဆင္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ပါဝင္ေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ ေခတ္ျပိဳင္မ်ားမဟုတ္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။
ဟိုးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက လူေတြေရာ၊ ခုေခတ္မွာ ရွိေနဆဲလူေတြကိုပါ ကာလတစ္ခုတည္းတြင္ေရာေႏွာ၍
ဇာတ္လမ္းထဲမွာ လႈပ္ရွားအသံုးေတာ္ခံေစျခင္းျဖစ္၏။
ဒီေနရာမွာ တင္ျပစရာတစ္ခုရွိပါသည္။ ဝတၳဳထဲမွာပါဝင္ေသာ ဇာတ္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ပက္သက္၍ သူတို႔အေၾကာင္း တီးမိေခါက္မိရွိထားလွ်င္ ပို၍ဖတ္လို႔ေကာင္းပါလိမ့္မည္။ စာဖတ္မ်ားခဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ျပႆနာရွိႏိုင္မည္
မထင္ပါ။ ဇာတ္လမ္းအသားေပး ဝတၳဳမ်ဳိးကိုသာဖတ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ေတာ့ "ဘာေတြေရးထားမွန္းလဲ မသိဘူး" ဟုေျပာစရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဖတ္ရတာ အခက္အခဲရွိခဲ့လွ်င္ေတာ့ အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္ပါသည္။
'ဒါသက္သက္စတန္႔ထြင္တာပါ'ဟု စြပ္စြဲလွ်င္လည္း 'ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ'ဟုဝန္ခံရပါမည္။ စာေရးဆရာဆိုတာ တစ္ခါတစ္ခါ ခုလိုစိတ္ကူးအသစ္အဆန္းကေလးမ်ဳိးကို စာဖတ္ပရိသတ္ ေရွ႕ေမွာက္စမ္းသပ္တင္ျပၿပီး အစစ္ေဆးခံခ်င္တတ္ေသာ 'ဉာဥ္'ကေလးရွိတတ္ပါသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္....ဤဝတၳဳသည္ ျမန္မာစာေပေလာကတြင္တစ္ခါမွ မေပၚေပါက္ဖူးေသးေသာ စာအုပ္
ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ရဲရဲဝ့ံဝ့ံ အာမခံပါသည္။ (ဟုတ္တယ္ေလ၊ ခုမွ ပထမအၾကိမ္ထုတ္ေဝလိုက္တာကိုး။)
ေလးစားခ်စ္ခင္လ်က္
မင္းလူ
* * * * *
ေတာ္စတိြဳင္းသည္ အိမ္ခန္းတံခါးကိုပိတ္ၿပီး ေသာ့ခတ္လိုက္သည္။ ထံုးစံမို႔သာ ေသာ့ခတ္ရျခင္းျဖစ္၏။ ဒီအတိုင္း ဖြင့္ထားခဲ့လည္း စိတ္ခ်ရတာပါပဲ။ သူတို႔ရပ္ကြက္က လူရိုးလူေကာင္းေတြခ်ည္းေနၾကေသာေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္။ အိမ္ထဲမွာ ခုိးစရာ အဖိုးတန္ပစၥည္းမည္မည္ရရ မရွိေသာေၾကာင့္ သာျဖစ္၏။ ေသာ့ဆိုသည္မွာ ခတ္ဖို႔ထားျခင္းျဖစ္၏။
ေသာ့ဝယ္ထားၿပီးမွ မခတ္ဘဲ ထားလွ်င္ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မလဲ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကလည္း သူခိုးဆိုတာ မခိုးခင္စနည္းနာတတ္ေသးသည္။ အိမ္အေျခအေန၊ အိမ္ရွင္တို႔၏ စီးပြားေရးအေျခအေန ကို ေလ့လာၿပီးျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ရေလာက္တယ္ထင္မွ ဝင္ခိုးမွာေပါ့။ ဒါမွလည္း စြန္႔စားရက်ဳိးနပ္မွာေပါ့။
သူ႔အိမ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူခိုးကမွ အဖက္လုပ္ၿပီး ဝင္ခိုးလိမ့္မည္မထင္။ ရွားရွားပါးပါး စာေပဝါသနာရွင္သူခိုး
ဆုိလွ်င္ေတာ့ မေျပာတတ္။ သူခ်မ္းသာသမွ်က စာအုပ္ေတြခ်ည္းပဲကိုး။ သူေတာ္ေကာင္း သူခိုးဆုိလွ်င္ေတာ့ သနားၿပီး ပါတာေလးေတာင္ ထားသြားေကာင္းထားသြားေလမလားမသိ။ သို႔ရာတြင္ သူခိုးဆိုမွေတာ့ စကတည္းက ယူဖို႔သာ ရည္ရြယ္ၿပီး လာခဲ့တာမဟုတ္လား။ အင္းေပါ့ေလ၊ ခမ်ာမ်ားမွာလည္း မရွိလို႔ ခိုးစားၾကရရွာတာေပါ့။ ရွိမွေတာ့ ဘယ္ခိုးေတာ့မလဲ။ ဝွက္ပဲဝွက္ေတာ့မွာေပါ့။ ရွိတဲ့လူေတြက သူတို႔ပိုင္ဆိုင္တာေတြကို လံုျခံဳေအာင္ဝွက္ထားၾကၿပီး မရွိတဲ့လူေတြက ဒါကို ရေအာင္ရွာယူျခင္းကို 'ခိုးသည္'ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိၾကတာပါပဲ။
သူသည္ ဆင္းရဲသားမ်ားအေပၚ အျမဲစာနာတတ္သူပီပီသူခိုးေတြအတြက္ေတာင္ ေဖးေဖးမမေတြးမိလုိက္ေသးသည္။ အျပင္ထြက္တဲ့အခါတိုင္း အိမ္ကိုေသာ့ခတ္သြားရတာက အိမ္ေစာင့္မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ အိမ္ကို ေစာင့္ေရွာက္မယ့္လူ
လံုးဝမရွိတာေတာ့မဟုတ္။ ခုေလာေလာဆယ္ မရွိျခင္းသာျဖစ္၏။
အိမ္ကိုေသာ့ခတ္ထားခဲ့ရတဲ့အခါတိုင္း ရင္ထဲမွာ မခ်ိလွ။ အရင္က သာသာယာယာ စိုစိုျပည္ျပည္ရွိခဲ့ေသာ အိမ္ကေလးသည္ ခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ ဒါ မိမိမွာသာအျပစ္မကင္းျခင္းျဖစ္သည္ဟု အျမဲခံစားရသည္။
အေျခအေနအရ ဇနီးႏွင့္သားသမီးမ်ားကို သူတုိ႔ရြာမွာ ခဏျပန္ေနခိုင္းထားရသည္။ ခဏဆိုေသာ္လည္း ေျခာက္လေလာက္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒီတစ္မိုးကုန္ရင္ေတာ့ ျပန္ေခၚႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕ ဟုတြက္ဆထားသည္။ သူတို႔ကို ျပန္မေခၚႏိုင္ဘဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပါရြာမွာသြားလိုက္ ေနရ တာမ်ဳိးလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္ ဆိုေသာအေတြးက ကပ္ပါလာျပန္သည္။
သူတို႔လမ္းက မိုးတြင္းဘက္ဆို သိပ္မေကာင္းလွ။ ေျမသားလမ္းအျဖစ္သာ ရွိေနေသးသျဖင့္ ဗြက္ေပါက္ခ်င္သည္။ ဒီႏွစ္မိုးဦးကလည္း ေကာင္းခဲ့သျဖင့္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ခ်ဳိင့္က်င္းေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ေရေတြအိုင္ေနတတ္သည္။ အုိင္ထဲက ေရမ်ားသည္
အေပါစား ေဆးဆိုးလက္ဖက္ေျခာက္ႏွင့္ေဖ်ာ္ထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္တူေနသည္ ဟု စာေရးဆရာပီပီ အလကၤာႏွင့္ေတြးမိေသး၏။
လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ခ်က္ေကာ့ကိုဝင္ေခၚသြားဖို႔ သတိရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်က္ေကာ့တုိ႔လမ္းဘက္သို႔ ခ်ဳိးေကြ႕ဝင္လာခဲ့သည္။ သူတို႔လမ္းက အျမင့္ပိုင္းက်သျဖင့္ နည္းနည္းပိုေကာင္းသည္။ ေရအိုင္ ခပ္ေသးေသးေလးေတြသာရွိ၏။
