[mrsorcerer:18357] မေကြးတိုင္းမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ား ပိတ္ပင္ခံရ

မေကြးတိုင္းမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ား ပိတ္ပင္ခံရ

by APK Fan Page on Wednesday, 8 February 2012 at 11:30 ·

မေကြးတိုင္းမွာ လုပ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ အေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ အျခားတိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္မ်ားမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ၿခိမ့္ျခိမ့္သဲသဲ က်င္းပခြင့္ ရေနခ်ိန္မွာ မေကြးတိုင္းက ေဟာေျပာပြဲေတြ ဘာလို႔ အပိတ္ပင္ခံရလဲ။ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ေနသလား၊ စဥ္းစားစရာပါ။ အခ်ဳိ႕ပြဲေတြက စာေရးဆရာေတြပါ ေဟာမယ့္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္အၿပီး၊ စင္ေတြေဆာက္၊ ေၾကာ္ျငာပိုစတာေတြ ကပ္ၿပီး က်င္းပခါနီးမွ အပိတ္ခံရတာမို႔ က်င္းပတဲ့သူေတြလည္း ရင္ဝ ေဆာင့္ကန္ခံရသလို ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္၊ စာေရးဆရာေတြလည္း ေမာ၊ အပင္ပန္းခံထားရတဲ့ စိတ္အား၊ လူအား၊ ေငြအားေတြလည္း အေဟာသိကံ ျဖစ္ခဲ့ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ အပိတ္ပင္ခံရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိေသာ ေဟာေျပာပြဲအခ်ဳိ႕-

 

- ၂၀၁၁ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း၊ မေကြးၿမိဳ႕ေပၚ ျမစ္ေကြ႕ပရဟိတက က်င္းပမယ့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ေဟာေျပာပြဲ (ဆရာမ သန္းျမင့္ေအာင္၊ ဆရာ ဝင္းမ်ဳိးသူ၊ ဆရာ ျမင့္ေဇာ္)*

 

- ၂၀၁၂ ဇန္နဝါရီ ၉၊ မေကြးတိုင္း၊ သရက္ၿမိဳ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ (ဆရာ ဦးထြန္းလြင္-မိုးေလဝသ၊ ဦးေအာင္ၾကည္ညြန္႔၊ ေအာ္ပီက်ယ္)*

(ေဟာေျပာပြဲ မလုပ္ျဖစ္လို႔ ညပိုင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ စာေပစကားဝိုင္းဖြဲ႕ေျပာခဲ့ရာ၊ ေနာက္ရက္တြင္ ထိုဆိုင္ေလးအား အကန္႔အသတ္မရွိ အပိတ္ခံရဟု သိရ)

 

- ၂၀၁၂ ဇန္နဝါရီ ၂၀၊ မေကြးတိုင္း၊ ေအာင္လံၿမိဳ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ (ဆရာ ဦးေဖျမင့္၊ ဆရာေက်ာ္ဝင္း၊ ဆရာေမာင္သာခ်ဳိ)*

 

- ၂၀၁၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၃၊ မေကြးတိုင္း၊ ေခ်ာက္ၿမိဳ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ (ဆရာ ၂ဦးႏွင့္ ေအာ္ပီက်ယ္)

 

- ၂၀၁၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၄၊ မေကြးတိုင္း၊ ဆိပ္ျဖဴၿမိဳ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ (ဆရာ ၂ဦးႏွင့္ ေအာ္ပီက်ယ္)

 

- ၂၀၁၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၆၊ မေကြးတိုင္း၊ ပခုကၠဴၿမိဳ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ (ဆရာမ စန္းစန္းႏြဲ႔-သာယာဝတီ၊ ႏုႏုရည္-အင္းဝ၊ ေအာ္ပီက်ယ္)*

 

- ၂၀၁၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇၊ မေကြးတိုင္း၊ ေရစႀကိဳၿမိဳ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ (ဆရာမ ႏုႏုရည္-အင္းဝ၊ ေမာင္သာခ်ဳိ၊ ေအာ္ပီက်ယ္)

 

- ၂၀၁၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၈၊ မေကြးတိုင္း၊ ျမစ္ေျခၿမိဳ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ (ဆရာမသန္းျမင့္ေအာင္၊ ေမာင္သာခ်ဳိ၊ ေအာ္ပီက်ယ္)

 

* ျပထားေသာ ၿမိဳ႕မ်ားမွာ စာေရးဆရာမ်ား ေရာက္ၿပီးမွ လွည့္ျပန္ခဲ့ရေသာ ပြဲမ်ား ျဖစ္သည္။

 

Taiyi ဖိနပ္စက္႐ံု လုပ္သား ၂,၀၀၀ ေက်ာ္ ဆႏၵျပ

By မေအးေအးမာ

  • ပံုႏွိပ္ရန္

ရန္ကုန္ လိႈင္သာယာ စက္မူဇုန္ (၃) တုိင္ယီ ဖိနပ္စက္႐ံုက  ျမန္မာ အလုပ္သမား ၂,၀၀၀ ေက်ာ္ဟာ ဒီကေန႔ ဆႏၵျပခဲ့ၾကပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြ အေနနဲ႔ အေျခခံလုပ္အားခ နည္းပါးတာေၾကာင့္ေရာ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့လက လစာ ျဖတ္ေတာက္ ခံရတာေတြအတြက္ မေက်နပ္လို႔ ဆႏၵျပခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ ဆႏၵျပပြဲ ၿပီးဆံုးသြားၿပီလား၊ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမားေတြအၾကား ဘယ္လို ညိႇယူခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတာကို စံုစမ္းထားတဲ့ မေအးေအးမာက တင္ျပထားပါတယ္။

ဇန္န၀ါရီလအတြင္းမွာ အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြ မ်ားတယ္ဆိုၿပီး လုပ္အားခထဲက က်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ ျဖတ္ေတာက္ခံရတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အလုပ္သမားေတြ ဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း ဆႏၵျပ အလုပ္သမားေတြ အေရး ေဆာင္ရြက္ေနသူ တစ္ဦးက ေျပာျပပါတယ္။

"ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇန္န၀ါရီလက ႐ံုးပိတ္ရက္ ၅ ရက္ရွိတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အပါအ၀င္ ၅ ရက္ ရွိတယ္။ တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ ျဖစ္လို႔ဆိုၿပီး လုပ္ငန္း အလုပ္ရွင္ကေနၿပီးေတာ့ ၅ ရက္ပိတ္တယ္။ အခု ဒီ လကုန္လို႔ ေငြရွင္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေငြရွင္းတယ္ဆိုတာက လကုန္ျပီး ၅ ရက္ကေန ၇ ရက္ အတြင္း ရွင္းတတ္တယ္။ အဲဒီ ေငြရွင္းတဲ႔ အခါက်ေတာ့ အလုပ္ပိတ္ရက္ မ်ားလို႔ ဆိုျပီးေတာ့ တေယာက္ကို ၁ ေသာင္း၊ ၁ ေသာင္း ၂ ေထာင္ အဲလို ျဖတ္တယ္။ ျဖတ္ခ်လုိက္တယ္။ အဲလို ျဖတ္လိုက္ေတာ့ တဘက္က အလုပ္သမားေတြမွာ ဘာျပႆနာေတြ ရွိလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ လစာေလးက စားလို႔ေလာက္႐ံုပဲ။ အခု ဒီလထဲမွာ ျပီးခဲ႔တဲ႔ လကစျပီးေတာ့ သူတို႔ေနတဲ႔ အေဆာင္ေတြမွာ အေဆာင္စာရိတ္ေတြ တက္တယ္၊ ထမင္းစာရိတ္ေတြ တက္တယ္။ အဲလို အခက္အခဲေတြ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဒီ ေၾကြးယူထားတဲ႔ ကိစၥေတြ ဘာေတြ အဲလို ကိစၥေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္။ ဒီပိုက္ဆံနဲ႔ သူတို႔ ဘယ္လိုမွ လွည့္လို႔ ပတ္လို႔ ရပ္တည္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အဲေတာ့ ဒီလုိ ကိစၥေတြကေတာ့ လုပ္ခ လစာ ျဖတ္ေတာက္တိုင္း ျဖတ္ေတာက္တိုင္း စက္မႈဇုန္မွာ အလုပ္သမား ဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္တာ အဓိကကေတာ့ သူတို႔ စား၀တ္ေနေရး လံုး၀ ရပ္တည္လို႔ မရလို႔ ျဖစ္တာ။ ဒီ လုပ္ခလစာ အေပၚမွာ မေက်နပ္တာေပါ့။ ဒီေပၚမွာ ညႇိႏိႈင္းၿပီး သြားတာ။ အဓိက ဒီသေဘာပဲ။"

