[mrsorcerer:37711] Fwd: [လူဗိုလ္ဟူသည္ ...] “လူၿပိန္းစကား”



---------- Forwarded message ----------
From: Blogger <no-reply@blogger.com>
Date: 2013/3/26
Subject: [လူဗိုလ္ဟူသည္ ...] "လူၿပိန္းစကား"
To: lubo601@gmail.com


by Soe Min (Notes) on Tuesday, March 26, 2013 at 7:40pm

"မွန္ေရႊျပဴတင္းငယ္ေပၚ ေရာ္ကာရမ္းလို႔ျဖင္႔ မွန္းေမွ်ာ္၊ အာရုံေဆာ္က်င္းလို႔ လင္းေသာ္၊ ပ်ဳိေမ ေစာင္႔လို႔သာေမွ်ာ္…။" တဲ႔။
           ေဒၚေမရွင္တို႔ ေခတ္တုန္းက မိန္းမေတြဟာ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္တို႔ေခတ္ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္ေဘာလယ္ထဲကလိုပဲ ျပဴတင္းေပါက္ကေလးက ေမးတင္ေနၿပီဆိုရင္ ေဗဒင္မေမးနဲ႔။ အဲဒါ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္ေနတာ လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ အေမွ်ာ္စိုက္က႑ကို ကားမွန္ျပဴတင္းေပၚ ေမးတင္ၿပီးၾကည့္ေနတဲ႔ ဓါတ္ပုံကေလး တစ္ပုံက ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ႔ပါၿပီ။ မိုနာလီဇာ ပန္းခ်ီကားလိုပဲ အသိရခက္တဲ႔ ေတြးေတာစရာေတြ တပုံႀကီးနဲ႔ အသက္၀င္လွတဲ႔ မ်က္၀န္းတစ္စုံဟာ ေနာက္က ဥာဏ္မီသေလာက္ လိုက္ေတြးတာေတာင္ ခ်က္ခ်င္းသေဘာ မေပါက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သိမ္ေမြ႔နက္နဲလွပါတယ္။
အဲဒီပုံကေလးကို ျမင္လိုက္တဲ႔သူတိုင္းက သူဘာေတြမ်ား ေတြးေနပါလိမ္႔ေနာ္ လို႔ စိတ္၀င္စားရုံသက္သက္ေတာ႔ မကပါဘူး။ တစိမ္႔စိမ္႔ယိုဖိတ္လာတဲ႔ ဂရုဏာရယ္၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလတယ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ခံစားခ်က္ကေလး အနည္းငယ္ရယ္၊ အသိဥာဏ္ႀကီးတဲ႔သူက အသိဥာဏ္ႏုံနဲ႔တဲ႔သူေတြအေပၚ သနားတဲ႔ စိတ္ရယ္ အတိုင္းသား ျမင္ေနရပါတယ္။ ၾကက္တူေရြးကေတာ္ေတာ္ ေမာင္ေဘာ္ကလည္း မကဲခ်င္ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က အျဖစ္ရယ္၊ အဲဒီေနာက္ ဆက္ျဖစ္ေနတဲ႔ အျဖစ္သနစ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႔ၾကားသိလာရတဲ႔အခါ သူ႔စိတ္ထဲ အဲသည္တုန္းက ဘာေတြရွိမယ္ဆိုတာကို တစတစ ရိပ္စားမိလာပါတယ္။
            ဘာရွိရမွာလဲ။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ အင္မတန္မွ နိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ နိမ္႔ေနတာကို သနားမိတဲ႔ စိတ္ပဲ ရွိမွာေပါ႔။ ဘာေျပာတာလဲ အဲဒါ။ ျဖစ္ပ်က္လာသမွ် ျပႆနာတိုင္းမွာ အေျဖကို မရွာပဲ ဘက္ကိုရွာေနၾကတဲ႔အတြက္ ဘယ္သူဘာလာေျပာေျပာ သည္လူဟာ ငါတို႔ဘက္က ေျပာေနတာလား။ ငါတို႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္က ေျပာေနတာလား ဆိုတာပဲ အတင္း ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါတယ္။ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္ ဘာကိုရည္ရြယ္လို႔ ေျပာပါတယ္ဆိုတာေတာင္ ဥာဏ္မီေအာင္ မေတြးေတာ႔ဘူး။ အရွင္းဆုံး လက္ေတြ႔ဥပမာကေတာ႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚက မိတၳီလာမွတ္တမ္းမွတ္ခ်က္မ်ားကိုပဲ လိုက္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါေလ။ ဖတ္တဲ႔လူတိုင္းက ဒီဟာ ဗမာဘက္က မဟုတ္ရင္ မုခ် ကုလားဘက္ကေရးေနတာပဲ လို႔ တထစ္ခ်ယူဆလိုက္တယ္။ ႏွစ္ဘက္မွ်ေအာင္ ၾကားခ်ၿပီးေရးရင္ေတာင္ သည္ေကာင္ အရင္တုန္းက ဟိုဘက္ကေန လႈံေဆာ္ေနတာ။ အခုမွ ေလသံေျပာင္းသြားၿပီး ငါတို႔ဆီ သာကူးလုပ္လာတာ။ အဲလိုေတြးခ်င္ေတြးမယ္။ ေၾကာင္ၾကာၾကာ ေရမငုပ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ေတြ႔လား။ အစက ငါတို႔ အႀကိဳက္လိုက္ေျပာၿပီး အခုေတာ႔ ဇာတိရုပ္ေပၚလာၿပီ။ ငါ မေျပာလား။ သည္ေကာင္ ဟိုဘက္ကပါလို႔။ အဲသလုိ ေကာက္ခ်က္ခ်ခ်င္ခ်မယ္။ မျငင္းႏိုင္ေအာင္ ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ ေျပာရင္ေတာင္ ငါ႔စကားႏြားရေျပာတယ္ လို႔ စြပ္စြဲေရာ။ ဘက္မထားပဲ အရွိကိုအရွိအတိုင္း အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း ရႈျမင္ႏိုင္တဲ႔သူဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း မ်က္စိေအာက္တင္ တစ္စိတ္က တစ္အိပ္ျဖစ္တယ္။ အမႈိက္ကစ ျပႆဒ္မီးေလာင္တယ္။ သူမ်ားေမႊရင္ ေမႊသေလာက္ ေပြမဆုံးဘူး။ သူမ်ားဖြရင္ ဖြသေလာက္ ငပြႀကီးျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆုံးမေတာ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲသည္ ကားမွန္ျပဴတင္းေပါက္က စိတ္ကုန္ သနား၊ သည္လူေတြ သည္ပုံနဲ႔ေတာ႔ မလြယ္ပါလား ဆိုတဲ႔ ခံစားခ်က္ကေလးနဲ႔ မ်က္၀န္းတစ္စုံကို ေျပးေျပးျမင္မိေတာ႔တယ္။ ဒါေတြက လက္ပံေတာင္း နဲ႔ ဦးပိုင္၊ ကုလား နဲ႔ ျမန္မာ၊ ဘက္ႏွစ္ဘက္တည္း ရွိၾကေပလို႔သာေပါ႔။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္းမွာ မွီတင္းေနထိုင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံတို႔၏အေရးဆိုရင္ ဘယ္႔နွယ္လုပ္ရပါ႔။
           ကိုယ္ကေတာ႔ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ႔အတိုင္း ျပည္ေထာင္စုကို ခ်စ္ လို႔လည္းေျပာခဲ႔တယ္။ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္ လို႔လည္း ေျပာခဲ႔တယ္။  မိသားစုစိတ္ဓါတ္၊ ပင္လုံစိတ္ဓါတ္ ေျပာခ်င္တာေျပာ။ ေဟာရင္းမတ္တပ္ကသာ ပ်ံေတာ္မူရမယ္။ ဆန္ျဖဴျဖဴတစ္ခြက္ေတာင္ ေလာင္းမယ္႔သူ မရွိေတာ႔ဘူး။ ဒီစကားေတြက ရိုးလွၿပီ။ ဦးေန၀င္းေခတ္ကတည္းက အပ္ေၾကာင္းထပ္လာခဲ႔တာ။ နင္တို႔ခ်စ္ခဲ႔တာ ငါတို႔အသိဆုံးပဲ။ ေမာင္ရင္ေလး ရန္ကုန္မွာ ဆရာ၀န္လုပ္ရင္း ဘာမွ မသိပဲနဲ႔ ၀င္မေလွာ္နဲ႔။ အခုဟာက ေညွာ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာင္ၿပီးလို႔ ကၽြမ္းလွၿပီ။ လြမ္းမေနနဲ႔ေတာ႔တဲ႔။ ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း သူတို႔ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနသလဲ။ အၾကိတ္အခဲေတြ ဘာေၾကာင္႔ သည္ေလာက္ ႀကီးမားလာရသလဲ။ သူတို႔ အသံေတြကိုပဲ ျပန္နားေထာင္ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆီက တစ္သံထဲထြက္လာတာ ဖက္ဒရယ္မူပါတဲ႔။ ျမတ္စြာဘုရား။ ၾကမ္းၾကားေလၾကားဗ်ာ။ အဲသဟာႀကီးက ဦးေန၀င္းေခတ္တုန္းက ေလသံေတာင္ သလပ္လို႔ ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ၁၉၆၀ ေတာင္ႀကီးညီလာခံမွာ အဲဒီအသံႀကီးထြက္လာလို႔ ျပည္ေထာင္စုႀကီးၿပိဳကြဲမယ္႔အေရး၊ တိုင္းျပည္ႀကီး ေခ်ာက္ထဲက်ေတာ႔မယ္႔ေဘးက အခ်ိန္မီ ကယ္တင္ခဲ႔ရတာဆို။ အခု ေနာက္တစ္ခါ ထပ္အကယ္ခံရေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္မလဲ။ က်ားေသကို ျပန္အသက္သြင္းၾကဦးမလို႔လား။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ဘက္က အဲသေလာက္ေတာင္ စိတ္အားထက္သန္ေနၿပီဆိုရင္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေတာ႔ ရွိရမွာေပါ႔။ ကိုယ္ကလည္း တစ္သက္လုံး ေျခာက္လွန္႔ခံထားရလို႔ ေၾကာက္ေနတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ႔။ ေဒေ၀ါႀကီးဆိုတာ ဘာႀကီးတုန္း။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ပဲ အရင္သိေအာင္ ေမးျမန္းတီးေခါက္ ရွာေဖြေလ႔လာၾကည့္ရမွာေပါ႔ေလ။