ခ်က္ေကာ့သည္ သူႏွင့္ နဂိုကတည္းက ခင္မင္ခဲ့သူျဖစ္၏။ ျမိဳ႕သစ္ကိုေျပာင္းလာၾကၿပီး တစ္ရပ္ကြက္တည္းေနျဖစ္ၾကေသာအခါ ပို၍တဲြမိလာသည္။ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း တစ္ေယာက္နားလည္ၾကသျဖင့္ ေပါင္းရသင္းရတာ အဆင္ေျပသည္။ စာေပနယ္ထဲမွာ
ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရေသာ ဘဝတူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း အျပန္အလွန္စာနာမႈရွိ၏။
ခ်က္ေကာ့က ဝတၳဳတိုအေရးေကာင္းသူျဖစ္၏။ သူ၏ဝတၳဳတိုမ်ားကို စာေပေဝဖန္ေရးဆရာမ်ားက ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ခ်ီးက်ဴးရုံသာ ခ်ီးက်ဴးႏိုင္သည္။ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ဖို႔ေတာ့ သူတို႔လည္း မတတ္ႏိုင္ၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဝတၳဳတိုမွ ရသည့္ စာမူချဖင့္မိသားစုဘဝကို
ထိန္းထားႏိုင္ဖုိ႔အခက္အခဲရွိသည္။ ဒီအခ်က္ကပင္ ခ်က္ေကာ့၏ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပမႈ၏ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္ေလ၏။
ခုပဲၾကည့္။ ခ်က္ေကာ့၏ အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္လုိက္စဥ္မွာပင္ အိမ္ထဲကခ်က္ေကာ့မိန္းမ၏ အသံစာစာကိုၾကားေနရၿပီ။
"ဘာတဲ့၊ ဝတၳဳတိုေရႊေခတ္ ေရာက္ေတာ့မွာပါတဲ့၊ ဟုတ္စ.... ဟား ဟား၊ ရယ္မ်ားေတာင္ ရယ္လိုက္ခ်င္ေသး၊ အဲဒီေရႊေခတ္မွာ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို စာမူခေသာင္းခ်ီေပးမွာမို႔လို႔လား၊ သိပ္စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ႔၊ ခုဟာက ဝတၳဳတိုေရႊေခတ္မဟုတ္ဘူး၊ ဆန္ေခတ္၊ ဆန္ေခတ္....သိရဲ႕လား "
ခ်က္ေကာ့က တစ္စံုတစ္ခုျပန္ေျပာသည္။ အသံတိုးသျဖင့္ ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိရ။ သူ႔မိန္းမ၏အသံကသာ လႊမ္းထြက္လာျပန္၏။
"ေလာေလာဆယ္ အိမ္မွာ ဆန္မရွိတာက ပိုအေရးၾကီးတယ္၊ ဒီေန႔ မဂၢဇင္းတိုက္က စာမူခ ရစရာရွိတယ္လုိ႔ေျပာတယ္မဟုတ္လား၊
ေကာင္းၿပီ၊ ညေန အျပန္က်ရင္ ညေစ်းက ဆန္ဝင္ဝယ္ခဲ့၊ ဆန္မပါရင္ျပန္မလာနဲ႔"
ေတာ္စတိြဳင္းသည္ နားစြင့္ေနရင္းက ျပံဳးလိုက္မိ၏။ စာေရးဆရာဇနီးပီပီ နေဘကာရန္နဲ႔ ေျပာတတ္သားပဲဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ဘာတဲ့။ 'ဆန္မပါရင္ ျပန္မလာနဲ႔'တဲ့။ နေဘထပ္ေတြ သံုးေလ့ရွိေသာ ကဗ်ာ ဆရာရွယ္လီကိုေျပာျပရဦးမည္။ သူ႔အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
လမ္းစ ရခ်င္ရသြားႏိုင္သည္။
ခုလိုအခ်ိန္လွမ္းေခၚလိုက္မွ ခ်က္ေကာ့ကို ကယ္တင္ရာက်မည္။ ထို႔ေၾကာင့္.....
"ခ်က္ေကာ့ေရ...ေဟ့ ခ်က္ၾကီး"ဟု လွမ္းေအာ္လိုက္၏။ သူကခ်က္ေကာ့ကို 'ခ်က္ၾကီး'ဟုခ်စ္စႏိုးေခၚေလ့ရွိ၏။ "ေတာ္ေတာ္လား၊ လာၿပီေဟ့၊ လာၿပီ"
ခ်က္ေကာ့သည္ အသံျပန္ေပးရင္း ခ်က္ခ်င္းလိုေျပးထြက္လာသည္။ အိမ္က အျမန္လစ္ထြက္ခ်င္ေနမွန္း
သိပ္သိသာ၏။ ရွပ္အက်ႌကိုေတာင္ လက္ကဆြဲ၍ထြက္လာၿပီး အျပင္ေရာက္မွ ကိုယ္ေပၚဝတ္သည္။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ၾကယ္သီးတပ္သည္။
"မင္းေရာက္လာတာ ဘုရားသခင္ေရာက္လာသလိုပါပဲကြာ"ဟု ေျပာသည္။ ေတာ္စတိြဳင္းက...
"မင္းက ဘုရားသခင္ကုိ ယံုလို႔လား"
"မယံုလို႔ရမလားကြ၊ ဒီမိန္းမကို ဘုရားသခင္ကပဲ ဖန္တီးခဲ့တာပဲဟာ၊ တကယ္ေတာ့ ဒီဒုကၡေတြဟာ အာဒမ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာကြ၊ သူကတစ္ေယာက္တည္းေနရတာ ပ်င္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး ပါးစပ္ေဆာ့မိလုိ႔ ဘုရားသခင္က သူ႔နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ၿပီး
ဧဝကိုဖန္ဆင္းေပးခဲ့ရတာမဟုတ္လား" ေတာ္စတိြဳင္းက ျပံဳးလိုက္ၿပီး...
"မင္း အခုလိုေျပာမွ ဟာသေလးတစ္ခုကို သြားသတိရတယ္၊ ေလာကၾကီးမွာ ကံအေကာင္းဆံုးလူဟာ အာဒမ္ပဲတဲ့၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔မွာ ေယာကၡမမရွိလို႔တဲ့"
"ေအးကြာ၊ သူ႔မွာ ခယ္မမရွိတာေတာ့ ကံဆိုးတာပဲ၊ အင္း....တကယ္ေတာ့ သူ႔ကိုခ်ည္း အျပစ္ေျပာလို႔မရဘူးကြ၊ ဘုရားသခင္သတိလစ္သြားတာလည္းပါတယ္"
"ေဩာ္....ဧဝကို ဖန္ဆင္းရာမွာ ပါးစပ္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ကိစၥေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ဧဝအႏြယ္ဝင္ေတြ နားပူနားဆာလုပ္တာကို ခုထိ ငါတို႔ေယာက္်ားေတြ ခံေနရတာေပါ့"
"အမယ္ ဧဝတို႔ အုပ္စုေတြ ပူညံပူညံလုပ္တာလည္း အျပစ္မေျပာနဲ႔ေလကြာ၊ ငါတို႔ အာဒမ္ၾကီးကလည္း ခပ္ကဲကဲပဲမဟုတ္လားကြ၊ ဘုရားသခင္က အခ်င္းအာဒမ္၊ သင္၏ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကိုထုတ္ယူ၍ သင့္အတြက္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ငါဖန္ဆင္းေပးအံ့ လို႔ေျပာတဲ့အခါမွာ အာဒမ္က အုိ...အဖဘုရားသခင္၊ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းတည္းေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းထုတ္ယူေတာ္မူပါလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္တဲ့ေလကြာ"
ခ်က္ေကာ့က ရယ္သည္။ "ေအးကြာ၊ မင္းနဲ႔ ေတြ႔မွပဲ ခုလိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္ႏိုင္ေတာ့တယ္" ေတာ္စတိြဳင္းကလည္း ခ်က္ေကာ့ ေပ်ာ္သြားေအာင္ တမင္ရယ္စရာေတြေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ "ဒါနဲ႔....ဒီေန႔ မင္းစာမူခ ရစရာရွိတယ္ဆို"