ဆႏၵျပတာကေတာ့ မနက္ပိုင္း ၇ နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္ေလာက္က စၿပီး အလုပ္မဆင္းဘဲ စက္႐ံုေရွ႕မွာ စု႐ံုးခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္သမားေတြ အေနနဲ႔ ေတာင္းဆိုတာက အေျခခံလစာ တိုးေပးဖို႔၊ တစ္နာရီကို ၇၅ က်ပ္ကေန က်ပ္ေငြ ၂၅၀ ထိ တုိးေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိခဲ့တယ္လုိ႔လည္း အလုပ္သမား တစ္ဦးက ေျပာျပပါတယ္။

"လိုခ်င္တဲ႔ဟာ ေတာင္းတာေလ။ အေျခခံ လစာေတာင္းတာေလ။ အဲဒါ မရေသးဘူး။ တနာရီကို ၇၅ က်ပ္ ၂၅၀ ေတာင္းတာ အေျခခံ လစာ အရမ္းနည္းတယ္ ေပါ့ေနာ္။ အလုပ္မလုပ္ဘဲနဲ႔ ျပန္လာၾကတာ။"

အလုပ္သမားေတြအေနနဲ ့တျခား မေက်နပ္မႈေတြ ရွိေနေၾကာင္း သူတို႔ကို အလုပ္ရွင္က ၿခိမ္းေျခာက္မူေတြ လုပ္ေနတယ္လို႔လည္း ခံစားရေၾကာင္း ဆႏၵျပ အလုပ္သမားအေရး ေဆာင္ရြက္ေနသူက  ေျပာျပပါတယ္။

"စက္႐ံုေတြထဲမွာ ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ထိခုိဒဏ္ရာရတဲ့ ကိစၥေတြ ဆိုလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေပးတာ ဘာညာ မရွိဘူး။ ပိုဆိုးတာ အလုပ္သမားေတြ မေက်နပ္တာ ဇန္န၀ါရီလဆန္းပိုင္းမွာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္က ဗမာျပည္ အလုပ္သမား စက္႐ံုေတြ လာမယ္ဆိုျပီး စက္႐ံုေတြမွာ သတင္းျဖန္႔တယ္။ ျဖန္႔ျပီးေတာ့ အဲဒီ ရက္ပိုင္းမွာ အဲဒီ လာမယ့္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ေလာက္မွာ အဲဒီ စက္႐ံုထဲမွာ ေသာက္ေရအိုးေတြ ဘာေတြက အစေပါ့ဗ်ာ စုတ္ျပတ္ေနတဲ႔ဟာေတြ အကုန္လံုး အသစ္ေတြ အကုန္လဲေပးတယ္ စက္ရံုပိုင္ရွင္က။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ႏုိင္ငံျခားသား လူျဖဴ တစ္ေယာက္လာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံကလို႔ ေျပာတယ္ေပါ့။ စကားျပန္ကတဆင့္ အလုပ္သမားေတြကို စကားေျပာတယ္။ ေျပာေတာ့ ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ့ အလုပ္သမားေတြ အေနနဲ႔ ဆႏၵျပခြင့္ မရွိဘူး။ ဆႏၵျပမယ္ ဆိုလို႔ ရွိရင္ ဥပေဒအရ အေရးယူလို႔ ရတယ္။ အဲေတာ့ အလုပ္သမားေတြက ကိုယ့္ရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို ေလဘာ႐ံုးကို တင္ျပရမယ္ ဆိုျပီး ဒီလူက ေျပာတယ္ဆိုျပီး စကားျပန္ကေန ျပန္ေျပာျပတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အလုပ္သမားေတြက ဒီကိစၥကို စက္႐ံုပိုင္ရွင္ဘက္က အၾကံအဖန္လုပ္တယ္ ဆိုျပီး ထင္ၾကတယ္။ ဒါကိုလည္း မေက်နပ္ၾကဘူး။ ခုန အဲဒီလူလာေတာ့ လဲထားတဲ႔ ပစၥည္းေတြ ဘာေတြက အဲဒီလူျပန္ေတာ့ အကုန္သိမ္းပစ္လုိက္တယ္။ အဲလို မေက်နပ္ခ်က္ေတြလည္း ရွိတယ္။ တကယ္ဆို အဲဒီလူေျပာတဲ႔ အတိုင္းလည္း ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာ ေပါ့ဗ်ာ။ စကားျပန္က သူျပန္ခ်င္သလို ျပန္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့။ အလုပ္သမားေတြက ဒါကို မယံုဘူး။ ျပီးေတာ့ အသားလြတ္ၾကီးလာျပီးေတာ့ ျခိမ္းေျခာက္သလို ျဖစ္ေတာ့ လက္မခံဘူး။ မေက်နပ္ၾကဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေတြလည္း ရွိေနတယ္။ "

တိုင္ယီ ဖိနပ္စက္႐ံုဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကလည္း ဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး အေျခခံလစာ တုိးေပးဖို႔ ေတာင္းဆို ခဲ့ရာမွာ အလုပ္သမားေတြ ေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း မရရွိဘဲ အနည္းငယ္ တိုးေပး႐ံုနဲ႔ ေက်နပ္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ လက္ရွိမွာေတာ့ အလုပ္သမားေတြဟာ အေျခခံလစာ အပါအ၀င္ မနက္ ၇ နာရီေက်ာ္ ကေန ည ၉ နာရီေက်ာ္အထိ အလုပ္လုပ္ရေပမဲ့ တစ္လလံုးမွ က်ပ္ေငြ  ၅ ေသာင္းကေန ၆ ေသာင္း ထိသာ ရၿပီး လစာေငြ ျဖတ္ေတာက္ခံရတာေတြဟာ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရေၾကာင္းေတြကိုလည္း ေျပာသြားပါတယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တိုင္ယီ ဖိနပ္စက္႐ံုကို ဆက္သြယ္တဲ့အခါမွာဆက္သြယ္လုိ႔ မရခဲ့ပါဘူး။

၀န္ထမ္းလစာ၊ စရိတ္ႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေငြမ်ား အလ်င္အျမန္တိုးေပးရန္လိုအပ္