           အဂၤလိပ္လက္ေအာက္က ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြ လြတ္လပ္ေရးသြားေတာင္းတဲ႔အခါ ဟိုက လူလည္ႀကီးသားသမီးမ်ားက "လြတ္လပ္ေရးဆိုတာေတာ႔ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါေပသိ အဲဒါၾကီးက မုန္႔မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မင္းတို႔ႏိုင္ငံက လြတ္လပ္ေရးရရင္ ဘာမူနဲ႔ သြားမွာလဲ။ ျပတ္ျပတ္သားသား သိေအာင္ အရင္လုပ္ပါဦး။" လို႔ ေခါင္းစားလႊတ္လိုက္သတဲ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္တဲ႔ နိုင္ငံဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစံနစ္ပုံစံတစ္ခု ရွိရတယ္။ ရွင္ဘုရင္ နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မွာလား။ Royal ေခၚတယ္။ အဂၤလန္တို႔၊ ထိုင္းတို႔၊ ဘူတန္တို႔လိုမ်ဳိး။ သမၼတ နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မွာလား။ Republic လို႔ေခၚတယ္။ ျပည္သူက ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ႔ကိုယ္စားလွယ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာ။ ျပည္ေထာင္စု နဲ႔ သြားမွာလား။ အဲဒါက လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပုံစံ။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံေတာ္ (Union of Myanmar) လို႔ ေခၚတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ အမွန္ေတာ႔ ကိုယ္ေတြက အစြဲမေဖ်ာက္ႏိုင္လို႔ ေတာ္ ဆိုတာႀကီး ထည့္ထားတာ။ သူတို႔ဘာသာနဲ႔ဆို ဘုရင္စံနစ္မဟုတ္ရင္ ေတာ္ ဆိုတာ မသုံးေတာ႔ဘူး။ ေတာ္သုံးလို႔လည္း ႀကီးျမတ္တယ္ လို႔ မယူဆေတာ႔ဘူး။ အူတူတူ စရိုက္နဲ႔ အထည္ႀကီးပ်က္လို႔သာ သေဘာထားတယ္။ ေနာက္ပုံစံတစ္မ်ဳိးကေတာ႔ Federation လို႔ေခၚတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ နားခါးတဲ႔ ဖက္ဒရယ္မူဆိုတာ အဲဒါ။ Soviet Union ေတာင္ အခု Russia Federation ျဖစ္သြားၿပီ။ ျပည္နယ္ေတြကို ထိုက္သင္႔သေလာက္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင္႔ေပးထားတယ္။
         ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်က္ေျချဖတ္ထားသလဲဆိုရင္ အခုေျပာေနတဲ႔အေၾကာင္းအရာေတြကို သေဘာေပါက္ နားလည္တဲ႔သူ၊ စိတ္၀င္တစားရွိတဲ႔သူ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ အားလုံးတညီတညြတ္တည္းသေဘာေပါက္ထားတဲ႔ မူ၀ါဒက စားမယ္၀ါးမယ္ ဖားမယ္ပြားမယ္။ ငါမေသမခ်င္း ငါ႔ေနာက္ကတက္မယ္႔သူဟာ ငါ႔ကိုလွန္ၾကည့္မယ္႔ေကာင္ မျဖစ္ရဘူး။ ေျခရာခ်င္းတူမလာခင္ သတ္ပစ္တဲ႔ ျခေသၤ႔မူ၀ါဒနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာ။ တကယ္ေတာ႔ Union ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ Federation ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ငါေျပာတာသာ ေကာင္းတယ္။ ဟိုဟာ အလကား၀ါဒ။ နားမေယာင္နဲ႔။ လို႔ ေျပာမယ္႔အစား၊ ဘယ္ဟာက ဘယ္လို၊ အဆိုးအေကာင္း၊ အေၾကာင္းအျပစ္ကေလး သိခြင္႔ေပးၿပီးမွ ျပည္သူ႔သေဘာထားအရ ကိုယ္တိုင္ဆုံးျဖတ္တာသာ အေကာင္းဆုံး မဟုတ္လား။ ဟိုအခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔သာ ပဓာနမို႔လို႔ ေတာင္တန္းျပည္မ မခြဲျခားပဲ အတူတကြလြတ္လပ္ေရးယူဖို႔ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ဆိုတာ ခ်ဳပ္ခဲ႔ၾကတယ္။