ေတာ္စတိြဳင္းက ေမးသည္။ "မေသခ်ာပါဘူး၊ ေဆာက္ျဖစ္မွ ကန္ထရိုက္ပါ"ဟု ခ်က္ေကာ့က ျပန္ေျပာသည္။
ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒကာဆိုေသာ ေရွးစကားပံုကို ေခတ္အျမင္ႏွင့္ ေျပာင္းေျပာလိုက္သျဖင့္ ေတာ္စတိြဳင္း
သေဘာက်ၿပီးျပံဳးလုိက္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခ်က္ေကာ့ရဲ႕ဝတၳဳေတြဖတ္လို႔ေကာင္းတာပဲ ဟူ၍လည္း ေတြးမိ၏။
"စာမူခမရရင္ေကာ...ညေနက်ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"မင္းအိမ္မွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္းရွိတာပဲဟာ၊ ငါလာအိပ္မယ္ဆိုရင္ မင္းေတာင္စကားေျပာေဖာ္
ရေသးတာပဲ"
ေတာ္စတိြဳင္းက သေဘာတူသည့္ သေဘာေခါင္းဆတ္လိုက္သည္။ ေလွ်ာက္လာၾကရင္း ေျမနီလမ္းဆံုးၿပီး
ကတၱရာလမ္းမၾကီးေပၚေရာက္လာသည္။ ျမိဳ႕ထဲဘက္သြားရမည့္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့
ကားေစာင့္ေနသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ေခတ္ေဟာင္းပံုစံ ဘတ္စ္ကားအိုၾကီးတစ္စီးသည္ ပင္စင္စား
အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္လုိ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ေမာင္းလာေန၏။
* * * * *
ရိုက္ကြင္းေပၚမွာ မင္းသားမင္းသမီးမွလြဲ၍ လူစံုေနၿပီ။ စက္အဖြဲ႔သားေတြက ဒါရိုက္တာ ညႊန္ျပထားသည့္ ဒီေန႔ရိုက္ကူးမည့္ေနရာမွာ ကင္မရာခ်၊ မီးေတြဆင္၊ အသံဖမ္းစက္ ေနရာခ်ထားၿပီးၿပီ။ ကင္မရာမင္းႏွင့္ လက္ေထာက္က ကင္မရာကိုစစ္ေဆးေနသည္။ အသံဖမ္းဆရာက မေန႔ကရိုက္ခဲ့ေသာ အခန္းမ်ားမွ အသံမ်ားကို ျပန္ဖြင့္နားေထာင္ေနသည္။
မီးထိုးမွန္ထိုးသမားေတြကေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ စုထိုင္ၿပီး ဟုိတစ္ေခါက္နယ္ထြက္ကားရိုက္တုန္းက ဟင္းေကာင္းေကာင္း မစားရသည့္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာေနၾကသည္။
သူတို႔သည္ ရုပ္ရွင္နယ္က အေျခခံလူတန္းစားမ်ားဟုေျပာႏိုင္သည္။ သူတို႔က ဂ်ဴတီစား(ေန႔စား)မ်ားသာျဖစ္ၾက၏။ တစ္ဂ်ဴတီကိုဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ပံုေသလုပ္ခကိုသာ ရရွိသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ဇာတ္ကားေကာင္းလို႔လည္း အကယ္ဒမီေတြ ဘာေတြရမွာမဟုတ္။
ဘယ္သူကမွလည္း ခ်ီးက်ဴးမွာမဟုတ္။ သူတို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္စရာက မင္းသားမင္းသမီးေတြက သိတတ္လို႔ ေပးလွ်င္ ေဘာက္ဆူးသဒၶါေၾကးေလး ရဖုိ႔ရယ္၊ ရႈတင္ထမင္းေကၽြးရာမွာ ဟင္းေကာင္းေကာင္းေလး စားရဖုိ႔ရယ္သာျဖစ္၏။
"ဒီစက္စုတ္က ေဖာက္ျပန္ၿပီ"
ဟု အသံဖမ္းဆရာက ေျပာရင္း ရီေကာ္ဒါကို တဘုန္းဘုန္း ပုတ္ေနသည္။ အသံဖမ္းစက္က အေတာ္အိုေနၿပီျဖစ္၏။
စက္အသစ္တစ္လံုးေျပာင္းသံုးဖို႔ဆိုတာကလည္း မလြယ္လွ။ ရုပ္ရွင္ရိုက္သည့္ အသံဖမ္းစက္မ်ားသည္ တျခားစက္ေတြႏွင့္မတူ။ ကင္မရာလည္ပတ္သည့္ႏႈန္းႏွင့္ကိုက္ညီေအာင္ အထူးညိွႏိႈင္းထားရသည္။ ဒါမွအရုပ္ႏွင့္အသံတစ္ထပ္တည္းက်မည္။
မိုဒယ္ေဟာင္းေတြျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အပိုပစၥည္းလည္းမရွိေတာ့။ က်န္သမွ်ေလးႏွင့္ ရိုရိုေသေသဂရုတစိုက္သံုးေနရသည္။ ဒီေတာ့
တစ္ခါတစ္ခါစက္က ေထြတတ္သည္။ ၾကိဳးတစ္စ လြတ္ေနတာတို႔၊ မီးလံုးအထိုင္ေခ်ာင္ေနတာတုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ခုလိုပဲ စက္ကို ဟိုပုတ္ဒီပုတ္လုပ္လုိက္ေသာအခါ ျပန္္ေကာင္းခ်င္ေကာင္းသြားတတ္၏။
အသံဖမ္းဆရာဆီက တဘုန္းဘုန္းအသံကိုၾကားေသာအခါ ကင္မရာမင္းက.... "ေဟ့ေကာင္... အရမ္းမလုပ္ပါနဲ႔ကြ၊ အဲဒီစက္က မင္းထက္အသက္ၾကီးတယ္ေနာ္" ဟု လွမ္းေနာက္သည္။ ေျပာသာေျပာရတယ္။ သူကိုင္ေနတဲ့ကင္မရာကလည္း
သူ႔ထက္အသက္ၾကီးတာပါပဲ။ စက္ေတြက အၾကမ္းခံလို႔ေတာ္ေသးသည္။ ႏို႔မို႔ဆို သူတို႔ကို 'ကလိ'ေနရတာနဲ႔ပဲ အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းသားေလးေတြ မင္းသမီးေလးေတြအေနျဖင့္ ဒါရိုက္တာကို မေလးစားလွ်င္ေတာင္ သူတို႔
အေဖအရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ဒီစက္ၾကီးေတြကိုေတာ့ အားနာဖို႔၊ မ်က္ႏွာေထာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဟု ကင္မရာမင္းက ဆက္ေတြးလုိက္၏။
ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရန္ေတြကေတာ့ မင္းသားမင္းသမီး မလာေသးလည္း ျပႆနာမရွိ။ သူတို႔အလုပ္ သူတို႔လုပ္ေနၾကသည္။ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရန္ဆိုေတာ့ ရိုက္စရာအခန္းမ်ားေလ့မရွိ။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေန႔လံုးမွ တစ္ကတ္ ႏွစ္ကတ္ေလာက္ရိုက္ရတာမ်ဳိးရွိသည္။ တစ္ေနကုန္
ထိုင္ေနရၿပီး ညေနေစာင္းမွ အသံတိတ္သရုပ္ေဆာင္ရတာေလး ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ ဝင္ပါရတာမ်ဳိးေတာင္ ရွိသည္။
ဒီေတာ့ သူတို႔မွာက အခ်ိန္ေတြ ပိုေနသည္။ တစ္ေနရာမွာ စုၿပီး ရုပ္ရွင္ေလာက၊ တျခားေလာကေတြထဲက ၾကံဳသမွ် ၾကားရမွ်သတင္းေတြေျပာခ်င္ေျပာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပိုကာဝိုင္းဖဲြ႔ၾကရုံရွိတာေပါ့။
ရႈတင္မန္ေနဂ်ာကေတာ့ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၿပီ။ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ မေရာက္ေသးသျဖင့္ ဟုိဖုန္းဆက္ ဒီဖုန္းဆက္ လုပ္ေန၏။ ရိုက္ကြင္းေပၚမွာ ရႈတင္မန္ေနဂ်ာက အေရးၾကီးသည္။ သူစီစဥ္ပံုေကာင္းမွ ဇာတ္ကားရိုက္ရတာအဆင္ေျပသည္။ သူ႔တာဝန္ေတြကလည္း