စိုးသန္းလင္း 
အတြဲ ၂၈ ၊ အမွတ္ ၅၅၆ ( ၁၀ - ၁၆ ၊ ၂ ၊ ၂၀၁၂)
ႏိုင္ငံသားမ်ား၊ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ လုပ္ခ၊ လစာ၊ စရိတ္ႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေငြမ်ားကို လာမည့္ ဘတ္ဂ်က္ႏွစ္အစတြင္ မျဖစ္မေန တိုးျမႇင့္ေပးရန္ လိုအပ္သည္ဟု ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ သူရဦးေရႊမန္း က ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ တတိယ ပံုမွန္အစည္းအေ၀း ဆ႒မေန႔၊ ေဖေဖာ္ ၀ါရီလ ၇ ရက္၌ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္သို႔ ေျပာၾကားသည္။ 
"အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံေျပာဆိုရမည္ဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းမ်ား၏ လက္ရွိ ရရွိေနေသာ လုပ္ခ၊ လစာ၊ စရိတ္ႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေငြမ်ားသည္ ေခတ္ကာလႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြမရွိၾကပါ။ အေျခခံ စား၀တ္ေနေရး၊ လူမႈေရးအတြက္ ေလာက္ငစြာ မရရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ ယေန႔ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ လုပ္ခ၊ လစာ၊ စရိတ္ ႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေငြမ်ားအား ထိုက္သင့္သလို အလ်င္အျမန္ တိုးေပးရန္ လုိသည္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ေထာက္ျပရျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္"ဟု ၎က သန္႔ရွင္းေသာ အစိုးရ (Clean Government)ႏွင့္ ေကာင္းမြန္ေသာအုပ္ခ်ဳပ္မႈ (Good Governance) တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ လည္းေကာင္း၊ အမ်ဳိးသားဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ ေရးစီမံကိန္းေရးဆြဲသင့္သည့္ အခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ လည္းေကာင္း လႊတ္ေတာ္သို႔ တင္ျပရင္းက ထည့္သြင္းေျပာၾကားျခင္းျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ လစာႏွင့္ စရိတ္၊ ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ား၊ တပ္မေတာ္ သားမ်ား၊ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ေအာက္ေျခ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ အစည္းမ်ား၏ လစာ ႏွင့္ စရိတ္မ်ားကို လံုေလာက္မွ်တစြာ ခ်ီးျမႇင့္ေပးရမည့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံႏွင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ အသက္ေပး စြန္႔လႊတ္ေနၾကေသာ တပ္မေတာ္သားမ်ား၏ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရေသာ ရိကၡာ စရိတ္၊ စစ္၀တ္ႏွင့္ အသံုးအေဆာင္ စရိတ္အပါအ၀င္၊ အျခား စရိတ္မ်ားကိုလည္း အနည္းဆံုး ၁၉၅၀-၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္က ရရွိထားေသာ စရိတ္မ်ား၏ တန္ဖိုးအတိုင္းရရွိေအာင္ ခြင့္ျပဳေပး သင့္ေၾကာင္းလည္း ၎က ထည့္သြင္း ေျပာၾကားသည္။

"အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏုိင္မွာ ျဖစ္သလုိ အူမေတာင့္ၿပီး သီလမေစာင့္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ သူ႔တာ၀န္ပဲျဖစ္ၿပီး သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး အျခားတစ္ဘက္က စည္းကမ္းႏွင့္ ဥပေဒ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းျခင္းျဖင့္ Clean ျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ "ဒီလုိလစာႏွင့္ စရိတ္မ်ား တိုးေပးလွ်င္ ကုန္ေဈးႏႈန္းႀကီးျမင့္လာႏုိင္တယ္လုိ႔ တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကတယ္။ ကုန္ေဈးႏႈန္း ႀကီးျမင့္လာမွာ ေငြေဖာင္းပြမႈေတြ ျဖစ္ လာမွာစိုးလုိ႔ ထုိက္သင့္တဲ့ လုပ္ခလစာ ခ်ီးျမႇင့္မႈနဲ႔ စရိတ္မ်ား ဒီလုိပဲ ဆက္ထားေနလွ်င္ ႏုိင္ငံ့၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္း၊ ႐ုပ္ပိုင္း ဘ၀ေတြကို ထိခုိက္ကာ လုိေငြကို နည္းမ်ဳိးစံုသံုးၿပီး ရွာၾကရဦးမယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက အခ်ိန္ပိုက်ဴရွင္ျပရတာ၊ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳက ျပင္ပေဆးခန္းမ်ားမွာ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ထိ ေဆာင္ရြက္ရတာ ျပင္ပႏိုင္ငံေတြ ထြက္ခြာ အလုပ္လုပ္ရတာ ကိုယ့္ပညာနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ႏွိမ့္ခ်ၿပီး လုပ္ၾကရတာေတြ ရွိေနဦးမွာ ပဲ"ဟုလည္း ၎က ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။

ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ား ေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းမ်ား အက်င့္ပ်က္လာ၊ စာရိတၱပ်က္လာျခင္းမွာ ၎၀န္ထမ္းမ်ားတြင္သာ တာ၀န္ရွိ သည္မဟုတ္ဘဲ ႏုိင္ငံေတာ္အပုိင္း၊ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ားအပိုင္းမွာပါ တာ၀န္ရွိသည္ဟု ခံယူရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၀န္ထမ္းမဟုတ္သူတုိ႔ကလည္း အက်င့္ပ်က္ေသာ၊ အက်င့္ကိုပ်က္ေစေသာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေပးမႈ၊ ဖန္တီးမႈမ်ား မလုပ္လုိေသာ္လည္း လုပ္ၾကရျပန္ေၾကာင္း၊ ၎တုိ႔အေနျဖင့္ စည္းကမ္းအတုိင္း၊ ဥပေဒအတုိင္း လုပ္ရမည္ဆုိလွ်င္ ေငြေပးၿပီး လာဘ္သေဘာေပးၿပီး လုပ္ရသည္ထက္ ခက္ခဲမႈေတြ၊ အကုန္အက်ရွိမႈေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြ ရင္ဆုိင္ရေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ အက်င့္ပ်က္၊ စာရိတၱပ်က္လမ္းေၾကာင္းထဲသုိ႔ ေရာက္ေနၾကရသည္ဟု ၾကားသိေနရေၾကာင္း၊ အက်င့္စာရိတၱပ်က္သည္ႏွင့္အမွ် ႏုိင္ငံအတြက္ မ်ားစြာေသာ ဆံုး႐ံႈးမႈမ်ား ၾကံဳေတြ႕ရမွာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔ ျပည္သူ႔ကုိယ္စားလွယ္ေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ တာ၀န္မရွိဘူးလား။ တာ၀န္ရွိလွ်င္ ဘာလုပ္ၾကမလဲဟု စဥ္းစားဖုိ႔လုိအပ္ပါေၾကာင္း ၎က ေထာက္ျပ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ထုိ႔ျပင္ မလဲႊမေရွာင္သာ ၾကံဳေတြ႕လာႏုိင္ေသာ ကုန္ေဈးႏႈန္းႀကီးျမင့္မႈႏွင့္ ယေန႔ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား၊ ေမြးျမဴေရးသမားမ်ား၊ အေျခခံကုန္ထုတ္လုပ္သူမ်ား ၾကံဳေတြ႕ေနရမည့္ ထုတ္လုပ္ စရိတ္မ်ား ႀကီးျမင့္ၿပီး ကုန္စည္ ေရာင္းေဈးက နိမ့္သျဖင့္ အ႐ံႈးေပၚေနမႈ မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒က ဆက္လက္ေျပာၾကားသည္။