         အမွန္ေတာ႔ ကိုယ္ေတြဥာဏ္ရည္နဲ႔သာဆိုရင္ အေရးမႀကီးတာကို ဗာရာဏသီခ်ဲ႕ေနတယ္။ ဘာစံနစ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေခၚအေ၀ၚသာ ေျပာင္းသြားတာ။ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔သူက သူ႔ဘာသာ စိတ္တိုင္းက် ထင္သလို အုပ္ခ်ဳပ္မွာပဲ။ Republic of China မွာလည္း ေမာ္စီတုံးႀကီး ထင္တိုင္းက်ဲခဲ႔တာ အယ္လိဇဘက္ဘုရင္မႀကီး လက္မႈိင္ခ်ရမယ္။ အာရွတိုက္မွာ အႀကီးဆုံး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံလို႔ ေၾကြးေၾကာ္တဲ႔ အိႏၵိယမွာလည္း အင္ဒီယာဂႏၵီႀကီးက ေနာက္ဆုံးေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲေတြခိုးၿပီး အႏိုင္ယူခဲ႔တယ္ လို႔ သတင္းေတြထြက္လာတာပဲ။ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္ သမၼတျမန္မာနိုင္ငံေတာ္ႀကီးဟာလည္း ရာဇ၀င္ထဲကိုမွ မေရာက္ေသးတာ။ ေလာေလာလတ္လတ္ႀကီး ရွိေသးတယ္။ ၿမိန္တဲ႔သူေတြ ၿမိန္ေနတုန္း၊ ဂိန္တဲ႔သူေတြလည္း ဂိန္ေကာင္းတုန္း။ ေျမြေပြးေျမြေဟာက္ အေမာက္ကေလးထားလိုက္ရုံနဲ႔ နဂါးျဖစ္သြားတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ဘယ္လိုေခၚေခၚ သူတို႔ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္မွာ ေခၚခ်င္သလိုေခၚပေစေပါ႔။  
         ဒါေပမယ္႔လည္း တခါတခါမွာ အဲဒီအေခၚအေ၀ၚ အသုံးအႏႈန္းကေလးကပဲ ရန္စငျဖဳိး အမ်ဳိးမ်ဳိး ေသြးထိုးေပးေနတာလည္း ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္က အစေဖာ္ေပးသြားတဲ႔ အဲဒီဖက္ဒရယ္မူဆိုတဲ႔စကားလုံးဟာ ျမန္မာ နဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြအၾကားမွာ "မင္းတို႔တေတြက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မတူပါလားေနာ္။ တစ္ဖေအတည္းေမြးထားတာ မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။" လို႔ ေသြးခြဲေပးသြားသလို နာစရာရွိတိုင္း ေတြးစရာေပၚတဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ ျဖစ္လို႔လာပါတယ္။ သည္အခါမွာ ဘာပဲေျပာေျပာ တစ္အူတုံဆင္းေတြပါလားဆိုတာေတာင္ ေမ႔ေမ႔သြားၿပီး ညီအကိုခ်င္းထထသတ္တဲ႔ စစ္ပြဲေတြက အမိရင္ထဲ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္စရာ မဟုတ္ဘူးလား။ အခုဆိုရင္ သည္အေၾကာင္းအရာဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား စန္းစန္းတင္႔ျဖစ္သလဲဆို ျမန္မာလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ တို႔တိုင္းရင္းသားေတြ မပါဘူးလား။ တိုင္းရင္းသား လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ျမန္မာမဟုတ္ဘူးလား။ ျမန္မာက တိုင္းရင္းသားထဲ မပါလို႔လား။ စသည္စသည္ ခြန္းတုန္႔တင္မခံ ျဖစ္လာပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ႔သေဘာကိုေတာင္ ျမန္မာေတြက လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားတဲ႔ လူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒ လို႔ ျမင္ကုန္တဲ႔အခါ ဘယ္လိုရွင္းျပရွင္းျပ နားခ်လို႔မရေတာ႔ဘူး။  နားလွည့္ၿပီး ပါးရိုက္မွာ လို႔ ေတြးလာတယ္။  