အေတာ္မ်ားသား။ သရုပ္ေဆာင္ေတြခ်ိန္းဖို႔၊ စက္အဖြဲ႕သားေတြၾကိဳဖို႔၊ ရိုက္ကြင္းေပၚမွာ လုိအပ္ေသာ ပစၥည္းေတြ စံုေအာင္ရဖို႔၊ ထမင္းဟင္းကိစၥ၊ လက္ဖက္ရည္ကိစၥ စီစဥ္ဖို႔၊ မင္းသားၾကိဳက္တတ္တာ၊ မင္းသမီးၾကိဳက္တတ္တာ အလိုက္သိဖို႔၊ မကုန္သင့္တာ မကုန္ရေအာင္
စိစိစစ္စစ္သံုးတတ္ဖုိ႔ စသည္ျဖင့္...။
ရိုက္ကြင္းေပၚမွာ အဆင္မေျပတာ ရွိလွ်င္၊ ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္သူ႔ေခါင္းေပၚပဲ ပံုက်တတ္သည္။ သူသည္ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္၊ ဒါရိုက္တာ၊ သရုပ္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ စက္အဖဲြ႔သားမ်ားၾကားမွာ ညပ္ၿပီး အျမဲဗ်ာမ်ားေနရသူျဖစ္ေလ၏။ ဒါရိုက္တာ ေအာ္လီဗာစတုန္းသည္
သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာထိုင္ရင္းဇာတ္ညႊန္းကို ျပန္ဖတ္ေနသည္။ ခုရိုက္မည့္ ဇာတ္ကားက အမ္မီလီဘရြန္တီ၏ 'ရာဇဝတ္အိုးထဲမွာ ေမာင့္ကိုထားရစ္ခဲ့'ဆိုေသာ နာမည္ေက်ာ္ဝတၳဳကို အေျခခံထားျခင္းျဖစ္၏။ မင္းသားလီယိုနာဒို ဒီကာပရီယိုက ဝရမ္းေျပး။ မင္းသမီး
ကိတ္ဝင္းစလက္က ဆရာဝန္မေလးျဖစ္၏။ လီယိုနာဒို ဒဏ္ရာႏွင့္ ေျပးလာၿပီး မင္းသမီးအိမ္ေရွ႕မွာလဲက်ေနတာကို ေတြ႔မိရာမွ ဇာတ္လမ္းေကာင္းတစ္ခု စတင္ျဖစ္ေပၚလာသည္။
မင္းသမီးမွာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ လူနာကို ေဆးကုဖို႔တာဝန္က တစ္ဖက္၊ ရာဇဝတ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာကို အသိေပးတိုင္ၾကားဖို႔ဝတၱရားရွိတာကတစ္ဖက္၊ ဒီၾကားထဲ ဝရမ္းေျပးကို သံေယာဇဥ္တြယ္မိျပန္ေတာ့ အခက္ေတြ႔ေန
ရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝရမ္းေျပးက ဆရာဝန္မေလးကို ငဲ့ၿပီး အသက္စြန္႔သြားသည့္ဇာတ္လမ္း။ အေၾကာင္းအရာက သိပ္ထူးထူးဆန္းဆန္းမဟုတ္ေသာ္လည္း တင္ျပပံုက အလြန္ေကာင္းသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သံေယာဇဥ္ ျငိသြားပံုကို တစ္ဆင့္ခ်င္း ဆဲြတင္သြားတာ အရမ္းလွသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ရႈေထာင့္၊ ဝရမ္းေျပးရႈေထာင့္၊ တရားဥပေဒရႈေထာင့္ေတြကေန အျပန္အလွန္
ေျပာၾကသည့္ စကားလံုးေတြကလည္း ထိထိမိမိရွိလွသည္။
သူသည္ဝတၳဳကိုလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္ၿပီးၿပီ။ ဇာတ္ညႊန္းကိုလည္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေလ့လာထားၿပီးၿပီ။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုရိုက္မယ္ဆိုတာေတာင္ အကြက္ခ်ထားၿပီးၿပီ။ ဒီေန႔ရိုက္မည့္ အခန္းမ်ားကို ဆန္းသစ္ေသာ ကင္မရာရႈေထာင့္မ်ား သံုးဖို႔ကိုလည္း စိတ္္ကူးထားၿပီးၿပီ။
သူက ရိုက္ခ်က္ဆန္းဆန္းကေလးမ်ားျဖင့္ တင္ျပတဲ့ေနရာမွာနာမည္ၾကီးသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဇာတ္ကားေၾကာ္ျငာရာမွာ 'ေအာ္လီဗာစတုန္းရဲ႕ ရိုက္ခ်က္'ဆိုေသာ စကားလံုးကို အျမဲထည့္ေလ့ရွိျခင္းျဖစ္၏။
ခုခ်ိန္မွာ ဟုိအရင္ေခတ္ကလုိ 'ဒါရိုက္တာေအာ္ဆန္ဝဲလ္'၊'သရုပ္ျပအမႊန္းတင္ ဂၽြန္ဖို႔ဒ္'ဆိုတာမ်ဳိး ခပ္ရိုးရိုး စာတန္းထိုးတာမ်ဳိး သိပ္မလုပ္ၾကေတာ့။
'ဖရန္စစ္ေကာ္ပိုလာ၏ ရင္တြင္းျဖစ္'၊ 'ဂ်ိမ္းကင္မရြန္းခံစားတင္ျပသည္'၊ 'ဂ်ဳိးကိုအင္၏ အေတြးပံုရိပ္'၊ 'တင္မ္ဘာတန္ ပံုေဖာ္သည္'စသည္ျဖင့္
စကားလံုးလွလွေလးမ်ား တီထြင္အသံုးျပဳလာၾကသည္။ စတုန္းသည္ နာရီကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ဆယ့္တစ္နာရီထိုးၿပီ။ မင္းသား မင္းသမီး
ကေတာ့ေရာက္မလာေသး။ ရိုက္ကြင္းတာဝန္ခံခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာၿပီး ေရွ႕မွာရပ္သည္။
"မင္းသားနဲ႔ေတာ့ အဆက္အသြယ္ရၿပီ အာစရိ"
"ဘာတဲ့လဲ၊ ဘာေၾကာင့္ မလာႏိုင္ေသးတာတဲ့လဲ"
"မေန႔က ရိုက္တဲ့လိပ္ေခါင္းေပ်ာက္ေဆးေၾကာ္ျငာက တစ္ကတ္ႏွစ္ကတ္က်န္ေနတာေလး ျဖတ္ေပးေနရလို႔တဲ့၊ ခဏေနရင္ ထြက္လာမယ္
ေျပာတယ္"
"ဟ၊ ဘာဆိုင္လဲကြ၊ သူ႔ရိုက္ရက္နဲ႔ သူရိုက္ေပါ့ကြ၊ ကားရိုက္ရက္ထဲကေန ေၾကာ္ျငာအတြက္ဖဲ့ေပးလို႔ ဘယ္ရမလဲ၊ ဒါနဲ႔မင္းသမီးေကာ"
"အဆက္အသြယ္မရေသးဘူး အာစရိ"
"သူ႔ဟန္းဖုန္းကို မဆက္ဘူးလား"
"ဆက္လို႔မရဘူး၊ ဖုန္းပိတ္ထားတယ္ထင္တယ္"
"ခက္တာပဲ၊ ဒီလိုလုပ္လို႔ရမလားကြ၊ ဒီအခ်ိန္မွ စမရိုက္ရရင္ ဘယ္အခ်ိန္သြားရိုက္မလဲ၊ ေတာ္ၾကာ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မယ္၊
ၿပီးေတာ့ ညေနက်ေတာ့ ဧည့္ခံပဲြသြားစရာရွိလို႔ဆိုၿပီး ေစာေစာျပန္ခ်င္ေသးတယ္၊ ေတာက္"
သူကေဒါသတၾကီးေရရြတ္ၿပီး ဇာတ္ညႊန္းစာအုပ္ကို စားပဲြပုေလးေပၚ ဝုန္းခနဲ ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ရိုက္ကြင္းတာဝန္ခံလည္း ခပ္ကုပ္ကုပ္ကေလး လွည့္ထြက္သြား၏။
"ဟင္း..ကြယ္ရာမွာသာ ေဟာက္လုိက္ ဟိန္းလိုက္နဲ႔၊ မင္းသားမင္းသမီးေရွ႕က်ေတာ့ ေလသံမာမာေတာင္ ေျပာရဲတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔"
ဟု တစ္ကိုယ္တည္း ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သြားသည္။
သူေျပာတာလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ မွန္သည္။ ခုခ်ိန္မွာ ဒါရိုက္တာဆိုတာ ဆရာၾကီး အလီယာကာဇန္တို႔ေခတ္ကလိုရုိက္ကြင္းရဲ႕ ဘုရင္တစ္ပါးမဟုတ္ေတာ့။ ခုဟာက မင္းသားမင္းသမီးေခတ္။ အထူးသျဖင့္ မင္းသားၾကီးစိုးေသာ ေခတ္။
အရာရာ မင္းသားအေပၚမွာမူတည္သည္။ ေစ်းကြက္ကို မင္းသားကခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။ ရိုက္ကူးမည့္ ဇာတ္လမ္းသည္ မင္းသားအၾကိဳက္ျဖစ္ရမည္။ မင္းသားႏွင့္အဆင္ေျပေသာ ဒါရိုက္တာသာလွ်င္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ အားလံုး ဒီအတိုင္းခ်ည္းျဖစ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္။ ဒါရိုက္တာ စတီဗင္ စပီးလ္ဘတ္လိုလူမ်ဳိးက်ေတာ့ နာမည္ၾကီး သရုပ္ေဆာင္ေတြကို သိပ္အားမကိုး။