"စပါးနဲ႔ သီးႏွံေဈးေတြ နိမ့္က်၍ အ႐ံႈး ေပၚေနမႈ၊ ငါးေမြးျမဴထုတ္လုပ္သူမ်ား အ႐ံႈးေပၚေနမႈေတြရွိပါတယ္။ ထုတ္လုပ္သူေတြ အ႐ံႈးေပၚ ေနတာဟာ ႏုိင္ငံအတြက္ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာမဟုတ္ပါ။ ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမား၊ ႏုိင္ငံ၀န္ထမ္းမ်ားကို မ်ားစြာထိခုိက္ ေနရပါတယ္။ ဖဲြ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာၿပီး တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ေဆာင္ရြက္မေပးရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ဒီအေျခ အေနမ်ားကို ၀မ္းနည္း စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ လက္ခံေနရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ "သို႔ရာတြင္ လယ္တလင္းတြင္ စပါး ကုန္ၾကမ္း ေဈးႏွင့္ ငါးေမြးကန္ရွိ ငါးေဈးမ်ားသည္ ထုတ္လုပ္မႈတန္ဖိုးထက္ မ်ားစြာ ေလ်ာ့နည္းေနပါတယ္။ ေဈးကြက္ႏွင့္ ေဈးဆိုင္မ်ားတြင္ ဆန္ေဈးႏွင့္ ငါးေဈးတို႔က်ေတာ့ ျမင့္မားမႈ ရွိေနၿပီး အေၾကာင္းရင္းကို ေလ့လာသံုးသပ္တဲ့အခါ သယ္ယူစရိတ္ႀကီးျမင့္လြန္းျခင္း၊ အျခား မလိုလားအပ္ေသာ ကုန္က်စရိတ္ (transaction cost) မ်ား ျမင့္မားျခင္းတို႔ေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံသား အားလံုး လူမႈစီးပြားဘ၀ ျမင့္မားလာေစေရး အတြက္ ျပည္သူမ်ားႏွင့္အတူ ျပည္သူမ်ားက ေရြးခ်ယ္တာ၀န္ေပးထားၾကေသာ ဥပေဒ ျပဳေရးအဖြဲ႕၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ႏွင့္ တရားစီရင္ေရးအဖြဲ႕တို႔က ဥပေဒမ်ားႏွင့္အညီ အဖြဲ႕အလိုက္ တာ၀န္ယူၾကရမည့္ လုပ္ငန္း တာ၀န္မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အဖြဲ႕အစည္းအေနျဖင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ျပည္သူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ေနထုိင္ၾကမႈ လုပ္ေဆာင္သြားၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုသို႔ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ႀကီးက အေရးႀကီးေသာ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ေနသည္ကို သတိ ျပဳၾကဖို႔ႏွင့္ ခံယူေဆာင္ရြက္သြားၾကဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း သူရဦးေရႊမန္းက လႊတ္ေတာ္သို႔ တင္ျပ ေျပာၾကား ခဲ့သည္။

"ကြ်န္ေတာ္တင္ျပေနတာက ျပည္သူမ်ားရဲ႕ အသံေတြပါ။ ျပည္သူမ်ားထဲမွ ၀န္ထမ္းမ်ားရဲ႕အသံေတြပါ။ ျပည္သူရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြကို ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အျမင့္ဆံုးေသာ ဩဇာအႀကီးမားဆံုးေသာ ဤလႊတ္ေတာ္ႀကီးက အတည္ျပဳေပးပါ။ အဆိုတစ္ရပ္အေနျဖင့္ လက္ခံစဥ္းစားဆံုးျဖတ္ေပးၾကပါ"ဟု ၎က လႊတ္ေတာ္သို႔ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ေၾကာင္ ေၾကာက္ ႀကဲ

by Myo Tha Htet on Wednesday, 8 February 2012 at 17:47 ·

ပညာတတ္တဲ့သူက ေၾကာင္တယ္၊ ပညာမဲ့သူက ေၾကာက္တယ္၊ ပညာမတတ္တတ္က ႀကဲတယ္။ အက်ယ္ရွင္းပါဦးအံ့... ပညာတတ္တဲ့သူက သူ႔တတ္သေလာက္ကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတတ္ၿပီလို႔ မွတ္ၿပီး တခုခုဆို အဲဒီတတ္တဲ့ ပညာေတြနဲ႔ ခ်ိန္စက္ ဆင္ျခင္ေနရေတာ့ အလုပ္က မတြင္ေတာ့ဘူး၊ မျပတ္ဘူး ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေၾကာင္တယ္လို႔ ေျပာတာပါ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာက ေယဘူယ် သေဘာပါ၊ ပညာတတ္ေပမယ့္ အလုပ္ျဖစ္တဲ့၊ အလုပ္ျပတ္တဲ့၊ သေဘာရွင္းတဲ့ လူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။

 

ပညာမဲ့က ေၾကာက္တယ္ ဆုိတာကေတာ့ အထူးရွင္းစရာ မလိုဘူး ထင္ပါတယ္။ ပညာမဲ့သူ အမ်ားစုက သိမ္ငယ္တတ္တယ္၊ လူေတာ မတိုးရဲဘူး၊ မေျပာမဆိုရဲဘူး။ ပညာမဲ့သူတခ်ဳိ႕က ရိုးသားတယ္၊ ဒါကိုပဲ တခ်ိဳ႕က အသုံးခ်သြားတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔က ကိုယ့္အခြင့္အေရး၊ ကိုယ္ရပိုင္ခြင့္ကိုေတာင္ မေတာင္းဆို၊ မတင္ျပရဲဘူး။ ဥပေဒပါ အခြင့္အေရးေတြ၊ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို မေလ့လာ၊ မဖတ္ရႈဘူးေတာ့ နားမလည္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ေၾကာက္ၾကတယ္။ ဒါကလည္း အၾကမ္းသေဘာပါ၊ ပညာမတတ္ေပမယ့္ ရဲသမွ ေတာက္ေတာက္ထြန္းလို႔ ဆိုရမယ့္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး...။

 

ပညာမတတ္တတတ္က ႀကဲ ဆိုတာကေတာ့ ထင္တုိင္းႀကဲတတ္တာကို ေျပာတာပါ။ သူက နည္းနည္းသိေနေတာ့ ပညာမဲ့ေလာက္လည္း မေၾကာက္ဘူး၊ တတ္သလားဆိုေတာ့ ပညာတတ္ေလာက္လည္း မတတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မေၾကာင္ဘူး။ မေၾကာက္လည္း မေၾကာက္၊ မေၾကာင္လည္း မေၾကာင္ဘူးဆိုေတာ့ ထင္တိုင္းႀကဲေတာ့တာပါပဲ။ စကားပုံအရဆိုရင္ေတာ့ ငါ့ေလွငါ့ထိုး သမားေတြ၊ ငါ့ျမင္းငါ့စိုင္းဆိုတဲ့ သူေတြေပါ့။ သူတုိ႔က ျမန္မာျပည္မွာဆို လူတန္းစားတရပ္နဲ႔ကို ရွိတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ စဥ္းစားၾကပါကုန္...။

 

ပညာတတ္နဲ႔ ပညာမဲ့တို႔ အလုပ္ျဖစ္ပုံနဲ႔ မျဖစ္ပုံကို ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကထဲက ခဏခဏ စဥ္းစားမိၿပီး၊ အခုထက္ထိတိုင္လည္း မွန္ေနဆဲလုိ႔ ထင္တဲ့အေၾကာင္းအရာ တခုရွိပါတယ္။ ရပ္ကြက္ ဆြမ္းသိမ္းပြဲ၊ ဆြမ္းေလာင္းပြဲနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးပြဲ က်င္းပခ်ိန္ေတြမွာပါ။ အဲဒီပြဲေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ တရပ္လုံးပါၿပီး ဒါနျပဳၾက၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾက၊ ေပ်ာ္ၾကရႊင္ၾကေအာင္ အာက်ယ္ပါက်ယ္နဲ႔ ဦးေဆာင္ ဦးရြက္ျပဳ လုပ္ေဆာင္သြားၾကတာက ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္မွာ ပညာမတတ္တဲ့သူေတြ၊ သာမန္လက္လုပ္လက္စားေတြ၊ ဆိုကၠားသမားေတြပါ။

 

ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ပညာတတ္လို႔ (ပညာတတ္တို႔ သေဘာအတုိင္း) သတ္မွတ္ထားေလေတာ့ ဒီပြဲေတြေလာက္က ငါ့နဲ႔ မတန္ေလာက္ပါဘူးလို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာမွ မပါခဲ့ပါ။ မပါလို႔ ၿပီးေရာေပါ့လို႔... ေျပာလိုက္လို႔ ရပါတယ္။ မၿပီးေသးပါဘူး။ ပညာတတ္တို႔ ထုံးစံအတိုင္း ဒီအတိုင္း မေနပါဘူး။ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေလးနဲ႔ ေ၀ဖန္ ေလကန္ေရး လုပ္ပါတယ္။ ဟာကြာ... ဒီေကာင္ေတြ ေအာ္လံႀကီးကို ဘယ္လို လွဲ႔ထားတယ္၊ မိုက္ကရိုဖုန္းကို ဘယ္လို သုံးေနတယ္၊ အလွဴေငြ ေကာက္တာက ပုံစံ မက်ဘူး။ ဆြမ္းေလာင္းတဲ့ ပုံစံအမွန္က ဘယ္လို ျဖစ္သင့္တာ... ဆုေၾကးေငြ ခြဲေ၀ပုံက နည္းလမ္း မမွန္ဘူး စသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ကို သူတို႔ လုပ္တာေတြ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ သုံးသပ္လို႔ ေ၀ဖန္ေနခဲ့ပါတယ္။

 

တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို ေ၀ဖန္သလို တကယ္လည္း လမ္းသူလမ္းသားေတြနဲ႔အတူ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္တတ္တဲ့ အႀကံကို တင္ျပလို႔ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္သင့္ပါတယ္။ အႀကံေပး၊ လမ္းျပလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခုန ေျပာခဲ့တဲ့ မတတ္တဲ့သူ၊ မသိတဲ့ သူေတြက လက္ခံလို႔ ကိုယ့္ကို ေခါင္းေဆာင္တင္ခဲ့ရင္လည္း ဦးေဆာင္ လုပ္ကိုင္ျပသင့္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြလည္း နည္းမွန္လမ္းမွန္ တတ္သြားေအာင္ သင္ေပး ျပေပးသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပညာတတ္ႀကီးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္တိုင္း ေ၀သာဖန္တယ္၊ တခါမွ မပါ၀င္ မလုပ္ခဲ့ဖူးပါ။ ႏိုင္ငံအဆင့္ ႀကီးက်ယ္မွသာ ၀င္ပါမယ္လို႔ ထင္တလုံးနဲ႔သာ ရွိေနခဲ့ဆဲပါပဲ။ ဒါဟာ အင္မတန္ကို ေအာက္ေျခက်တဲ့ ရပ္ေရးရြာေရး၊ အေျခခံ ႏိုင္ငံေရးမွာေတာင္ ပညာတတ္တေယာက္ အေနနဲ႔ ေခါင္းေရွာင္ခဲ့၊ ေၾကာင္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္တခုပါ။

 

အေျခခံႏိုင္ငံေရးက တက္လိုက္လို႔ လူထု တရပ္လုံး အေျချပဳရတဲ့၊ လူထုတရပ္လုံး ေထာက္ခံမႈနဲ႔ အစိုးရဖြဲ႕စည္း လုပ္ကိုင္မႈေတြကိုလည္း တခ်က္ၾကည့္ၾကပါဦးစို႔... ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္လို႔ လူထုေတြကို ဘယ္လို အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ပါသလဲ။ အေျခခံဥပေဒပါအတိုင္း အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ အာဏာသုံးရပ္ခြဲေ၀ အုပ္ခ်ဳပ္တာက တပိုင္းပါ။ တုိင္းျပည္တုိးတက္ဖို႔ စနစ္တက် ခ်မွတ္ထားတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာ လူထုကို လႈံ႕ေဆာ္စည္းရုံးလို႔ ဒါမွမဟုတ္ လူထုတရပ္လုံး ပါ၀င္လာဖို႔ နည္းႏွစ္နည္းနဲ႔ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ ေမာင္းႏွင္ႏိုင္ပါတယ္။

 

တခုက အာဏာသုံး အမိန္႔ေပး၊ ခိုင္းေစ ေဆာင္ရြက္မႈပါ၊ လူထုက အမိန္႔အာဏာဆုိေတာ့ ေၾကာက္ေတာ့ ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ရတာေပါ့။ မလိုက္နာရင္ ေနာက္ဆုံး ေသဆုံးတဲ့အထိ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တာကိုး... ေနာက္တနည္းကေတာ့ လူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈ၊ ခ်စ္ခင္မႈနဲ႔ ေျပာဆို စည္းရုံးရတာမ်ဳိးပါ။ ဒါက်ေတာ့ လူထုက တကယ္ခ်စ္တဲ့၊ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာကို ေထာက္ခံတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးေတြမွ စြမ္းႏိုင္တာမ်ဳိးပါ။

 

အာဏာရွိသူက်ေတာ့ ပညာတတ္၊ ပညာမဲ့၊ ပညာမတတ္တတတ္ ဘယ္သူမဆို အာဏာရွိရင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ လူထု ခ်စ္ခင္သူ ေခါင္းေဆာင္ကလည္း ပညာတတ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို ပညာမဲ့နဲ႔ ပညာမတတ္တတတ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာေရာက္မွ နည္းနည္း ထပ္ရွင္းလိုတာက ``ပညာ``ကို ဒီေဆာင္းပါးမွာ ဆိုလိုတာက ဆင္ျခင္ႏိုင္တဲ့ ပညာ၊ ထိုးထြင္းသိတဲ့ ပညာထက္ အတန္းပညာ၊ ေက်ာင္းပညာ၊ တကၠသိုလ္ေတြမွာ စနစ္တက် သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ပညာမ်ဳိးကို ဆိုလိုပါတယ္။ ေယဘူယ်အေနနဲ႔ေတာ့ အတန္းပညာကို ဆုိလုိေၾကာင္းပါ။

 

ပညာတတ္ဆိုတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပညာတတ္လို႔ ထင္ေနသူ ဒါမွမဟုတ္ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြမွာ စနစ္တက် သင္ခဲ့ရသူေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။ ပညာမတတ္တတ္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ပညာေတာ့ သင္ခဲ့ရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘာသာရပ္တခုကို စနစ္တက် သင္ခဲ့ရသူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဘြဲ႕၊ ဒီဂရီေတြ ရခ်င္ေတာ့ ရမယ္၊ ေသခ်ာ စနစ္တက် မတတ္လို႔ ပညာမတတ္မတတ္လို႔ ဆိုလုိပါတယ္။ ပညာမဲ့ကေတာ့ အခြင့္အေရး မရလုိ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ မႀကိဳးစားခဲ့လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားအေျခအေန အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ အတန္းပညာ မရလိုက္သူ ဒါမွမဟုတ္ တကၠသိုလ္တခုခုက ဘြဲ႕မရလုိက္သူကို ဆိုလိုပါတယ္။

 

ဆက္ပါဦးမယ္...။ အာဏာနဲ႔ ခုိင္းေစတာနဲ႔ လူထုရဲ႕ခ်စ္ခင္မႈကို ရယူေဆာင္ရြက္သူေတြရဲ႕ လူထုပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မႈကို ေစခိုင္းတာကို ဥပမာတခုနဲ႔ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ လူထု ခ်စ္ခင္မႈကို ရထားတဲ့ သူက လူထု စည္းေ၀းပြဲတခုမွာ ဆုိပါေတာ့... သူက စင္ျမင့္ထက္ကေန ေဟာေျပာမယ္၊ ေအာက္က ပရိသတ္က မီတာ ၁၀၀ ပတ္လည္ရွိတဲ့ လူထုဆိုပါေတာ့ (ေပ ၃၀၀ ေက်ာ္ ပတ္လည္ ရွိတဲ့ အုပ္စုလို႔ မ်က္စိထဲ ျမင္ေပးပါ)။