          ေနာက္ဆုံးေတာ႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို အညြန္႔အေညွာက္ မေပါက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ဳိးဆက္တစ္ခုလုံး ႏိုင္ငံေရးသင္းသတ္ထားတဲ႔ မဆလလက္ေအာက္ကလည္း လြတ္ခဲ႔ၿပီ။ ဒုတိယမၸိ ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္လည္း ေခ်ာက္ထဲက်အံ႔ဆဲဆဲ တည္းလည္းကေလးမို႔ ၀င္၀င္ကယ္ေပးထားရတဲ႔ တပ္မေတာ္ႀကီးရဲ႕ ကယ္တင္ေစာင္မမႈကလည္း လြတ္ခဲ႔ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာမွ ဖက္ဒရယ္ကို မေဆြးေႏြးရင္ ဘယ္ေတာ႔ ေဆြးေႏြးမွာလဲ ဆိုၿပီး တာစူကုန္ၾကပါၿပီ။ ဒီလိုမွ မေဆြးေႏြးရင္ ႏိုင္ငံတစ္ခု၊ တိုင္းျပည္တစ္ခု တည္ေထာင္ဖို႔ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ႔ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ ရမွာ မဟုတ္ေတာ႔ပဲကိုး။ ေကာင္းပါၿပီ။ ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္ပါ။ အရင္တုန္းက စကားထဲေတာင္ ထည့္ေျပာလို႔ မရတဲ႔၊ တို႔တာ၀န္အေရးႀကီးသုံးပါးထဲမွာ ဒုတိယေနရာက ဦးထိပ္ထားရတဲ႔၊ ဖဆပလေခတ္တုန္းကဆိုရင္ေတာ႔ အုန္းသီးစားရမယ္႔ (ကိုကိုးကၽြန္းအပို႔ခံရမယ္ လို႔ေျပာတာ) ဒီက်ားၿမီးႀကီးကို ဆြဲလိုက္ၾကရေအာင္။ အရင္ဆုံး ေျပာရမွာက ဘယ္သူေတြ ေဆြးေႏြးမွာလဲ ဆိုတာပါ။ အရပ္ထဲ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေပါက္ပန္းေစ်းထိုင္ေျပာတဲ႔ ကိစၥမွ မဟုတ္တာ။ ေျပာမယ္႔ဆိုမယ္႔ ေဆြးေႏြးမယ္႔ ပုဂၢဳိလ္ဟာ ဥာဏ္ကလည္း မီဦးမွ။ (ကိုယ္ေတာင္ ဥာဏ္မမီတဲ႔အထဲပါတယ္ဗ်) အေရးကလည္း ပိုင္ဦးမွ။ အေရးပိုင္တယ္ဆိုတာ အဂၤလိပ္ကခန္႔ထားတဲ႔ အေရးပိုင္မင္း ကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းရင္းသားတစ္ရပ္ရပ္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ေဆြးေႏြးမယ္႔ ပုဂၢဳိလ္ဟာ အဲသည္တိုင္းရင္းသားေတြကို အမွန္တကယ္ ကိုယ္စားျပဳရဲ႕လား။ သူ႔သေဘာနဲ႔ၿပီး မီးေသရဲ႕လား ဆိုတာ ေျပာစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီေတာ႔မွပဲ အငိုလြယ္ၿပီး အရႈိက္ခက္တာကို သေဘာေပါက္လာပါတယ္။
         တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္စစ္တပ္နဲ႔ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ေနမွ တိုင္းရင္းသားေတြကို ကိုယ္စားျပဳတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအခါမွာ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ေကအိုင္အိုေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတာေတာင္ ကခ်င္လူမ်ဳိးေတြအတြက္ နာလိုခံခက္တဲ႔စကား ျဖစ္လာေစပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္တဲ႔ ေကအိုင္အို / ေကအိုင္ေအ (အဲဒီႏွစ္ဖြဲ႔ မတူဘူးတဲ႔ဗ်) နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမွသာ ကခ်င္လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရတယ္ လို႔ ေခၚမွာလား။ က်န္တဲ႔ လက္နက္မကိုင္ပဲ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္သူ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူစရာ မလိုဘူးလား။ ကခ်င္လက္နက္ကိုင္တပ္ရင္းေတြဟာ ကခ်င္အမ်ဳိးသားထုတစ္ရပ္လုံးကို ဘယ္ေလာက္ ကိုယ္စားျပဳသလဲ ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းႀကီး ေပၚလာပါတယ္။ ဒါျဖင္႔ရင္ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားေရးရာ၀န္ႀကီးေတြကပဲ ကခ်င္ျပည္နယ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကို ကိုယ္စားျပဳတာေပါ႔ေလ လို႔ လာမေငါ႔နဲ႔ဦး။ ဒီေနရာမွာ အင္မတန္ စဥ္းစဥ္းစားစားနဲ႔ ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီး ပါလာတယ္။
         တိုင္းရင္းသားမွရယ္ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္မက ျမန္မာေတြမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပည္သူကို ကိုယ္စားျပဳတဲ႔ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ဆိုတာ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တတဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲ (အစစ္) နဲ႔သာလွ်င္ ရရွိႏိုင္တယ္။ အတုနဲ႔ တက္လာခဲ႔ရင္ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္သာ အစစ္ဟန္ေဆာင္ေနလို႔ရမယ္။ အာဏာနဲ႔ ရပ္တည္ေနလို႔ေတာ႔ရတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာ ျပည္သူမပါတဲ႔အတြက္ သူ႔ဆႏၵဟာ ျပည္သူ႔ဆႏၵ မျဖစ္ဘူး။ ဖဲခ်ပ္ကေလးမ်ား ဒါးနဲ႔ေထာင္ထားသလိုပဲ။ ဒါးရုတ္လိုက္တာနဲ႔ ဖုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်တယ္။ ဟိုေရွ႔ကလူေတြ ဘာလို႔ တပ္ကို ခါးပိုက္ေထာင္ထဲထည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကသလဲဆိုတာ သည္သေဘာေၾကာင္႔။ လက္ပန္းေတာင္းေတာင္မွာ အဲေလာက္ အတို႔အရႈိ႕ေတြၾကားထဲက ဘြားေတာ္ႀကီး ဘာလို႔ မီးေသသလဲ။ သူ႔ေနာက္မွာ ယူနီေဖာင္းတစ္ေယာက္ေတာင္ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူက အမွန္တကယ္ ေထာက္ခံၿပီး တက္လာလို႔ေလ။ သူ႔ကိုဆန္႔က်င္တာဟာ ျပည္သူကို ဆန္႔က်င္တာပဲ။ သူ႔သေဘာထားဟာ ျပည္သူကို အနီးကပ္ဆုံး ကိုယ္စားျပဳတာပဲ။ လူေတြက အဲသလိုပဲ ခံယူထားၾကတဲ႔အတြက္ ေတာ္ရုံတန္ရုံဆို သူနဲ႔ က႑ေကာစေတာင္ မေျပာၾကေတာ႔ပဲ ဒုတိယဘုရားသခင္ပါလို႔ အရြဲ႕တိုက္ၿပီး အေရာက္ပို႔ၾကတယ္။
         ဒီေနရာမွာ ဘြားေတာ္စိတ္ထဲမွာ လူေတြက ငါၿပီးရင္ၿပီးပါတယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ထား၀င္လာတာနဲ႔ သူလည္း သူ႔သေဘာကို ျပည္သူ႔သေဘာလို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္သြားၿပီး အာဏာရွင္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ၿပီး ဂြမ္းသြားတတ္တယ္။ (ဟိတ္ စကားအျဖစ္ေျပာတာေနာ္။ တို႔ေမႀကီးက ဘယ္ခါမဂြမ္း မိုးဆမ္းပန္း) သူက ျပည္သူေတြကို ကိုယ္စားျပဳတာ။ ျပည္သူေတြက သူ႔ကိုယ္စား သူ႔စိတ္တိုင္းက် လိုက္ေနေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီနွစ္ခုကို သေဘာမေပါက္ႏိုင္လို႔ က်န္တဲ႔ အေခါဘဏီတပ္ႀကီးအမွဴးေတြ သူ႔ကို လိုက္လို႔မမီတာဗ်။ လူတိုင္းက သာမာန္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္ထက္ ဘာမွ မပိုပါဘူးလို႔ အမနာပ တဖြဖြ ေျပာေနလ်က္က၊ သတင္းစာ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ တစ္လုံးတစ္ပါဒ မေဖာ္ျပပဲ ေဖ်ာက္ထားလ်က္က တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ရာထူးတက္ေပးစရာ မလိုပဲ ဘယ္ေနရာေရာက္သြားသလဲဆိုတာ အားလုံးမ်က္ျမင္ျဖစ္လာတယ္။ (သုံးပြင္႔ဆိုင္ ေၾကညာခ်က္ဆိုတာ ထြက္လာၿပီေလ) ဒီလိုပဲေပါ႔။ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ဆိုတာမ်ဳိးဟာလည္း သူတို႔တိုင္းရင္းသားေတြက ျပည္သူ႔ဆႏၵစစ္စစ္နဲ႔ (အမွန္တကယ္) ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထားတဲ႔ သူေတြသာ ျဖစ္တယ္။ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ႔သူကမွ ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ဘယ္ေျပာလို႔ရမလဲ။ သူတို႔လည္း အေရးပါတဲ႔ အခန္းက႑က ပါခ်င္ပါပါ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ၿပီး အားလုံးၿပီး။ သူတို႔ၿငိမ္း အားလုံးၿငိမ္းဆိုတာကေတာ႔ ကိုယ္႔တိုင္းရင္းသားေတြကို အရင္ ကိုယ္ခိုင္ေအာင္ စည္းရုံးလိုက္ပါဦး။ (လက္နက္နဲ႔ သိမ္းသြင္းတာကို မဆိုလို)
           စစ္မွန္တဲ႔ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတြထြက္လာၿပီဆိုရင္ေတာင္မွ အဲဒါ လူပဲရေသးတာ။ အေရးႀကီးတာက သူတို႔မွာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အေမွ်ာ္အျမင္ ဘယ္ေလာက္ပါသလဲဆိုတဲ႔အေပၚမွာ သူတို႔ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကံၾကမၼာက တည္ေနတယ္။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ ေဗာင္းေတာ္ညွိတ္ စိတ္ေတာ္သိ၊ ခိုင္းတာလုပ္ရုံနဲ႔ဆို လက္တိုလက္ေတာင္း ေနာက္လိုက္ေကာင္းပဲ ျဖစ္လာမယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ တက္လို႔မရဘူး။ ကိုယ္ကဦးေဆာင္ရမယ္႔ ေနရာေရာက္လာတဲ႔အခါ စင္ေပၚမွာကသမွ်ကို ေအာက္က အတိုင္းသား ျမင္ေနရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေျပာမွားဆိုမွား တစ္ခြန္းရွိ၊ ဘြာခပ္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ တစ္ဘ၀လုံးရင္းၿပီး နင္းတက္လာခဲ႔သမွ်ေတြဟာ ဘာမဟုတ္တဲ႔ စကားအမွားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔  သဲပုံလႈိင္းရိုက္သလို ၿပိဳရပ်က္ရတယ္။ ဒါက သူ႔တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ေနရာရာထူးပဲ ရွိေပမယ္႔ တိုင္းရင္းသားေတြ အတြက္က်ေတာ႔ ျပည္နယ္တစ္ခုလုံးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလ။ တိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာ အမွန္တကယ္ တတ္သိနားလည္ တတ္ကၽြမ္းတဲ႔ လူမ်ဳိးစုကလည္း ေထာက္ခံတဲ႔ ပညာရွိေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိၾကပါတယ္။ ျပႆနာက အဲသည္လူေတြထြက္လာမွာလား။ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးဖို႔ အခြင္႔ရမွာလား။ ကိုယ္ေတြလိုပဲ သူတို႔လည္း ေခ်ာင္ထိုးေဘးဖယ္ ခံထားၾကရသလား ေတြးစရာေပါ႔။ ေက်ာက္စိမ္းတူးတဲ႔၊ ဘိန္းေရာင္းတဲ႔ လက္နက္ကိုင္ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲဖို႔ေတာ႔ ညွိရပါလိမ္႔မယ္။ တကယ္႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအစစ္ကေတာ႔ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ ပညာရွိေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးရမွာပါ။