ဇာတ္လမ္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ သူ၏ အတတ္ပညာကိုသာ အဓိကထားၿပီး ဝင္ေငြေကာင္း ေအာင္ျမင္ေသာဇာတ္ကားမ်ား ရိုက္ကူးေလ့ရွိ၏။ မင္းသားမင္းသမီးေတြကလည္း ဘယ္သူ႔မွ လူမထင္ဆိုၿပီး စိတ္ထင္တိုင္းၾကဲေနၾကသူမ်ား၊
ေအာက္ေျခလြတ္ေနသူမ်ားေတာ့လည္း မဟုတ္ၾက။ သူတို႔ေခတ္နဲ႔ သူတို႔ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနသူမ်ား ထံုးစံအတိုင္းနည္းနည္းေတာ့ အခြင့္အေရးပိုယူခ်င္ရွာၾကေပမေပါ့။
တခ်ဳိ႕က ပါးရည္နပ္ရည္ရွိၾကသည္။ စာနယ္ဇင္းသမားေတြနဲ႔တည့္ေအာင္ ေပါင္းသည္။ ပရိသတ္အေပၚ တေလးတစား ဆက္ဆံၿပီး ခ်စ္ခင္မႈကို ရေအာင္ ၾကိဳးစားသည္။ ၿပီးေတာ့.... ေလးစားေလာက္ေသာ ဝါရင့္ ရုပ္ရွင္ပညာရွင္ၾကီးမ်ားကိုေတာ့ ရိုရိုေသေသေအာက္က်ဳိ႕ဆက္ဆံတတ္သည္။ ပညာကိုရေအာင္ယူတတ္သည္။
ဥပမာ...ဒါရိုက္တာၾကီး တဲရင့္မာလစ္လုိ ပုဂိၢဳလ္မ်ဳိး။ သူကသံုးေလးႏွစ္ေနမွ ရုပ္ရွင္တစ္ကားေလာက္ရိုက္ေလ့ရွိသူ။ တစ္ကားဆို ဆိုသေလာက္လည္း အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ရိုက္ႏိုင္သူ။ သရုပ္ေဆာင္မ်ားအေနႏွင့္လည္း သူႏွင့္ရိုက္ခြင့္ရလွ်င္
အကယ္ဒမီမွန္းႏိုင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူကိုင္လိုက္လွ်င္ ေရႊျဖစ္သည္ဟု ေျပာစမွတ္ရွိ၏။
မာလစ္ကလည္း မင္းသားမင္းသမီး ဘယ္ေလာက္နာမည္ၾကီးၾကီး၊ ဇာတ္ရုပ္ႏွင့္ မလုိက္လွ်င္ ေခၚသံုးခ်င္မွ သံုးသည္။ သူသေဘာက်လွ်င္ မထင္မရွား ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရန္တစ္ေယာက္ကို ေခါင္းေဆာင္တင္ရိုက္ခ်င္ရိုက္သည္။တစ္ခါက ညိွဳ႕မင္းသမီး နာမည္ၾကီးတစ္ေယာက္က....
"ဆရာ၊ ကၽြန္မကိုလည္း တစ္ကားေလာက္ေခၚသံုးပါဦး"
ဟု ေငါ့သလို ရိသလို ေလသံျဖင့္ ေျပာရာ မာလစ္က...
"ငါ့ပညာနဲ႔ နင္န႔ဲတန္လို႔လား"
ဟု ဘုေျပာလႊတ္သည္။ ထိပ္တန္းအဆင့္ရွိ နာမည္ေက်ာ္မင္းသားတစ္ေယာက္က မာလစ္ရုိက္မည့္ဇာတ္ကားမွာ ပါခြင့္ရလွ်င္
သရုပ္ေဆာင္ေၾကးတစ္ျပားမွမယူပါဟု ကမ္းလွမ္းခဲ့ဖူးသည္။ ဒါရိုက္တာမာလစ္က ဇာတ္ရုပ္ႏွင့္ မလုိက္ဖက္ဘဲ မသံုးႏိုင္ဆုိၿပီး ျငင္းပယ္လုိက္သည္။
ၿပီးေတာ့ ရုပ္ခပ္ဆိုးဆိုးျဖစ္ေသာ ေရာ္ဘင္ဝီလ်ံကို ေခၚသံုးသည္။ ထုိဇာတ္ကားအတြက္ ေရာ္ဘင္ဝီလ်ံသည္ ေခါင္းတံုးလည္း
တံုးရသည္။ မာလစ္က မုတ္ဆိတ္ေမြး ႏႈတ္ခမ္္းေမြးရွည္ရွည္ တကယ့္အစစ္မွလိုခ်င္သည္ဆုိသျဖင့္ ေျခာက္လေလာက္ၾကာေအာင္ မရိတ္ဘဲေစာင့္ေနရသည္။ ဒီၾကားထဲမွာလည္း တျခားဘာဇာတ္ကားမွ မရိုက္ဘဲေနသည္။ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ႏွင့္
တစ္သားတည္းက်ေအာင္ဆုိၿပီး ဆိုက္ကားနင္းက်င့္သည္။ ညဘက္ေတြမွာ ဝါးဖတ္ဦးထုပ္ၾကီးေဆာင္း၍ ရုပ္ဖ်က္ၿပီး တကယ္ပင္ဆုိက္ကားေလွ်ာက္ဆဲြသည္။
တစ္ခါကလည္း ဒါရိုက္တာမာလစ္သည္ ဂ်ဴလီယာေရာဘတ္ကို မနက္ရွစ္နာရီအေရာက္ ရိုက္ကြင္းကိုလာဖို႔ေခၚသည္။ မင္းသမီးကလည္း အခ်ိန္အတိအက်ေရာက္ေအာင္လာသည္။ သုိ႔ရာတြင္မာလစ္က တစ္ခန္းမွမရိုက္ဘဲတစ္ေနကုန္ပစ္ထားသည္။ မင္းသမီးကလည္း ဘာမွမေျပာဘဲထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ ညေနေစာင္းေတာ့မွ တစ္ခန္းတည္း
တစ္ကတ္တည္းရိုက္သည္။ တစ္ကတ္ဆို ဆိုသေလာက္ပင္ ေသလုေအာင္ၾကိဳးစားရသည္။ ထိုတစ္ကတ္တည္းကို ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဆက္တိုက္ရိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီလုိအခန္းမ်ဳိးကို ကတ္အတိုကေလးေတြ အမ်ားၾကီး ရိုက္ၿပီး ျပန္ဆက္ျပတတ္သည္။ မာလစ္ကေတာ့ တစ္ကတ္မွမခဲြဘဲ ဆက္တိုက္ရိုက္သည္။
မင္းသမီးမွာ စကားလံုးေတြကုိလည္း တစ္လံုးမွမမွားေအာင္ ေျပာရသည္။ အမူအရာကိုလည္း တစ္ဆင့္ခ်င္းတင္သြားရသည္။ အေတာ္ခက္ခဲေသာ သရုပ္ေဆာင္မႈျဖစ္၏။ ဒါရိုက္တာကလည္း ဇာတ္ဝင္စကားေတြကို တစ္လံုးမွ အလြဲမခံ။ စကားမွားတာ၊ က်န္တာ၊ အမူအရာေလ်ာ့သြားတာ စသည္ျဖင့္ မၾကိဳက္မခ်င္း ရိုက္သျဖင့္ဆယ္ၾကိမ္ေလာက္ျပန္ုလုပ္ယူရသည္။ ထုိအခန္း
ရိုက္ၿပီးသြားေသာအခါ ပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ပံုလဲက်သြားရွာသည္။
--------------------
မင္းလူ
--------------------
[အပိုင္း(၂) ဗုဒၶဟူးေန႔ ဆက္ပါမည္]
ေတာ္စတိြဳင္းက သေဘာတူသည့္ သေဘာေခါင္းဆတ္လိုက္သည္။ ေလွ်ာက္လာၾကရင္း ေျမနီလမ္းဆံုးၿပီး
ကတၱရာလမ္းမၾကီးေပၚေရာက္လာသည္။ ျမိဳ႕ထဲဘက္သြားရမည့္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့
ကားေစာင့္ေနသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ေခတ္ေဟာင္းပံုစံ ဘတ္စ္ကားအိုၾကီးတစ္စီးသည္ ပင္စင္စား
အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္လုိ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ေမာင္းလာေန၏။
* * * * *
ရိုက္ကြင္းေပၚမွာ မင္းသားမင္းသမီးမွလြဲ၍ လူစံုေနၿပီ။ စက္အဖြဲ႔သားေတြက ဒါရိုက္တာ ညႊန္ျပထားသည့္ ဒီေန႔ရိုက္ကူးမည့္ေနရာမွာ ကင္မရာခ်၊ မီးေတြဆင္၊ အသံဖမ္းစက္ ေနရာခ်ထားၿပီးၿပီ။ ကင္မရာမင္းႏွင့္ လက္ေထာက္က ကင္မရာကိုစစ္ေဆးေနသည္။ အသံဖမ္းဆရာက မေန႔ကရိုက္ခဲ့ေသာ အခန္းမ်ားမွ အသံမ်ားကို ျပန္ဖြင့္နားေထာင္ေနသည္။
မီးထိုးမွန္ထိုးသမားေတြကေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ စုထိုင္ၿပီး ဟုိတစ္ေခါက္နယ္ထြက္ကားရိုက္တုန္းက ဟင္းေကာင္းေကာင္း မစားရသည့္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာေနၾကသည္။