 

လူထုခ်စ္ခင္မႈကို ရထားတဲ့သူက တခြန္းပဲ ေျပာပါတယ္။ ``ေရွ႕ကလူေတြက ေနာက္ကလူေတြ ျမင္ရေအာင္ ထိုင္ေပးၾကပါ၊ ေရွ႕ကလူက ေနာက္ကလူကို ညွာပါ``။ လူထုက ခ်စ္တဲ့သူက အဲဒီလို ေျပာေတာ့ လူထုက ခ်က္ခ်င္းပဲ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္၊ ဟုတ္တယ္ သူေျပာတာ မွန္သားလို႔လည္း ေတြးမိၾကတယ္။ အဲ... အာဏာရွိသူက ေျပာမွာကလည္း ရွင္းပါတယ္။ ေရွ႕ကလူေတြ ထိုင္ၾကကြာ...၊ ဒါပဲ။ သူ႔က်ေတာ့ ေၾကာက္ေတာ့ ထိုင္ရတာေပါ့။ အာဏာရွိေၾကာင္း ျပတဲ့ သေကၤတေတြ ပါတယ္ဆိုရင္ ပိုေတာင္ ျမန္ျမန္ထိုင္လိုက္ၾကဦးမယ္။

 

လူထုလည္း မခ်စ္၊ အာဏာလည္း မရွိတဲ့ ပညာတတ္ဆိုရင္ေတာ့ (ေနာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ ဒီလို ေျပာႏိုင္ပါတယ္)။ ``ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ ျမင္ကြင္းတခု ဆိုတာက မီတာ ၃၀ ေက်ာ္ (ေပ ၁၀၀ ေလာက္) ဆို ၀ါးသြားတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လူေတြက သိပ္ပူးကပ္ၿပီး တဆက္ဆက္တည္း ရွိေနရင္ ေလ၀င္ ေလထြက္ကလည္း မေကာင္းတတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာ ေျပာရရင္... လိုက္နာဖို႔ကလည္း အင္မတန္ သင့္တယ္လို႔ မွတ္ပါတယ္... က်န္းမာေရးအရလည္း မူးေမာ္တာေတြ၊ လဲက်တာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေလ်ာ့သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စင္ကေန မီတာ ၃၀ တြင္း (ေပ ၁၀၀) ေလာက္က လူေတြကေတာ့ ထိုင္လိုက္သင့္ပါတယ္။ ဒါဟာ မွန္ကန္ပါလိမ့္မယ္`` 

 

ကဲ... သူ ေျပာတာ မမွန္ဘူးလား၊ ပညာတတ္ နည္းလမ္း မက်ဘူးလား။ လူထုအတြက္ မေကာင္းဘူးလား။ စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒ က်င့္ထုံးနဲ႔ မညီဘူးလား။ သူလည္း ဒါမ်ဳိးပဲ သင္ခဲ့ရတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ လူထုအတြက္ေတာ့ အင္မတန္ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ပညာတတ္ဆိုသူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပညာတတ္လို႔ ထင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီလို လာေျပာရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္သလို လုိက္နာဖို႔လည္း တက္ၾကြမိမွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေတြးမိတာပါပဲ။

 

ဒီေတာ့ အဆုံးမသတ္ခင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းေလးတခု ေမးခ်င္ပါတယ္။ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့ လူထုကို ဘယ္လိုလူေတြက စည္းရုံး အုပ္ခ်ဳပ္သင့္ပါသလဲ။ အခုလို အခြင့္အလမ္းေတြ ေပါၾကြယ္၀ေနတယ္လို႔ ျပည္တြင္းကေရာ ျပည္ပကပါ သုံးသပ္လို႔ ျမန္မာျပည္ထဲကို ဥဒဟို ၀င္ထြက္လာတဲ့ (ဟုိတယ္ေတြေတာင္ ဘြတ္ကင္ အၿမဲျပည့္ေနတဲ့) ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာ ျမန္မာလူထုကို ပညာတတ္၊ ပညာမဲ့၊ ပညာမတတ္မတတ္ ဘယ္သူေတြက အုပ္ခ်ဳပ္သင့္တယ္၊ ဘယ္လိုပုံ အုပ္ခ်ဳပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္မွတ္ၾကပါသလဲဗ်ာ။ ေၾကာင္၊ ေၾကာက္၊ ႀကဲေတြနဲ႔ ဘယ္လို စခန္းသြားသင့္ပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တေန႔တေန႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ စဥ္းစားမိေနဆဲပါ။

 

၂၀၁၂ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၈၊ ဗုဒဟူး။ မြန္းလြဲ ႏွစ္ခ်က္တီး။

ဘန္ေကာက္။

ျပည္သူ႔အသံႏႇင့္ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း PDF Print
WRITTEN BY နႏၵ၀င္း(ေဆး-၁)   
WEDNESDAY, 08 FEBRUARY 2012 13:13
AddThis Social Bookmark Button

ကြၽန္ေတာ္ဟာ ငယ္ငယ္ထဲက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ ရည္ရြယ္ထားတဲ့အတိုင္းလည္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဘ၀ရဲ႕အေျခအေနအရ (အဓိက က ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈျဖစ္ပါလိမ့္မယ္)  ဘာဘြဲ႔လြန္အထူးကုမႇ မရခဲ့ပါဘူး။ လုပ္သက္ ၁၀ ႏႇစ္ေက်ာ္လာတဲ့အခါမႇာ ကြၽန္ေတာ္ ၿမိဳ႕နယ္က်န္းမာေရးဦးစီးဌာနမႇဴး တစ္နည္း ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေတြ႔ဖူးတဲ့ ဆရာ၀န္အငယ္တစ္ေယာက္ေျပာသလို ဆိုရရင္ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ဆိုတာ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ အႀကီးစားပါပဲတဲ့။ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ရတယ္လို႔ သူမႇတ္ထင္အသိအမႇတ္ျပဳ ပံုမရပါဘူး။ အျမဲတမ္း ၾကက္ေခါင္းဆိတ္ မခံတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ႏႈတ္ဆိတ္စြာႏႇင့္ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါကိုၾကားသိသြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ထက္လုပ္သက္ ေရာ၊ အသက္ပါႀကီးတဲ့ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ ၀န္အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီလိုေျဖပါတယ္။ သူက မွ်စ္တစ္ေခ်ာင္းႏႇင့္ ၀ါးတစ္လံုး မတူပါဘူးတဲ့။  ၀ါးဆိုတာ မွ်စ္ကျဖစ္လာေပမယ့္ မွ်စ္ႏႇင့္အိမ္ေဆာက္လို႔ မရေသးပါဘူး။ ၀ါးျဖစ္မႇ အိမ္ေဆာက္လို႔ ရပါတယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္လည္း အငယ္ဘ၀က ႀကီးလာခဲ့တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ငယ္ဘ၀ကြၽန္ေတာ့္အထက္ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ႀကီးေတြ၊ ေဆး႐ံုအုပ္၊ ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးေတြႏႇင့္ ဆက္ဆံခဲ့တုန္းက သူတို႔ေတြရဲ႕ေကာင္းမြန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို အတုခိုးၿပီး ခုၿမိဳ႕နယ္ ဆရာ၀န္ဘ၀မႇာ လိုက္နာေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္မႏႇစ္သက္ခဲ့တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အျပဳအမူေတြကို လံုး၀ ေရႇာင္က်ဥ္ေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးက ဆရာႀကီး၊ ဆရာႀကီးလို႔ ေခၚဆိုေနၾကတဲ့ ေရကန္ေသးေသးေလးထဲက ငါးႀကီးႀကီးေလးဘ၀ကိုလည္း ေက်နပ္အားရေနမိခဲ့ပါ တယ္။

ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မႇာ ကုသေရး၊ ျပည္သူ႔က်န္းမာေရးအတြက္ စီမံခန္႔ခြဲေရး၊ ကြင္းဆင္းႀကီးၾကပ္ေရး၊ ေနရာခ်ထားေရးႏႇင့္ အျခားဌာနမ်ားႏႇင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးတို႔ကို မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ တာ၀န္ယူတတ္ရင္ အလုပ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒီၾကားထဲမႇာ အေရးပါတာေရာ၊ မပါတာပါ ေရာေထြးေနတဲ့ အစည္းအေ၀းေပါင္းစံုကလည္း လစဥ္ ၿခိမ္းေျခာက္ေနပါတယ္။ (တစ္ခါတေလဆို လူနာေတြေရာ အလုပ္ေတြကိုပါ ပစ္ထားခဲ့ရၿပီး အစည္းအေ၀းသြား တက္ရာမႇာ အစည္းအေ၀းက အိမ္ျဖည့္႐ံုသက္သက္ အေရးလည္းမပါ အရာလည္းမေရာက္ဆိုရင္ တက္ေရာက္မိတာကို အျမဲေနာင္တရမိခဲ့ပါတယ္။) ခုနင္ကဆိုခဲ့တဲ့ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ကေလးေျပာသလို ႀကီးလာလို႔ျဖစ္ေစ၊ အရည္အေသြးေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ ရရႇိလာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ဘ၀မႇာ အဲဒီလိုလုပ္ငန္းေတြ မ်ားျပားေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်နပ္ေနပါတယ္။ တစ္ႏုိင္ငံလံုးအတြက္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေပမယ့္ ကိုယ္တာ၀န္ယူရတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ အပံုသံုးရာပံု တစ္ပံုကိုေတာ့ အေကာင္းဆံုး တတ္စြမ္းသေရြ႕ ျပည္သူအားလုံး စိတ္၏ ခ်မ္းသာေရး၊ ကိုယ္၏ က်န္းမာေရး ရရႇိသြားေအာင္ေဆာင္ ရြက္သြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ျဖစ္လာတဲ့ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ လေက်ာ္ တစ္ႏႇစ္နီးပါးကာလကို ျပန္သံုးသပ္တဲ့အခါ အဓိက ကြၽန္ေတာ္လံုးပန္းခဲ့ရတဲ့ အလုပ္ေတြကေတာ့ တုိင္ၾကားမႈေတြကို ေျဖရႇင္းေပးေနရတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ တုိင္ၾကားမႈေတြကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ႀကီးတဲ့အမႈေသးေအာင္ ေသးတဲ့အမႈပေပ်ာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ခဲ့သလို တကယ္လို႔ အျပစ္ေတြ႔ခဲ့ရင္လည္း ခြင့္လႊတ္နားလည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့အမႈဆို ေနာက္ေနာင္မလုပ္ေတာ့ေအာင္ သတိေပးစည္း႐ံုးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳအရဆိုရရင္ တခ်ဳိ႕ေတြဟာ ျပဳျပင္လာၿပီး အင္မတန္ အားကိုးရတဲ့သူေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုမႇ ျပင္လို႔မရ လက္တြဲလို႔မရတဲ့ စုန္းျပဴးေတြ ရႇိေကာင္းရႇိႏိုင္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကံေကာင္းစြာ မေတြ႔ခဲ့ေသးပါဘူး။ အခုေခတ္မႇာလည္း ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေပးလို႔ လြယ္သလို ျပန္ခန္႔ဖို႔ မလြယ္လႇပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ နယ္ေျမတစ္ခုအတြက္ မရႇိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ သားဖြားဆရာမေတြ၊ သူနာျပဳေတြဆိုပိုလို႔ ဆိုးပါတယ္။ အမႇားဆိုတာ လူတုိင္း မကင္းႏုိင္ၾကပါဘူး။

ခြင့္လႊတ္ညႇိႏိႈင္းေပးႏုိင္တဲ့အမႇားမ်ဳိးဆို ကြၽန္ေတာ္တို့အျမဲအဆင္ေျပေအာင္ေဆာင္ ရြက္ေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့တခ်ဳိ႕ ေသာလူ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ ပုဂၢိဳလ္ေရးမုန္းတီးမႈေတြကို အေျခခံၿပီး အျမစ္ျပတ္သုတ္သင္ေရး၊ လက္ေ၀ခံျဖစ္ေရး၊ လက္၀ါးႀကီး အုပ္ျခယ္လႇယ္ေရးဆိုတဲ့ ျပည္သူ႔အက်ဳိးကို အေျခမခံတဲ့အခ်က္ေတြကို အေျခခံၿပီး တုိင္ၾကားေနၾကတာကို စိတ္ညစ္ဖြယ္ရာေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ အဲဒီလိုလူ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြႏႇင့္ဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ရကိုင္ရ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မေရာက္မခ်င္း ထပ္ခါတလဲလဲ အျပစ္ရႇာ တိုင္ၾကားေနတတ္ၾကပါတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ပါလို႔ ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ဆိုလိုတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ သူတို႔ေဖာ္ျပတဲ့ နစ္နာေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ျပည္သူေတြဆိုတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အခြင့္အလမ္းေပၚတုိင္း ေပးႏိုင္သူနားေရာက္လာတတ္တဲ့ လူတြင္က်ယ္ေတြ၊ အခြင့္ထူးခံေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အမႇန္ကိုအမႇားျဖစ္ေအာင္ တစ္ဆိတ္ကိုတစ္အိတ္ ခ်ဲ႕ၾကတဲ့အခါ နစ္နာသူေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ကြၽန္ေတာ္၊ ကြၽန္မတို႔မႇန္ကန္ မႈအတြက္ေရာ ဘာမ်ားတုံ႔ျပန္ေပးမႇာလဲလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ လီဆယ္တုိင္တန္းသူေတြကိုေရာ အေရးမယူေတာ့ ဘူးလားလို႔ ေမးၾကပါတယ္။

တိုင္ၾကားတယ္ဆိုရင္ ေအာက္ေျခထိ ဆင္းၿပီးစစ္ေဆးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ တရားသူႀကီးေတြမဟုတ္ဘဲ ဌာနဆိုင္ရာ စံုစမ္းစစ္ေဆးသူေတြသာျဖစ္ ပါတယ္။ အျပစ္ေပးပိုင္ခြင့္၊ ျပန္လႇန္ အေရးယူပိုင္ခြင့္ မရႇိပါဘူး။ အထက္အဆင့္အသီးသီးကိုသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ႔ရႇိသမွ်ေတြကို ျပန္လႇန္တင္ျပေပးရတာပါ။ အထက္အဆင့္ကပဲ ေနာက္ဆံုးဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ေပးတာပါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ခါတေလ စစ္ေဆးတဲ့အခါ ေညာင္ျမစ္တူးပုတ္သင္ဥေပၚသလို ကိစၥေတြလည္း ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေသးတဲ့အမႈ ပေပ်ာက္ေစဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ရင္းရႇိတဲ့အတြက္ မဆိုင္ဘဲေတြ႔လာရတဲ့ ျပစ္ခ်က္အားနည္းခ်က္ကေလးေတြကို သက္ဆုိင္သူေတြကို တိုးတိုးတိတ္  တိတ္ပဲ ေခၚယူသတိေပးလိုက္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕စစ္ေဆးသူေတြကေတာ့ အဲဒီအျပစ္ေတြကိုပါ တုိင္စာႏႇင့္ ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ အစီရင္ခံစာမႇာ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပတတ္လို႔ တုိင္စာထဲက ကိစၥေၾကာင့္ အလုပ္မထိခိုက္ဘဲ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕ရဲ႕ ေသခ်ာစြာေဖာ္ထုတ္မႈေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရသူေတြလည္း ရႇိတတ္ပါတယ္။ ရႇာတတ္ရင္အျပစ္ဆိုတာ ဘယ္သူမႇ ကင္းမယ္မထင္ပါဘူး။  တစ္ခါတေလ ကိုယ္လုပ္ေနတာ အမႇန္လို႔ေတာင္ ထင္ၿပီးလုပ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။