          အခုေရးလာၿပီးတဲ႔အထိ ဖက္ဒရယ္မူအေၾကာင္းက စလုံးေရေတာင္ မစရေသးပါဘူး။ ဖက္ဒရယ္မူဆိုတာ ဘာလဲ ကိုယ္နားလည္သေလာက္ ရွင္းျပတာရယ္။ အဲဒါႀကီးေဆြးေႏြးခ်င္သပဆို ဘာေတြလိုအပ္မလဲ ဆိုတာရယ္ေလာက္ပဲ ေခါင္းစားရေသးတာပါ။ တကယ္တမ္းဆက္ေလ႔လာရင္ ခက္ခဲတယ္ နက္နဲတယ္။ က်ယ္ေျပာတယ္။ အံ႔ၾသဖြယ္။ လို႔ပဲ လူျပက္ေတြ ေျပာသလို ေျပာရမွာေပါ႔။ ႏိုင္ငံေရးကို မဆလက Political Science မွာသင္သေလာက္ပဲ တီးမိေခါက္မိရွိတဲ႔ ကိုယ္႔ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္နဲ႔ေတာ႔ လိုက္လို႔မမီပါဘူး။ အႏွိပ္သည္ငတိုးေျပာမို႔ ေသာတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားၾကပါ။ ဒီပညာရပ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပီအိတ္ခ်္ဒီ ေဒါက္တာဘြဲ႔ႀကီးမ်ားယူထားတဲ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ ျမန္မာလူငယ္ေတြ (အခုေတာ႔ လူလတ္ပိုင္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ) အမ်ားႀကီး ရွိေနပါၿပီ။ သူတို႔တေတြ ဘာေျပာမလဲ။ တိုင္းရင္းသားေတြက ဘယ္လိုသေဘာထားမလဲ ဆိုတာလည္း စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္လာၿပီေနာ္။ ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚမွာ ဆက္လက္ရႈစားရေအာင္ကြယ္။
         စာဖတ္သူေတြအတြက္ ေမတၱာနဲ႔ အၾကံေကာင္း ေပးခ်င္တာကေလးကေတာ႔ မ်က္စိကျမင္၊ နားကၾကားတဲ႔အခ်က္အလက္ေတြကို ခံစားခ်က္အရင္းခံလို႔ တမဟုတ္ခ်င္း ပါးစပ္ကလႊတ္ကနဲ ျပန္ထုတ္၊ လက္ကျဖတ္ကနဲ ျပန္ေရးမယ္႔အစား ဦးေႏွာက္ထဲကို ပို႔ၿပီး ဆင္ျခင္ဥာဏ္ကေလးနဲ႔ ေက်ေက်ညက္ညက္ျဖစ္ေအာင္ processing လုပ္ၿပီးမွ မွတ္ခ်က္ကေလး output ျပန္ထုတ္ရင္ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ဥာဏ္ရည္ေတြထက္သထက္ ထက္လာပါလိမ္႔မယ္။ ပိန္းဥလည္း မစားနဲ႔။ ပိန္းပန္းလည္း မဆင္နဲ႔။ ပိန္းၾကာဖက္ေရမတင္သလို ဒီကိုဂ်င္ေသာက္ၿပီး ေပါက္လြယ္ႏိုင္ၾကေစကုန္သတည္း။


--
Posted By Blogger to လူဗိုလ္ဟူသည္ ... at 3/27/2013 09:55:00 AM

--
ေမွာ္ဆရာအဖြဲ႔မွ ေန႔စဥ္ Mail မ်ားရယူလိုပါက http://groups.google.com/group/mrsorcerer/subscribe?hl=en
Member မ်ား မိမိတို.သိထားသည္မ်ားကို မွ်ေ၀လိုပါက mrsorcerer@googlegroups.com သို႔စာပို႔ႏိုင္ပါသည္။
ေမွာ္ဆရာအဖြဲ ့မွ ႏႈတ္ထြက္လိုလွ်င္ mrsorcerer+unsubscribe@googlegroups.com ကိုႏွိပ္ျပီး စာပို႔ေပးပါရန္။
စာလက္ခံလိုသည့္ပံုစံ ျပင္လိုလွ်င္ http://groups.google.com/group/mrsorcerer?hl=en
အဖြဲ ့၏ စည္းကမ္းမ်ားကို သိလိုလွ်င္ http://groups.google.com/group/mrsorcerer/browse_thread/thread/af2f4a1d44d4d909?hl=en တြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္ ။
 
Facebook (FB) ေမွာ္ဆရာအဖြဲ႔သို႔ Mail ပို႔လိုလွ်င္ mrsorcerer2@groups.facebook.com
FB ေမွာ္ဆရာအဖြဲ႔သို့ ၀င္ရန္ http://www.facebook.com/home.php?sk=group_173571176006981&ap=1
Facebook Page ႏွင့္ဆက္သြယ္လိုလွ်င္ www.facebook.com/mrsorcerergroup
 
ေမွာ္ဆရာ အဖြဲ ့ႏွင့္ပက္သက္၍ ေ၀ဖန္အၾကံျပဳလိုပါက >>>
ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ ( mrsorcerer9@gmail.com, mrsorcerer27@gmail.com ) ထံသို.
ေပးပို.ႏိုင္ပါသည္ ။
 
ခင္မင္စြာျဖင့္
ဦးဦး ေမွာ္ဆရာ
---
You received this message because you are subscribed to the Google Groups "ေမွာ္ဆရာ အဖြဲ ့ ( Ѧя Ƨσяcɛяɛя )" group.
Visit this group at http://groups.google.com/group/mrsorcerer?hl=en.