သူတို႔သည္ ရုပ္ရွင္နယ္က အေျခခံလူတန္းစားမ်ားဟုေျပာႏိုင္သည္။ သူတို႔က ဂ်ဴတီစား(ေန႔စား)မ်ားသာျဖစ္ၾက၏။ တစ္ဂ်ဴတီကိုဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ပံုေသလုပ္ခကိုသာ ရရွိသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ဇာတ္ကားေကာင္းလို႔လည္း အကယ္ဒမီေတြ ဘာေတြရမွာမဟုတ္။
ဘယ္သူကမွလည္း ခ်ီးက်ဴးမွာမဟုတ္။ သူတို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္စရာက မင္းသားမင္းသမီးေတြက သိတတ္လို႔ ေပးလွ်င္ ေဘာက္ဆူးသဒၶါေၾကးေလး ရဖုိ႔ရယ္၊ ရႈတင္ထမင္းေကၽြးရာမွာ ဟင္းေကာင္းေကာင္းေလး စားရဖုိ႔ရယ္သာျဖစ္၏။
"ဒီစက္စုတ္က ေဖာက္ျပန္ၿပီ"
ဟု အသံဖမ္းဆရာက ေျပာရင္း ရီေကာ္ဒါကို တဘုန္းဘုန္း ပုတ္ေနသည္။ အသံဖမ္းစက္က အေတာ္အိုေနၿပီျဖစ္၏။
စက္အသစ္တစ္လံုးေျပာင္းသံုးဖို႔ဆိုတာကလည္း မလြယ္လွ။ ရုပ္ရွင္ရိုက္သည့္ အသံဖမ္းစက္မ်ားသည္ တျခားစက္ေတြႏွင့္မတူ။ ကင္မရာလည္ပတ္သည့္ႏႈန္းႏွင့္ကိုက္ညီေအာင္ အထူးညိွႏိႈင္းထားရသည္။ ဒါမွအရုပ္ႏွင့္အသံတစ္ထပ္တည္းက်မည္။
မိုဒယ္ေဟာင္းေတြျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အပိုပစၥည္းလည္းမရွိေတာ့။ က်န္သမွ်ေလးႏွင့္ ရိုရိုေသေသဂရုတစိုက္သံုးေနရသည္။ ဒီေတာ့
တစ္ခါတစ္ခါစက္က ေထြတတ္သည္။ ၾကိဳးတစ္စ လြတ္ေနတာတို႔၊ မီးလံုးအထိုင္ေခ်ာင္ေနတာတုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ခုလိုပဲ စက္ကို ဟိုပုတ္ဒီပုတ္လုပ္လုိက္ေသာအခါ ျပန္္ေကာင္းခ်င္ေကာင္းသြားတတ္၏။
အသံဖမ္းဆရာဆီက တဘုန္းဘုန္းအသံကိုၾကားေသာအခါ ကင္မရာမင္းက.... "ေဟ့ေကာင္... အရမ္းမလုပ္ပါနဲ႔ကြ၊ အဲဒီစက္က မင္းထက္အသက္ၾကီးတယ္ေနာ္" ဟု လွမ္းေနာက္သည္။ ေျပာသာေျပာရတယ္။ သူကိုင္ေနတဲ့ကင္မရာကလည္း
သူ႔ထက္အသက္ၾကီးတာပါပဲ။ စက္ေတြက အၾကမ္းခံလို႔ေတာ္ေသးသည္။ ႏို႔မို႔ဆို သူတို႔ကို 'ကလိ'ေနရတာနဲ႔ပဲ အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းသားေလးေတြ မင္းသမီးေလးေတြအေနျဖင့္ ဒါရိုက္တာကို မေလးစားလွ်င္ေတာင္ သူတို႔
အေဖအရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ဒီစက္ၾကီးေတြကိုေတာ့ အားနာဖို႔၊ မ်က္ႏွာေထာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဟု ကင္မရာမင္းက ဆက္ေတြးလုိက္၏။
ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရန္ေတြကေတာ့ မင္းသားမင္းသမီး မလာေသးလည္း ျပႆနာမရွိ။ သူတို႔အလုပ္ သူတို႔လုပ္ေနၾကသည္။ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရန္ဆိုေတာ့ ရိုက္စရာအခန္းမ်ားေလ့မရွိ။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေန႔လံုးမွ တစ္ကတ္ ႏွစ္ကတ္ေလာက္ရိုက္ရတာမ်ဳိးရွိသည္။ တစ္ေနကုန္
ထိုင္ေနရၿပီး ညေနေစာင္းမွ အသံတိတ္သရုပ္ေဆာင္ရတာေလး ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ ဝင္ပါရတာမ်ဳိးေတာင္ ရွိသည္။
ဒီေတာ့ သူတို႔မွာက အခ်ိန္ေတြ ပိုေနသည္။ တစ္ေနရာမွာ စုၿပီး ရုပ္ရွင္ေလာက၊ တျခားေလာကေတြထဲက ၾကံဳသမွ် ၾကားရမွ်သတင္းေတြေျပာခ်င္ေျပာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပိုကာဝိုင္းဖဲြ႔ၾကရုံရွိတာေပါ့။
ရႈတင္မန္ေနဂ်ာကေတာ့ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၿပီ။ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ မေရာက္ေသးသျဖင့္ ဟုိဖုန္းဆက္ ဒီဖုန္းဆက္ လုပ္ေန၏။ ရိုက္ကြင္းေပၚမွာ ရႈတင္မန္ေနဂ်ာက အေရးၾကီးသည္။ သူစီစဥ္ပံုေကာင္းမွ ဇာတ္ကားရိုက္ရတာအဆင္ေျပသည္။ သူ႔တာဝန္ေတြကလည္း
အေတာ္မ်ားသား။ သရုပ္ေဆာင္ေတြခ်ိန္းဖို႔၊ စက္အဖြဲ႕သားေတြၾကိဳဖို႔၊ ရိုက္ကြင္းေပၚမွာ လုိအပ္ေသာ ပစၥည္းေတြ စံုေအာင္ရဖို႔၊ ထမင္းဟင္းကိစၥ၊ လက္ဖက္ရည္ကိစၥ စီစဥ္ဖို႔၊ မင္းသားၾကိဳက္တတ္တာ၊ မင္းသမီးၾကိဳက္တတ္တာ အလိုက္သိဖို႔၊ မကုန္သင့္တာ မကုန္ရေအာင္
စိစိစစ္စစ္သံုးတတ္ဖုိ႔ စသည္ျဖင့္...။
ရိုက္ကြင္းေပၚမွာ အဆင္မေျပတာ ရွိလွ်င္၊ ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္သူ႔ေခါင္းေပၚပဲ ပံုက်တတ္သည္။ သူသည္ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္၊ ဒါရိုက္တာ၊ သရုပ္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ စက္အဖဲြ႔သားမ်ားၾကားမွာ ညပ္ၿပီး အျမဲဗ်ာမ်ားေနရသူျဖစ္ေလ၏။ ဒါရိုက္တာ ေအာ္လီဗာစတုန္းသည္
သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာထိုင္ရင္းဇာတ္ညႊန္းကို ျပန္ဖတ္ေနသည္။ ခုရိုက္မည့္ ဇာတ္ကားက အမ္မီလီဘရြန္တီ၏ 'ရာဇဝတ္အိုးထဲမွာ ေမာင့္ကိုထားရစ္ခဲ့'ဆိုေသာ နာမည္ေက်ာ္ဝတၳဳကို အေျခခံထားျခင္းျဖစ္၏။ မင္းသားလီယိုနာဒို ဒီကာပရီယိုက ဝရမ္းေျပး။ မင္းသမီး
ကိတ္ဝင္းစလက္က ဆရာဝန္မေလးျဖစ္၏။ လီယိုနာဒို ဒဏ္ရာႏွင့္ ေျပးလာၿပီး မင္းသမီးအိမ္ေရွ႕မွာလဲက်ေနတာကို ေတြ႔မိရာမွ ဇာတ္လမ္းေကာင္းတစ္ခု စတင္ျဖစ္ေပၚလာသည္။
မင္းသမီးမွာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ လူနာကို ေဆးကုဖို႔တာဝန္က တစ္ဖက္၊ ရာဇဝတ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာကို အသိေပးတိုင္ၾကားဖို႔ဝတၱရားရွိတာကတစ္ဖက္၊ ဒီၾကားထဲ ဝရမ္းေျပးကို သံေယာဇဥ္တြယ္မိျပန္ေတာ့ အခက္ေတြ႔ေန
ရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝရမ္းေျပးက ဆရာဝန္မေလးကို ငဲ့ၿပီး အသက္စြန္႔သြားသည့္ဇာတ္လမ္း။ အေၾကာင္းအရာက သိပ္ထူးထူးဆန္းဆန္းမဟုတ္ေသာ္လည္း တင္ျပပံုက အလြန္ေကာင္းသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သံေယာဇဥ္ ျငိသြားပံုကို တစ္ဆင့္ခ်င္း ဆဲြတင္သြားတာ အရမ္းလွသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ရႈေထာင့္၊ ဝရမ္းေျပးရႈေထာင့္၊ တရားဥပေဒရႈေထာင့္ေတြကေန အျပန္အလွန္