ျပည္သူေတြ ဘာလိုလိုလုပ္ေပးရမယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်င့္၀တ္၊ နီတိ၊ စည္းကမ္းအတိုင္းသာ တစ္လမ္းထဲထား မႇန္မႇန္ကန္ကန္ ေဆာင္ရြက္သြားဖို႔ လိုပါတယ္။ လူခင္လို႔ မူျပင္တယ္၊ လူမုန္းလို႔ မူသံုးတယ္ဆိုတာကို အတိတ္မႇာထားခဲ့ၿပီး မူမႇန္လူမႇန္ေဆာင္ရြက္ သြားရမည့္အခ်ိန္လို႔ ထင္ျမင္မိပါေတာ့တယ္ ...

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့အျမင္ႏႇင့္ေဖာ္ျပရရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၀န္ထမ္းေတြမႇာ ခံယူခ်က္ေတြ ေ၀၀ါးေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ေခတ္စနစ္အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ႏႇစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အမိန္႔အာဏာေအာက္ကပဲ ေဆာင္ရြက္တတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္း၊ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းဆိုတာထက္ အစိုးရ၀န္ထမ္း ပီသဖို႔သာ ႀကိဳးစားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားခံခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔ဆန္စားရဲရမယ္ဆိုၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ႏႇင့္ျပည္သူတို႔၏သစၥာကို ေစာင့္သိ႐ိုေသပါမယ္ဆိုတာထက္ အထက္အဆင့္ေသာ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕အလိုကို လိုက္ ေဆာင္ရြက္တတ္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ (တစ္ခါတေလ လမ္းေၾကာင္း အမႇားေပၚေတာင္ေရာက္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပ်ာက္ၿပီး လုပ္ငန္းေတြ ထိခိုက္ခဲ့ရပါတယ္) အဲဒီကာလေတြတုန္းက ၀န္ထမ္းေတြမႇာ ၀န္ထမ္းက်င့္၀တ္စည္းကမ္းအတိုင္းပဲ ေဆာင္ရြက္ရမႇာလား အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕အျမင္ႏႇင့္ ခ်မႇတ္လာတဲ့လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြအတိုင္း လုပ္ရမႇာလားဆိုတဲ့ ေ၀၀ါးတဲ့အေတြးေတြကို ခံစားၾကရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်င့္၀တ္ အတိုင္းလည္းမဟုတ္၊ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္းလည္း မဟုတ္တဲ့ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုလမ္းေၾကာင္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ၿပီး စမ္းတ၀ါး၀ါး လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကရပါေတာ့တယ္။ အမႇားၾကာလာ ေတာ့အမႇန္လို့ထင္လာတတ္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မႇာစစ္ေဆးမႈေတြလုပ္လိုက္ေတာ့ အျပစ္ေတြ ေတြ႔ရေတာ့တာေပါ့။ ရင္နာစရာေကာင္းတာကေတာ့ တခ်ဳိ႕ေသာေနရာေတြမႇာ မၾကာေသးခင္ကမႇ ေသြဖည္လာတဲ့ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုကို အတူတကြလုပ္ကိုင္ခဲ့၊ အဲဒီလို လုပ္ပါလို့ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးခဲ့သူေတြ က ခုခ်ိန္မႇာအဲဒီလမ္းေၾကာင္းရဲ႕အား နည္းခ်က္ကိုေထာက္ျပတိုင္ၾကားေစ ၿပီး ခါေတာ္မီျပည္သူ့သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ ခံယူခ်င္တာပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစ ယေန႔ေခတ္ရဲ႕ အေနအထားအရ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရ ကိုယ္၌သည္ပင္ ျပည္သူကေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္လိုက္တဲ့ ျပည္သူ႔အစိုးရ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ျပည္သူ႔ကိုပဲ တာ၀န္ခံေဆာင္ရြက္ရေတာ့မႇာပါ။ ျပည္သူ႔အတြက္ဆိုေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ျပည္သူေတြဘာ လိုလိုလုပ္ေပးရမယ္လည္း မဟုတ္ ပါဘူး။ က်င့္၀တ္၊ နီတိ၊ စည္းကမ္းအတိုင္းသာ တစ္လမ္းထဲထား မႇန္မႇန္ကန္ကန္ ေဆာင္ရြက္သြားဖို႔ လိုပါတယ္။ လူခင္လို႔ မူျပင္တယ္၊ လူမုန္းလို႔ မူသံုးတယ္ဆိုတာကို အတိတ္မႇာထားခဲ့ၿပီး မူမႇန္လူမႇန္ေဆာင္ရြက္သြားရမည့္ အခ်ိန္လို႔ ထင္ျမင္မိပါေတာ့တယ္။

 

 

 

 

--
ေမွာ္ဆရာအဖြဲ ့မွ ေန ့စဥ္ေမးလ္မ်ား ရယူလိုပါက http://groups.google.com/group/mrsorcerer/subscribe?hl=en ကို ႏွိပ္ျပီး မန္ဘာ၀င္ႏိုင္ပါသည္ ။
မန္ဘာ၀င္မ်ား မိမိတို.သိထားသည္မ်ားကို မွ်ေ၀လိုပါက mrsorcerer@googlegroups.com သို. ေမးလ္ပို.ႏိုင္ပါသည္ ။
ေမွာ္ဆရာအဖြဲ ့မွ ႏႈတ္ထြက္လိုလွ်င္ mrsorcerer+unsubscribe@googlegroups.com ကိုႏွိပ္ျပီး ေမးလ္ပို.ပါ ။
စာလက္ခံလိုသည့္ပံုစံ ျပင္လိုလွ်င္ http://groups.google.com/group/mrsorcerer?hl=en ကို သြားပါ ။
ေမွာ္ဆရာ အဖြဲ ့၏ စည္းကမ္းမ်ားကို သိလိုလွ်င္ http://groups.google.com/group/mrsorcerer/browse_thread/thread/af2f4a1d44d4d909?hl=en တြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္ ။
 
Facebook (FB) ေမွာ္ဆရာအဖြဲ႔သို႔ Mail ပို႔လိုလွ်င္ mrsorcerer2@groups.facebook.com
FB ေမွာ္ဆရာအဖြဲ႔သို့ ၀င္ရန္ http://www.facebook.com/home.php?sk=group_173571176006981&ap=1
 
ေမွာ္ဆရာ အဖြဲ ့ႏွင့္ပက္သက္၍ ေ၀ဖန္အၾကံျပဳလိုပါက >>>
ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ ( mrsorcerer9@gmail.com, mrsorcerer27@gmail.com ) ထံသို.
ေပးပို.ႏိုင္ပါသည္ ။
 
ခင္မင္စြာျဖင့္
ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