ေျပာၾကသည့္ စကားလံုးေတြကလည္း ထိထိမိမိရွိလွသည္။
သူသည္ဝတၳဳကိုလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္ၿပီးၿပီ။ ဇာတ္ညႊန္းကိုလည္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေလ့လာထားၿပီးၿပီ။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုရိုက္မယ္ဆိုတာေတာင္ အကြက္ခ်ထားၿပီးၿပီ။ ဒီေန႔ရိုက္မည့္ အခန္းမ်ားကို ဆန္းသစ္ေသာ ကင္မရာရႈေထာင့္မ်ား သံုးဖို႔ကိုလည္း စိတ္္ကူးထားၿပီးၿပီ။
သူက ရိုက္ခ်က္ဆန္းဆန္းကေလးမ်ားျဖင့္ တင္ျပတဲ့ေနရာမွာနာမည္ၾကီးသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဇာတ္ကားေၾကာ္ျငာရာမွာ 'ေအာ္လီဗာစတုန္းရဲ႕ ရိုက္ခ်က္'ဆိုေသာ စကားလံုးကို အျမဲထည့္ေလ့ရွိျခင္းျဖစ္၏။
ခုခ်ိန္မွာ ဟုိအရင္ေခတ္ကလုိ 'ဒါရိုက္တာေအာ္ဆန္ဝဲလ္'၊'သရုပ္ျပအမႊန္းတင္ ဂၽြန္ဖို႔ဒ္'ဆိုတာမ်ဳိး ခပ္ရိုးရိုး စာတန္းထိုးတာမ်ဳိး သိပ္မလုပ္ၾကေတာ့။
'ဖရန္စစ္ေကာ္ပိုလာ၏ ရင္တြင္းျဖစ္'၊ 'ဂ်ိမ္းကင္မရြန္းခံစားတင္ျပသည္'၊ 'ဂ်ဳိးကိုအင္၏ အေတြးပံုရိပ္'၊ 'တင္မ္ဘာတန္ ပံုေဖာ္သည္'စသည္ျဖင့္
စကားလံုးလွလွေလးမ်ား တီထြင္အသံုးျပဳလာၾကသည္။ စတုန္းသည္ နာရီကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ဆယ့္တစ္နာရီထိုးၿပီ။ မင္းသား မင္းသမီး
ကေတာ့ေရာက္မလာေသး။ ရိုက္ကြင္းတာဝန္ခံခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာၿပီး ေရွ႕မွာရပ္သည္။
"မင္းသားနဲ႔ေတာ့ အဆက္အသြယ္ရၿပီ အာစရိ"
"ဘာတဲ့လဲ၊ ဘာေၾကာင့္ မလာႏိုင္ေသးတာတဲ့လဲ"
"မေန႔က ရိုက္တဲ့လိပ္ေခါင္းေပ်ာက္ေဆးေၾကာ္ျငာက တစ္ကတ္ႏွစ္ကတ္က်န္ေနတာေလး ျဖတ္ေပးေနရလို႔တဲ့၊ ခဏေနရင္ ထြက္လာမယ္
ေျပာတယ္"
"ဟ၊ ဘာဆိုင္လဲကြ၊ သူ႔ရိုက္ရက္နဲ႔ သူရိုက္ေပါ့ကြ၊ ကားရိုက္ရက္ထဲကေန ေၾကာ္ျငာအတြက္ဖဲ့ေပးလို႔ ဘယ္ရမလဲ၊ ဒါနဲ႔မင္းသမီးေကာ"
"အဆက္အသြယ္မရေသးဘူး အာစရိ"
"သူ႔ဟန္းဖုန္းကို မဆက္ဘူးလား"
"ဆက္လို႔မရဘူး၊ ဖုန္းပိတ္ထားတယ္ထင္တယ္"
"ခက္တာပဲ၊ ဒီလိုလုပ္လို႔ရမလားကြ၊ ဒီအခ်ိန္မွ စမရိုက္ရရင္ ဘယ္အခ်ိန္သြားရိုက္မလဲ၊ ေတာ္ၾကာ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မယ္၊
ၿပီးေတာ့ ညေနက်ေတာ့ ဧည့္ခံပဲြသြားစရာရွိလို႔ဆိုၿပီး ေစာေစာျပန္ခ်င္ေသးတယ္၊ ေတာက္"
သူကေဒါသတၾကီးေရရြတ္ၿပီး ဇာတ္ညႊန္းစာအုပ္ကို စားပဲြပုေလးေပၚ ဝုန္းခနဲ ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ရိုက္ကြင္းတာဝန္ခံလည္း ခပ္ကုပ္ကုပ္ကေလး လွည့္ထြက္သြား၏။
"ဟင္း..ကြယ္ရာမွာသာ ေဟာက္လုိက္ ဟိန္းလိုက္နဲ႔၊ မင္းသားမင္းသမီးေရွ႕က်ေတာ့ ေလသံမာမာေတာင္ ေျပာရဲတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔"
ဟု တစ္ကိုယ္တည္း ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သြားသည္။
သူေျပာတာလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ မွန္သည္။ ခုခ်ိန္မွာ ဒါရိုက္တာဆိုတာ ဆရာၾကီး အလီယာကာဇန္တို႔ေခတ္ကလိုရုိက္ကြင္းရဲ႕ ဘုရင္တစ္ပါးမဟုတ္ေတာ့။ ခုဟာက မင္းသားမင္းသမီးေခတ္။ အထူးသျဖင့္ မင္းသားၾကီးစိုးေသာ ေခတ္။
အရာရာ မင္းသားအေပၚမွာမူတည္သည္။ ေစ်းကြက္ကို မင္းသားကခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။ ရိုက္ကူးမည့္ ဇာတ္လမ္းသည္ မင္းသားအၾကိဳက္ျဖစ္ရမည္။ မင္းသားႏွင့္အဆင္ေျပေသာ ဒါရိုက္တာသာလွ်င္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ အားလံုး ဒီအတိုင္းခ်ည္းျဖစ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္။ ဒါရိုက္တာ စတီဗင္ စပီးလ္ဘတ္လိုလူမ်ဳိးက်ေတာ့ နာမည္ၾကီး သရုပ္ေဆာင္ေတြကို သိပ္အားမကိုး။
ဇာတ္လမ္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ သူ၏ အတတ္ပညာကိုသာ အဓိကထားၿပီး ဝင္ေငြေကာင္း ေအာင္ျမင္ေသာဇာတ္ကားမ်ား ရိုက္ကူးေလ့ရွိ၏။ မင္းသားမင္းသမီးေတြကလည္း ဘယ္သူ႔မွ လူမထင္ဆိုၿပီး စိတ္ထင္တိုင္းၾကဲေနၾကသူမ်ား၊
ေအာက္ေျခလြတ္ေနသူမ်ားေတာ့လည္း မဟုတ္ၾက။ သူတို႔ေခတ္နဲ႔ သူတို႔ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနသူမ်ား ထံုးစံအတိုင္းနည္းနည္းေတာ့ အခြင့္အေရးပိုယူခ်င္ရွာၾကေပမေပါ့။
တခ်ဳိ႕က ပါးရည္နပ္ရည္ရွိၾကသည္။ စာနယ္ဇင္းသမားေတြနဲ႔တည့္ေအာင္ ေပါင္းသည္။ ပရိသတ္အေပၚ တေလးတစား ဆက္ဆံၿပီး ခ်စ္ခင္မႈကို ရေအာင္ ၾကိဳးစားသည္။ ၿပီးေတာ့.... ေလးစားေလာက္ေသာ ဝါရင့္ ရုပ္ရွင္ပညာရွင္ၾကီးမ်ားကိုေတာ့ ရိုရိုေသေသေအာက္က်ဳိ႕ဆက္ဆံတတ္သည္။ ပညာကိုရေအာင္ယူတတ္သည္။
ဥပမာ...ဒါရိုက္တာၾကီး တဲရင့္မာလစ္လုိ ပုဂိၢဳလ္မ်ဳိး။ သူကသံုးေလးႏွစ္ေနမွ ရုပ္ရွင္တစ္ကားေလာက္ရိုက္ေလ့ရွိသူ။ တစ္ကားဆို ဆိုသေလာက္လည္း အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ရိုက္ႏိုင္သူ။ သရုပ္ေဆာင္မ်ားအေနႏွင့္လည္း သူႏွင့္ရိုက္ခြင့္ရလွ်င္
အကယ္ဒမီမွန္းႏိုင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူကိုင္လိုက္လွ်င္ ေရႊျဖစ္သည္ဟု ေျပာစမွတ္ရွိ၏။
မာလစ္ကလည္း မင္းသားမင္းသမီး ဘယ္ေလာက္နာမည္ၾကီးၾကီး၊ ဇာတ္ရုပ္ႏွင့္ မလုိက္လွ်င္ ေခၚသံုးခ်င္မွ သံုးသည္။ သူသေဘာက်လွ်င္ မထင္မရွား ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရန္တစ္ေယာက္ကို ေခါင္းေဆာင္တင္ရိုက္ခ်င္ရိုက္သည္။တစ္ခါက ညိွဳ႕မင္းသမီး နာမည္ၾကီးတစ္ေယာက္က....
"ဆရာ၊ ကၽြန္မကိုလည္း တစ္ကားေလာက္ေခၚသံုးပါဦး"
ဟု ေငါ့သလို ရိသလို ေလသံျဖင့္ ေျပာရာ မာလစ္က...
"ငါ့ပညာနဲ႔ နင္န႔ဲတန္လို႔လား"
ဟု ဘုေျပာလႊတ္သည္။ ထိပ္တန္းအဆင့္ရွိ နာမည္ေက်ာ္မင္းသားတစ္ေယာက္က မာလစ္ရုိက္မည့္ဇာတ္ကားမွာ ပါခြင့္ရလွ်င္
သရုပ္ေဆာင္ေၾကးတစ္ျပားမွမယူပါဟု ကမ္းလွမ္းခဲ့ဖူးသည္။ ဒါရိုက္တာမာလစ္က ဇာတ္ရုပ္ႏွင့္ မလုိက္ဖက္ဘဲ မသံုးႏိုင္ဆုိၿပီး ျငင္းပယ္လုိက္သည္။
ၿပီးေတာ့ ရုပ္ခပ္ဆိုးဆိုးျဖစ္ေသာ ေရာ္ဘင္ဝီလ်ံကို ေခၚသံုးသည္။ ထုိဇာတ္ကားအတြက္ ေရာ္ဘင္ဝီလ်ံသည္ ေခါင္းတံုးလည္း
တံုးရသည္။ မာလစ္က မုတ္ဆိတ္ေမြး ႏႈတ္ခမ္္းေမြးရွည္ရွည္ တကယ့္အစစ္မွလိုခ်င္သည္ဆုိသျဖင့္ ေျခာက္လေလာက္ၾကာေအာင္ မရိတ္ဘဲေစာင့္ေနရသည္။ ဒီၾကားထဲမွာလည္း တျခားဘာဇာတ္ကားမွ မရိုက္ဘဲေနသည္။ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ႏွင့္
တစ္သားတည္းက်ေအာင္ဆုိၿပီး ဆိုက္ကားနင္းက်င့္သည္။ ညဘက္ေတြမွာ ဝါးဖတ္ဦးထုပ္ၾကီးေဆာင္း၍ ရုပ္ဖ်က္ၿပီး တကယ္ပင္ဆုိက္ကားေလွ်ာက္ဆဲြသည္။
တစ္ခါကလည္း ဒါရိုက္တာမာလစ္သည္ ဂ်ဴလီယာေရာဘတ္ကို မနက္ရွစ္နာရီအေရာက္ ရိုက္ကြင္းကိုလာဖို႔ေခၚသည္။ မင္းသမီးကလည္း အခ်ိန္အတိအက်ေရာက္ေအာင္လာသည္။ သုိ႔ရာတြင္မာလစ္က တစ္ခန္းမွမရိုက္ဘဲတစ္ေနကုန္ပစ္ထားသည္။ မင္းသမီးကလည္း ဘာမွမေျပာဘဲထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ ညေနေစာင္းေတာ့မွ တစ္ခန္းတည္း
တစ္ကတ္တည္းရိုက္သည္။ တစ္ကတ္ဆို ဆိုသေလာက္ပင္ ေသလုေအာင္ၾကိဳးစားရသည္။ ထိုတစ္ကတ္တည္းကို ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဆက္တိုက္ရိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီလုိအခန္းမ်ဳိးကို ကတ္အတိုကေလးေတြ အမ်ားၾကီး ရိုက္ၿပီး ျပန္ဆက္ျပတတ္သည္။ မာလစ္ကေတာ့ တစ္ကတ္မွမခဲြဘဲ ဆက္တိုက္ရိုက္သည္။
မင္းသမီးမွာ စကားလံုးေတြကုိလည္း တစ္လံုးမွမမွားေအာင္ ေျပာရသည္။ အမူအရာကိုလည္း တစ္ဆင့္ခ်င္းတင္သြားရသည္။ အေတာ္ခက္ခဲေသာ သရုပ္ေဆာင္မႈျဖစ္၏။ ဒါရိုက္တာကလည္း ဇာတ္ဝင္စကားေတြကို တစ္လံုးမွ အလြဲမခံ။ စကားမွားတာ၊ က်န္တာ၊ အမူအရာေလ်ာ့သြားတာ စသည္ျဖင့္ မၾကိဳက္မခ်င္း ရိုက္သျဖင့္ဆယ္ၾကိမ္ေလာက္ျပန္ုလုပ္ယူရသည္။ ထုိအခန္း
ရိုက္ၿပီးသြားေသာအခါ ပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ပံုလဲက်သြားရွာသည္။
--------------------
မင္းလူ
--------------------
[အပိုင္း(၂) ဗုဒၶဟူးေန႔ ဆက္ပါမည္]
--
Posted By Blogger to လူဗိုလ္ဟူသည္ ... at 1/19/2013 09:44:00 AM
ေမွာ္ဆရာအဖြဲ ့မွ ေန ့စဥ္ေမးလ္မ်ား ရယူလိုပါက http://groups.google.com/group/mrsorcerer/subscribe?hl=en ကို ႏွိပ္ျပီး မန္ဘာ၀င္ႏိုင္ပါသည္ ။
မန္ဘာ၀င္မ်ား မိမိတို.သိထားသည္မ်ားကို မွ်ေ၀လိုပါက mrsorcerer@googlegroups.com သို. ေမးလ္ပို.ႏိုင္ပါသည္ ။
ေမွာ္ဆရာအဖြဲ ့မွ ႏႈတ္ထြက္လိုလွ်င္ mrsorcerer+unsubscribe@googlegroups.com ကိုႏွိပ္ျပီး ေမးလ္ပို.ပါ ။
စာလက္ခံလိုသည့္ပံုစံ ျပင္လိုလွ်င္ http://groups.google.com/group/mrsorcerer?hl=en ကို သြားပါ ။
ေမွာ္ဆရာ အဖြဲ ့၏ စည္းကမ္းမ်ားကို သိလိုလွ်င္ http://groups.google.com/group/mrsorcerer/browse_thread/thread/af2f4a1d44d4d909?hl=en တြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္ ။
Facebook (FB) ေမွာ္ဆရာအဖြဲ႔သို႔ Mail ပို႔လိုလွ်င္ mrsorcerer2@groups.facebook.com
FB ေမွာ္ဆရာအဖြဲ႔သို့ ၀င္ရန္ http://www.facebook.com/home.php?sk=group_173571176006981&ap=1
ေမွာ္ဆရာ အဖြဲ ့ႏွင့္ပက္သက္၍ ေ၀ဖန္အၾကံျပဳလိုပါက >>>
ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ ( mrsorcerer9@gmail.com, mrsorcerer27@gmail.com ) ထံသို.
ေပးပို.ႏိုင္ပါသည္ ။
ခင္မင္စြာျဖင့္
ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ
